خبرورزشی - در بندر پورتو و در فینال لیگ قهرمانان اروپا، چیزی که تفاوت را رقم زد کیفیت بازیکنان دو تیم در این نبرد مهم بود. شبی که بازیکنان منچسترسیتی دور از انتظار بودند و بازیکنان چلسی با تمام توان یکی از ماندگارترین بازی‌های‌شان را پشت سر گذاشتند.
ستاره‌های ناامیدکننده سیتی
به لطف ترکیبی که گواردیولا در این دیدار انتخاب کرد، تقریباً هیچ بازیکنی از منچسترسیتی در حد و اندازه‌های خودش نبود. شاید بتوان گفت فودن به واسطه موقعیتی که داشت و خلاقیتی که ایجاد می‌کرد، بازیکن خوب سیتیزن‌ها بود. دیاس هم مثل خیلی از بازی‌های دیگر این فصل به طور فردی در کارهای دفاعی خوب بود، ولی او هم کمکی نداشت. ادرسون با بیرون آمدن ناشیانه کار را برای گلزنی هاورتس راحت کرد و تنها واکنش مثبتش مقابل شوت آرام ورنر بود. واکر عملکرد بدی نداشت، اما خوب هم نبود. او در نفوذها سرعت خوبی داشت. استونز مقابل سرعت بازیکنان چلسی در خط حمله کم می‌آورد. جایگیری‌اش روی گل چلسی هم بد بود. شاید باید لاپورت جای او را در ترکیب اصلی می‌گرفت. زینچنکو در صحنه گل چلسی هیچ فشاری روی هاورتس نیاورده بود. گوندوغان مثل این که در میانه میدان سردرگم بود، با این حال بد عمل نکرد. برناردو تأثیر خاصی نداشت، ولی از بدترین‌های سیتی هم به شمار نمی‌رفت. دبروینه هیچ حرکت مثبتی انجام نداد و با اشک از زمین بیرون رفت، اما شاید اگر مصدومیت برایش رخ نمی‌داد، می‌توانست در دقایق پایانی تأثیرگذار باشد. تحرک محرز خوب بود، ولی روی توپ اصلاً خوب کار نکرد و حتی نتوانست ضربه‌ای به سمت چارچوب بزند. استرلینگ هم قمار بزرگ پپ بود و با انتخاب او زهر تیمش را در خط حمله گرفت. آگوئرو در آخرین بازی‌اش برای سیتی خودش را به آب و آتش زد، ولی کار از کار گذشته بود. فرناندینیو هم که باید از ابتدا بازی می‌کرد، وقتی آمد که تیمش خلاقیت نیاز داشت.
کای، کانته و دیگران
کاملاً برعکس بازیکنان منچسترسیتی، بازیکنان چلسی هیچ‌کدام عملکرد متوسطی هم نداشتند. دونده و پرانرژی نشان دادند و تفاوت را رقم زدند. مندی مسلط بود، اگرچه ستاره‌های خط حمله سیتی هم نتوانستند خیلی او را به خطر بیندازند. یک نمایش قهرمانان از کاپیتان آسپیلیکوئتا. این مدافع اسپانیایی با دوندگی بی‌امان و قطع کردن ارتباط با خط حمله سیتی، یکی از موفق‌ترین‌ها بود. سیلوا شب خوبی داشت، اما او هم به‌خاطر مصدومیت خیلی زود بیرون رفت. رودیگر با بستن راه ضربه فودن ورق را به سود چلسی برگرداند. او خیلی محکم بازی کرد و باعث مصدومیت دبروینه هم شد. جیمز هم با توپ و هم بدون توپ عملکردی چشم‌نواز داشت. این دفاع کناری انگلیسی در دوئل با استرلینگ عالی بود. کانته همان بازیکنی شد که همه می‌گویند همه‌جا هست. چلسی یک شیر داشت و آن هم انگولو بود. شیر در ورزشگاه اژدها بهترین بود، بیشترین دوئل را برد و بیشترین قطع توپ را داشت. جورجینیو بیش از این که به کارهای تهاجمی بپردازد، مجبور شد در فاز دفاعی باشد. به طور کلی او هم راضی‌کننده بود. چیلول هم محرز را به‌خوبی مهار کرد و حتی در فاز حمله هم خوب نشان داد. هاورتس که مرد میدان بود، علاوه بر این که یک گل زد و تأثیرگذارترین بازیکن چلسی در حمله به شمار می‌رفت، وقتی تیمش عقب بود هم خوب به کارهای دفاعی پرداخت. ماونت ساده بازی کرد و پاس‌گلش استثنایی بود. ورنر خیلی تلاش کرد و دونده بود، اما در زدن ضربه نهایی هنوز مشکل دارد. کریستنسن جانشین شایسته‌ای برای تیاگو بود. او سخت کار کرد و اجازه نفس کشیدن به ستاره‌های سیتی را نداد. پولیشیچ هم خوش‌موقع آمد و می‌توانست تیرخلاص را هم بزند. او برای ضدحملات و حفظ فشار عالی بود. کواچیچ ۱۰ دقیقه به میدان رفت و چهارمین قهرمانی‌اش را جشن گرفت. هافبک کروات در همین چند دقیقه ۲ تکل موفق داشت.
بیشتر بخوانید:
