آرتین زهرابی؛ ساعت ۲۳:۳۰ امشب، امکان اینکه کریستیانو رونالدو در دیدار تیمهای پرتغال و بلژیک از رکورد علی دایی در گلهای ملی عبور کند زیاد است.
این رکوردشکنی که برخلاف تصور خیلی‌ها در سالهای گذشته اصلا اتفاق مهمی نبود، نام فوتبال ایران را به خاطر حضور دایی بر سر زبان‌ها انداخته است؛ فراموش نکنید طرف مقابل که قرار است رکورد دایی را بشکند یک بازیکن عادی نیست؛ او رونالدو است.
به بهانه این رکوردشکنی اما خبرگزاری مهم بین المللی سراغی از دایی گرفته اند و او بار دیگر به نکته ای اشاره کرد که تا امروز کمتر به آن پرداخته شده است. دایی می‌گوید: «به هیچ عنوان دوست ندارم کار مدیریتی انجام دهم و از زمانی که فوتبال را کنار گذاشتم مربیگری کردم و مربی تیم ملی هم بودم اما در کارهای مدیریتی به هیچ عنوان وارد نشده‌ام؛ چراکه مستطیل سبز را بیشتر از هر چیزی دوست دارم و علاقه‌ای به پشت میز نشستن ندارم.»
این علاقه دایی که البته از آن باخبر بودیم و همواره به صورت پیام‌های غیررسمی به گوشمان می‌رسید، نشانه ای از ابطال نظریه پردازانی است که می گفتند حیف است دایی با این اسم و رسم بی مثال در فوتبال ایران، اعتبارش را خرج نیمکت‌هایی کند که چیز به داشته‌های او اضافه نمی‌کنند.
با این همه هیچ کدام حق نداریم پا روی سلایق دیگران بگذاریم و خودخواهانه به آنچه خودمان دوست داریم برسیم؛ شاید دایی در هر کجای دیگر جز فوتبال ایران بود به ذهنش می‌رسید که جایگاهی مانند ستاره‌های بزرگ فوتبال دنیا برای خودش تعریف کند و دست از نیمکت‌های مربیگری بکشد اما دایی به دفعات گفته کرسی‌های مدیریت فوتبال، او را اقناع نمی‌کند.
دایی فوتبال را با جنگ اعصاب مربیگری، استرس‌ها و حاشیه‌هایش دوست دارد؛ او زنده بودن در دل این فوتبال را با حضور کنار زمین و بوی تند چمن و داد و بیدادهای مرسوم مربیان خلاصه میکند. نمی‌شود به زور چیزی را به علی دایی تحمیل کرد یا از او خواست دست از تمایلات و سلایقش بکشد.
دایی را باید این گونه دوست داشته باشیم و برایش احترام قائل شویم؛ همین علی دایی که می‌خواهد مربیگری را ادامه بدهد و آن طور که خودش دلش می خواهد از بودن کنار فوتبال لذت ببرد. مدیریت در فوتبال و پشت میز نشستن برای دایی که همیشه در فعالیت و جوش و خروش بوده لابد قابل قابل تحمل نیست...
بیشتر بخوانید:
