از مایک اشلی گرفته تا دنیل لوی و هر مدیر بی‌لیاقت دیگری در این میان، در سال‌های اخیر مدیران باشگاه‌های فوتبال با قدرت و پول و در بعضی مواقع کنار گذاشتن اخلاقیات و حتی منطق، خائنین بازی زیبا بوده‌اند.
با این حال، روزگاری هم بوده که آسمان دنیای فوتبال آفتابی‌تر بود و پیانیست‌های متواضع هم می‌توانستند باشگاه رؤیاهای خود را بخرند و پول‌هایشان را خرج پیشرفت تیم کنند تا به لیگ دسته یک انگلیس برسد. در ادامه داستانی را می‌خوانید در مورد اینکه التون جان چگونه گلیتز، گلام و گراهام تیلور را به واتفورد آورد.
رجینالد دوایت
رجینالد دوایت در ۶ سالگی برای اولین بار بازی واتفورد را از نزدیک تماشا کرد و از همان موقع طرفدارش شد. اما وقتی با نام التون جان شهرتی برهم زد و راک‌استار شد، این باشگاه کوچک را خرید و آن را به جایگاهی رساند که قبلاً هرگز به آن نرسیده بود.
«رجینالد کنت دوایت» قبل از اینکه با نام «التون جان» ستاره بی‌نظیر موسیقی در تمام دنیا شود، مانند هر پسر جوان دیگری در «پینر» واقع در شمال لندن، به زنبورهای سرخ علاقه داشت. همانطور که خودش یک بار گفته بود: «این عشق در خون من است، در روحم است، بخش بزرگی از زندگی من است.» شایان ذکر است که این نقل قول به طور قطع در مورد باشگاه واتفورد است و نه چیز دیگری.
واتفورد
در اواسط دهه ۱۹۷۰، این پسر خاکی اهل پینر، آهنگ‌های خیلی خوبی به بازار ارائه کرده بود و در سال ۱۹۷۶ توانست باشگاه مورد علاقه بچگی‌اش را با قیمتی نامعلوم خریداری کند. در دومین سال حضورش در این باشگاه مربی تیم مایک کین را برکنار و گراهام تیلور را که بعدها مربی تیم ملی انگلیس شد، جایگزین کرد و مربی جدید توانست در همان فصل اول وضعیت تیم را بهبود ببخشد و آن را با قهرمانی کردن در دسته دوم به دسته اول برساند.
نجات
در سال‌های بعد التون جان پنج صعود دیگر و یک فینال جام حذفی را هم دید و در بین هواداران به عنوان سرپرستی محبوب که عاشقانه باشگاه را دوست دارد و آن را از سقوط نجات داد، مشهور شد. خود التون جان اما معتقد است که به خاطر نجات زندگی‌اش به باشگاه مدیون است. او در مصاحبه‌ای که سال ۲۰۱۹ با نشریه «میرر» داشت عنوان کرد: «واتفورد زندگی من را نجات داد. من به آنچه که باهم به آن دست یافتیم افتخار می‌کنم، اما بیشتر از اینکه باشگاه به من دینی داشته باشم من به باشگاه مدیونم.»
هرچند او هم هنگام خرید باشگاه از شر منتقدان بی‌نصیب نمانده بود. حتی رفیقش راد استورات که التون جان را «شارون» خطاب می‌کند، او را به خاطر خرید باشگاه مورد علاقه بچگی‌اش مسخره می‌کرد. می‌گفت: «شارون تو چه چیزی در مورد فوتبال می‌دانی؟ اگر چیزی می‌دانستی تا اینقدر از آن حمایت نمی‌کردی.»
رفت و برگشت
با وجود تمام هشدارها و حرفها و طعنه‌ها، بعد از آمدن التون جان موفقیت‌های زیادی برای باشگاه به‌دست آمد. در سال ۱۹۸۷ التون جان باشگاه را به «جک پچی» فروخت اما به عنوان رئیس باشگاه همچنان به کار خود ادامه داد تا اینکه یک دهه بعد مجدداً باشگاه را برای خود خریداری کرد. ماجرا مانند افسانه‌ای‌ست که سرانجام روزی باید به نقطه پایان برسد.
کناره‌گیری همیشگی
التون جان در سال ۲۰۰۲ از سِمت خود به عنوان رئیس باشگاه کناره‌گیری کرد. در حالی که دیگر سهامدار اصلی باشگاه نیست هنوز هم در امور مالی و مدیریت همکاری می‌کند.
میراث التون جان در باشگاه بچگی‌اش فراتر از جایگاهی که در ورزشگاه به نامش است ادامه دارد، چراکه پسرش زاخاری در آکادمی باشگاه بازی می‌کند. کسی چه می‌داند، شاید روزی پسرش پرچم باشگاه را بالا ببرد، اما از آنجایی که تنها ۱۰ سال دارد احتمالاً باید سال‌های زیادی را در انتظار بمانیم.
