استقلال هنوز صدر جدول است؛ هنوز ۱۸ هفته مانده و نزدیک‌ترین تیم به جام قهرمانی محسوب می‌شود. هرچند ۱٫۸۳ امتیاز از هربازی میانگینِ درخشانی محسوب نمی‌شود، اما اندازه فوتبال ما همین است و تیم‌های دیگر هم گلِ خاصی به سر این لیگ نزده‌اند. نیازی به تفصیل و تطویل نیست: لیگ ما قوی یا ضعیف، استقلال صدرنشینِ آن است و از منظر نتیجه‌گیری، انتقاد روا نیست. اینکه استقلال پر از ستاره است و نیمکت‌نشینانی دارد که برخی حسرت فیکس‌داشتن‌شان را می‌خورند هم وضعیت تازه‌ای برای هیچ مدعی قهرمانی و هیچ قدرتی در هیچ لیگی نیست! پس اینکه قطعی بگوییم این استقلال با این بازیکنان باید تاکنون فلان می‌کرد و بهمان نتایج را می‌گرفت، از یک فوتبال‌شناس بعید است. اینکه اگر فرهاد مجیدی بود، یا شفر یا حتی استراماچونی هم... اگر و مگر را هر کس که کاشته جز خیال و توهم درو نکرده!
اما نشست‌های خبری... اما صحبت‌های بعد از بازی... اما محمود فکری! گویا قصد رها کردن داوری و ابراز نارضایتی ندارد! فکری ببرد یا ببازد، داور حتما جایی از کارش را اشتباه انجام داده! فکری حتی اگر از تمرکز پایین بازیکنان‌ش می‌گوید و امیدوار می‌شویم قرار است تقصیری به گردن بگیرد، در ادامه تاکید می‌کند که عادت کرده «همیشه» از داوری ضرر ببیند! فکری بعد از آن که به حریفِ پیروز تبریک می‌گوید، به رقیبِ دیرینه طعنه می‌زند! فکری اگر می‌گوید «ما که نباید نقطه‌ضعف خودمان را بگوییم، اما چه بحث ایراد فنی باشد یا مشکلات دیگر، باید همه را برطرف کنیم تا بازی به بازی بهتر شویم»، اما عذر نمی‌خواهد؛ باخت را گردن نمی‌گیرد، خودش را بزرگ‌ترِ تیم نمی‌بیند، مسئول نمی‌داند!
این البته یک عادت دیرینه ما ایرانی‌هاست: همواره ناراضی، همیشه حق‌به‌جانب! استقلال و پرسپولیس که هیچ، محدود به فوتبال و فوتبالیست هم نیست؛ ما همیشه ناراضی ایم، مقصر هم دیگران اند!
با این حال اجازه بدهید این یک مورد اخیر و شکست مقابل سایپا را، من گردن بگیرم: «باختیم! حیف شد که باختیم! من از همه هواداران عذرخواهی می‌کنم.»
در همین ارتباط بخوانید: محمود فکری: دوست ندارند استقلال صدرنشین باشد
