آرتین زهرابی؛ علیرضا بیرانوند درست می‌گوید؛ زندگی او مسیری نامشخص و پرپیچ و خم دارد؛ از دورانی که او در حوالی باشگاه نفت تهران روی زمین جا پهن می‌کرد و می‌خوابید تا اینکه طعم روزهای خوش را در همین تیم چشید؛ تا زمانی که شماره یک پرسپولیس و سپس تیم ملی ایران شد و سپس با حضورش در تیم ملی، به جام جهانی رفت و پنالتی رونالدو را در روسیه مهار کرد.
این زندگی پرپیچ و خم هنوز چالشی بزرگ برای بیرانوند است؛ دیگر همه چیز عوض شده و او در اروپا باشگاه عوض می‌کند؛ از بلژیک تا پرتغال و طعم شرین همنشینی با ایرانی‌های مقیم این کشور؛ معاشرت دوباره با کی‌روش و باز هم یک شروع تازه دیگر...
همه اینها اما در چه شرایطی اتفاق افتاد؟
اگر بیرانوند ملی‌پوش نمی‌شد، تیم ملی به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه صعود نمی‌کرد و بازی‌های خوبی به نمایش نمی‌گذاشت؛ اگر پنالتی رونالدو مهار نمی‌شد آیا بیرانوند رنگ فوتبال اروپا را به خود می‌دید؟
اینکه می‌گوییم صعود به جام‌جهانی می‌تواند نسلی از فوتبال کشور را متحول کند دقیقا به همین دلیل است. به زندگی بیرانوند دوباره نگاه کنید؛ او از جام‌جهانی روسیه به بعد چقدر متحول شد؟ بی‌نیاز شدن به لیگ داخلی، حضور در تیم‌های اروپایی حتی بدون سرسوزنی موفقیت در لیگ بلژیک و امیدواری دوباره به ماجراجویی در فوتبال پرتغال...
جام جهانی خیلی مهم است دوستان؛ صعودش برای فوتبال ایران واجت است و نسلی از فوتبال ایران در انتظار همین ماجراجویی‌هاست... از این داستان بی‌تفاوت عبور نکنیم.
بیشتر بخوانید: