خبرورزشی - مهدی شیروانی: حضور در مسابقات بین‌المللی ایتالیا هم برای علیرضا کریمی بسیار مفید بود و هم برای کادرفنی تیم‌ملی تا بتوانند بهتر تصمیم‌گیری کنند. مدتها دوری از میادین کشتی و حضور در مسابقه، ترسی ناخواسته به‌دل علیرضا کریمی انداخته بود که به گفته خودش، حتی نمی‌توانست به‌خوبی پایش را زمین بزند. برای بازگشت به شرایط مسابقه، حضور در جام متئو پلیکونه ایتالیا، تصمیم مناسبی بود که کادرفنی تیم‌ملی کشتی‌آزاد اتخاذ کرد. 

با این تصمیم حالا مثلث مدعیان تیم‌ملی به مربع مدعیان، تغییر شکل داده و غلامرضا محمدی و همکارانش در کادرفنی، دغدغه‌ای شیرین‌تر از قبل برای انتخاب ملی‌پوش ۹۷ کیلو از میان علیرضا کریمی، علی شعبانی، محمدحسین محمدیان و مجتبی گلیج خواهند داشت. بعداز پایان دیدارهای ۹۷ کیلوی مسابقات بین‌المللی جام پلیکونه، فرصتی دست داد تا دقایقی با نایب‌قهرمان این پیکارها گپ بزنیم. علیرضا کریمی در پاسخ به سوالات خبرورزشی گفت:

* شرایطم بعداز عمل جراحی، به‌صورت نسبی بد نبود. هر چند که حدود یک سال‌ونیم از مسابقه دور بودم ولی بعداز این‌که پزشکان اجازه دادند کارم را شروع کنم، تمرین می‌کردم و سعی داشتم به وضعیت سابق برگردم. اما به‌رغم همه تلاشها و تمریناتی که طی این مدت انجام دادم ولی از مسابقه و میدان رسمی دور بودم و کشتی نگرفته بودم.

* مهم‌ترین هدفم از حضور در مسابقات ایتالیا این بود که فقط در فضای مسابقه و شرایط رویارویی با حریفان قرار بگیرم و حالت‌های مسابقه برای من تداعی بشود و دوباره بتوانم کشتی بگیرم. از نظر شرایط بدنی هم نسبتاً خوب بودم و رفته رفته در قالب مسابقه قرار می‌گرفتم و بهتر می‌شدم.

* دور اول که با حریف آمریکایی کشتی گرفتم، کار برایم خیلی سخت بود. به لحاظ شرایط ذهنی اصلاً نمی دانستم کجا هستم و باید چه کار بکنم. اما بعد از پشتِ سرگذاشتن ۳ دقیقه اول، تازه توانستم از نظر ذهنی خودم را جمع و جور کنم و بهتر کشتی بگیرم. با این بازیابی ذهنی، توانستم بهتر کشتی بگیرم و حریفم را نیز شکست دادم. 

* دور دوم مقابل کشتی‌گیر ترکیه‌ای، توانستم راحت کار کنم، بروم داخل و زیرهای خودم را بگیرم. این موضوع هم برایم خوب بود و دیگر آن حالت قبلی و نگرانی از کشتی گرفتن، تقریباً تا حدودی از ذهنم بیرون رفت.

* قبلاً کشتی این حریف فینالیست آمریکایی (کالین مور) با همان حریفی که دور اول شکستش دادم (هایدن زیلمر) را در یوتیوپ دیده بودم. همین حریف فینالیست ۳ – ۲ بار مغلوب حریف دور اول من شده بود. چه قبل از برگزاری فینال و چه در طول مسابقه هم مشخص بود که می‌توانم برنده این مسابقه باشم. 

* در مسابقه فینال هم اگر همان یکی دو جا بحث داوری و واگذاری امتیازات پیش نمی‌آمد، قطعاً نتیجه چیزی به غیر از آن‌چه که شد، رقم می‌خورد. همین اشتباهات داوری باعث شد تا ریتم کشتی از دستم درآمد. ابتدای فینال، کشتی کاملاً در دست من و همه چیز تحت کنترل، اختیار و اراده من بود. از حریف زیر گرفتم و او را بیرون انداختم، وقتی کاملاً با باسن روی زمین نشست، اطمینان داشتم ۲ امتیاز گرفته‌ام، اما داوران یک امتیاز دادند. به خودم گفتم اشکالی ندارد دوباره می‌توانم از او امتیاز بگیرم و شکستش می‌دهم. 

* وقتی آن رَکَبی را زدم، گفتم خوب دیگر همه چیز تمام شد. اینجا ۴ امتیاز گرفتم، حدود ۶ – ۵ امتیاز جلو می‌افتم و نتیجه حداقل ۶ – یک و یا ۵ – یک می‌شود. کشتی هم در دست من است، یکی دو پوئن دیگر هم می‌گیرم و  با ۸ – ۷ امتیاز اختلاف او را در فینال شکست می‌دهم. حدود ۲ دقیقه هم تا پایان مسابقه وقت داشتیم.

* اما وقتی تابلوی مسابقه را نگاه کردم و دیدم نتیجه ۳ – یک روی تابلو ثبت شده شوکه شدم. اصلاً انتظار نداشتم داوران چنین امتیازاتی بدهند. توقع داشتم وقتی تابلوی امتیازات را نگاه می‌کنم، حداقل نتیجه ۶ – یک و یا ۵ – یک را ببینم. اما وقتی دیدم نتیجه ۳ – یک است، از لحاظ روحی به‌هم ریختم و ریتم کشتی کاملاً از دستم درآمد. 

* هدفم در فضای مسابقه قرار گرفتن بود. برنامه اصلی ما این بود که بدنم به حریفان بخورد و بعداز مدتها دوری، در میدان مسابقه حضور داشته باشم. برگردم به شرایط و حالت قبل از انجام عمل جراحی، خدا را شکر فکرکنم، همین حضورم در مسابقات ایتالیا، تاثیر مثبتی در وضعیت من داشته است.

* به‌این دلیل می‌گویم خیلی بهتر از قبل شده و تاثیر حضورم مثبت بوده، چون بعضی وقتها اصلاً خودم خیلی می‌ترسیدم پایم را بزنم روی زمین، یا برای اجرای فن، روی آن فشار بیاورم. زیر بگیرم یا بروم داخل‌بدن حریف و کاردفاعی حریف، خوشبختانه در ایتالیا توانستم برنامه‌هایی که داشتم را پیاده کنم.

* ای‌کاش درکشتی فینال هم برنده می‌شدم. واقعاً می‌توانستم برنده فینال باشم، اگر آن یکی دو مورد بحث داوری که مطرح شد، به آن شکل رقم نمی‌خورد، پوئن و امتیازات به درستی داده می‌شد، من‌هم به‌لحاظ روحی و تمرکز ذهنی از قالب کشتی خارج نمی‌شدم، قطعاً وضعیت نتیجه هم فرق می‌کرد.

* درسال المپیک همه مدعیان حضور دارند، همه هدف و انگیزه‌ای مضاعف دارند تا اول صاحب دوبنده تیم‌ملی بشوند. اکثر اوزان هم این شرایط را دارد. البته طبیعتاً هم باید همین جوری باشد. چون فقط حضور در المپیک خودش باعث ایجاد بیشترین انگیزه می‌شود.

* همین موضوع باعث می‌شود تا همه مدعیان بیشتر و بهتر تمرین کنند، تلاش کنند، جدی‌تر و بهتر کار کنند. به اعتقاد من همه اینها مثبت و به نفع کشتی و تیم‌ملی است. من هم از این قاعده مستثنی نیستم و تمام تلاشم را انجام می‌دهم تا به تیم ملی برسم.

* خوشبختانه روند عملکردی من هم نسبت به دو، سه ماه قبل خیلی بهتر شده و رو به رشد بوده است. از مربیان تیم‌ملی هم که سوال کنید این موضوع را تایید می‌کنند. امیدوارانه این روند را ادامه می‌دهم تا انشاءالله با انجام تمرینات در این نمودار رو به جلو و پیشرفت باشم. 

* بحث حضور در مسابقات گزینشی سهمیه المپیک، قهرمانی آسیا و ..... نیز برعهده کادرفنی تیم‌ملی است. من نمی‌توانم و نباید هم در این زمینه حرفی بزنم یا نظر بدهم. وظیفه من این است که فقط تمریناتم را انجام بدهم.

* هر کشتی گیری که به گزینشی یا آسیایی رفت، تصمیم کادرفنی است و بعد از آن هم راجع به موضوع انتخابی یا هر چیز دیگری برای معرفی ملی‌پوشان، این  کادرفنی است که تصمیم می‌گیرد دوباره مسابقه انتخابی برگزار بشود یا نشود. اگر مقدور بود کشتی‌گیران را به تورنمنتهای برون‌مرزی اعزام کنند و براساس عملکرد در آنجا، تصمیم بگیرند یا هر تصمیم دیگری که بگیرند، انشاءالله در نهایت شایسته‌ترین کشتی‌گیران انتخاب شوند و در المپیک برای ایران افتخارآفرینی کنند.