خبرورزشی/ مهری رنجبر؛ محمدجعفر مرادی، دونده ماراتن امسال از بی‌مسابقه‌ای در قهرمانی کشور، صحرانوردی دوید. مسابقه‌ای که چند سالی قیدش را زده بود. او با اینکه دلش می‌خواهد دویدن در ماراتن توکیو را تجربه کند اما با این شرایط خیلی هم امیدوار نیست. مگر اینکه اسپانسری پیدا کند تا در اردوی کنیا کنار غول‌های ماراتن دنیا بدود. با همه این سختی‌ها اما باز هم خودش معتقد است شانس مدال دارد.
چطور شد دوباره در مسابقه صحرانوردی شرکت کردی؟
من ۴، ۵ سالی در مسابقات صحرانوردی شرکت نمی‌کردم اما این‌بار برای محک خودم دویدم. به نظرم مسابقه خوبی بود. البته اگر مسابقه بین‌المللی بود، آن را ترجیح می‌دادم اما ۱۰ ماه است هیچ مسابقه‌ای نیست که بدنم در آن تحت فشار باشد، من هم نخواستم مسابقه صحرانوردی را از دست بدهم.
تو هنوز سهمیه المپیک نگرفتی، چقدر شانس داری؟
این‌بار با رکورد مدال برنز ریو می‌توانی سهمیه المپیک توکیو را بگیری. کار خیلی سخت‌تر شده اما دور از دسترس نیست. من از رنکینگ شانس سهمیه دارم، چراکه ۸۰ نفر از رنکینگ سهمیه می‌گیرند و من با رکوردم نفر ۲۵۰ دنیا هشتم. من رکوردم دو ساعت ۱۷ دقیقه است و باید سه دقیقه از آن کم کنم یعنی برسم به دو ساعت و ۱۴ ثانیه تا سهمیه بگیرم که فکر می‌کنم احتمالاً شانس سهمیه دارم.
و تو این رکورد را باید در مسابقه‌های بین‌المللی بگیری نه؟
فکر می‌کنم سال آینده که مسابقات بین‌المللی شروع شود باید با حضور در آنها رکوردم را بهتر کنم، چراکه در ایران نمی‌توانم سهمیه ماراتن را بگیرم. طبق دستور العمل فدراسیون جهانی حتماً باید در مسابقات بین‌المللی بدوم تا مسافر توکیو شوم.
واقعاً شدنی است؟
من ۴ سالی که کیهانی رئیس فدراسیون بود، خیلی ناامید شده بودم، می‌دانستم اتفاق خاصی نمی‌افتد اما حالا دنبال اسپانسر هستم تا بتوانم برای اردو به کنیا بروم و رکوردم را به ورودی المپیک برسانم. هرچند قبلاً کارم برای گرفتن اسپانسر راحت بود و با ۱۰، ۱۵ میلیون می‌رفتم، مسابقات شرکت می‌کردم اما حالا و با این شرایط بد اقتصادی، اردوی کنیا ۱۰۰ میلیون تومان هزینه دارد.
با این شرایط تو اگر سهمیه المپیک بگیری، به نتیجه در توکیو هم فکر می‌کنی؟
حالا گرفتن سهمیه هم برایم سخت شده، چه برسد که دنبال مقام در المپیک باشم. قطعاً با تمرین در ایران، سهمیه نمی‌گیرم. بدن من فعلاً با این شرایط در حد رکورد دو ساعت و ۱۷ ثانیه است و تنها با رفتن به اردوی کنیا و تمرین کنار دونده‌های ماراتن بزرگ دنیا می‌توانم رکوردم را بهتر کنم. این قضیه رؤیا نیست اگر اسپانسر جور شود. من در بدنم می‌بینم.
تو نمی‌توانی با رئیس کمیته ملی المپیک برای حل مشکلت صحبت کنی؟
کسی مرا در کمیته ملی المپیک نمی‌شناسد. باورتان نمی‌شود که من برای هر روز ورود به مجموعه انقلاب، ۲۰ تومان برای تمرین ورودیه می‌دهم، با اینکه جلوی در حکمم را زده‌اند اما برای تمرین باید پول بدهم، البته من در مجموعه آزادی هم برای یک‌سال ۲۵۰ هزار تومان ورودیه می‌دهم.
قصه ناراحتی دونده‌ها از چابهار برای مسابقات صحرانوردی چه بود؟
میزبانی افتضاح بود، غذایی که به بچه‌ها دادند خیلی بد بود، به حدی که بعضی از بچه‌ها مسموم شدند. ما دنبال زیر سؤال بردن این خطه نیستیم. آنها فکر می‌کنند ما سوغات منطقه چابهار را به مسخره گرفته‌ایم. من می‌خواهم بدانم اگر هر ماه به رئیس فدراسیون سوغات بدهند، او می‌تواند زندگی کند؟ دونده‌ای که در این سطح تلاش می‌کند، جایزه رو بالشی سوزن‌دوزی قابل احترام است اما برای ما خوب نیست. نمی‌توانیم با آن کاری کنیم.
یعنی شما جایزه نقدی را بابت اینکه هزینه‌اش می‌کنی، ترجیح می‌دهی؟
دقیقاً. من ماهانه ۷، ۸ میلیون تومان پول می‌خواهم و برای تأمین آن مثل کارگران کار می‌کنم، باید سرمربیگری کنم تا بتوانم هزینه‌هایم را در بیارم. من با خستگی مجبورم تمرین می‌کنم، بعد می‌گویند چرا نمی‌توانی رکورد بزنی و سهمیه بگیری. رئیس فدراسیون ما توقع دارد برای قهرمانی کشوری، آسیا و جهانی خودمان هزینه کنیم و بعد از آن پاداش می‌دهد، نمی‌گوید ژاپن به هر دونده ژاپنی که رکورد بزند یک میلیون دلار جایزه می‌دهد. این‌طور نیست که ورزشکارانش هزینه کنند و بعد از نتیجه هم پول هزینه‌ها را بگیرند و هم پاداش اما ایرانی‌ها بدون هیچ هزینه‌ای سهمیه می‌خواهند.
