خبرورزشی/ سیدمهدی فاطمی؛ استقلال باز هم در یک سناریوی کاملاً تکراری به حاشیه رفت! این اتفاق البته از مدت‌ها پیش قابل پیش‌بینی بود از همان روزی که مدیر‌عامل باشگاه در پاسخ به سؤال خبرنگار تلویزیون که از نگرانی‌های استراماچونی پرسیده و جواب فتحی این بود که به نگرانی سرمربی ایتالیایی هیچ اهمیتی نمی‌دهد!
یا قبل‌تر از آن از اولین روز‌هایی که به ایران آمده و با تیمی در هم شکسته و خالی از ستاره مواجهش کردند، تیمی که هیچ نشانی از ستاره‌های فصل پیش خود نداشت. سرمربی سابق اینتر لیگ را در حالی آغاز کرد که مترجمی را در کنار خود نمی‌دید، روز‌های بارانی در به در زمین تمرین مناسب بود و هیچ‌کس در باشگاه پاسخگوی این حداقل‌ترین خواسته او نبود، حق و حقوق بازیکنان را مطالبه می‌کرد و باز هم وعده بود و وعید که به زودی پرداخت می‌کنیم، دستمزد خود را طلب می‌کرد که تحریم‌ها را بهانه کرده و از پرداخت منظم آن شانه خالی می‌کردند در حالی که صد‌ها بازیکن و مربی خارجی در این مملکت مشغول کار بوده و حق و حقوقشان را دریافت می‌کنند، چرا باید این تحریم‌های ظالمانه فقط برای مربی آبی‌ها دردسر‌ساز باشد؟! و نهایتاً افتاد آن اتفاقی که نباید می‌افتاد.
بازیکنان استقلال در بازی برابر پیکان روز غم‌انگیز و تلخی را سپری کردند آن‌ها در شرایطی که از نظر روحی و روانی به شدت افت کرده بودند و هیچ‌کس را برای رهبری کنار زمین نمی‌دیدند از جان مایه گذاشته و حتی تا آخرین دقیقه بازی از شاگردان فرکی پیش بودند که اتفاق تکراری روز‌های نخست فصل و گل دقیقه پایانی حریف مانع بردشان شد.
مسئولیت بروز چنین وضعیتی به زعم نگارنده نه مدیر‌عامل که شخص وزیر ورزش است، همان کسی که یکی مثل فتحی را آورده و به هیچ قیمتی حاضر به کنار گذاشتن او نبود! لطماتی که استقلال از محل مدیریت فتحی و عواملش خورد زیاد است، اما سلطانی‌فر بنا به ملاحظاتی به چنین مهره‌ای فرصت داد.
آقای وزیر مگر می‌شود این همه اتفاقات منفی اطراف یک باشگاه رخ دهد و هیچ بازخواست و پرسشی صورت نگیرد؟!
این دیوار بلند بی‌اعتمادی را وزیر و عواملش بین خود و هواداران استقلال کشیده‌اند! کسانی که در ماجرای رفتن استراماچونی سعی در وارونه جلوه دادن قضایا کرده و رفتار این ایتالیایی را غیر حرفه‌ای عنوان می‌کنند کاش برای ما گوشه‌ای از حرفه‌ای‌گری‌هایشان را به نمایش بگذارند تا از جهل در آییم!
بدون تعارف باید گفت شاید وزارت بر ورزش در اندازه‌های سلطانی‌فر بگنجد که آن نیز از سوی کارشناسان همواره مورد نقد بوده و هست، اما یقیناً زعامت باشگاه‌های بزرگی همچون استقلال و پرسپولیس هرگز در قامت او نبوده و نیست. این دو باشگاه اگر چه در سال‌های پس از انقلاب چیزی فراتر از یک تیم فوتبال نبوده‌اند، اما از چنان جایگاه اجتماعی محکمی برخوردارند که وزیر و همه کابینه دولت نیز فاقد ظرفیت لازم برای تصدی‌گری آن‌ها هستند! وقتی صحبت از استقلال و پرسپولیس می‌شود پای یک جمعیت پنجاه، شصت میلیونی به میان می‌آید.
یا قبل‌تر از آن از اولین روز‌هایی که به ایران آمده و با تیمی در هم شکسته و خالی از ستاره مواجهش کردند، تیمی که هیچ نشانی از ستاره‌های فصل پیش خود نداشت. سرمربی سابق اینتر لیگ را در حالی آغاز کرد که مترجمی را در کنار خود نمی‌دید، روز‌های بارانی در به در زمین تمرین مناسب بود و هیچ‌کس در باشگاه پاسخگوی این حداقل‌ترین خواسته او نبود، حق و حقوق بازیکنان را مطالبه می‌کرد و باز هم وعده بود و وعید که به زودی پرداخت می‌کنیم، دستمزد خود را طلب می‌کرد که تحریم‌ها را بهانه کرده و از پرداخت منظم آن شانه خالی می‌کردند در حالی که صد‌ها بازیکن و مربی خارجی در این مملکت مشغول کار بوده و حق و حقوقشان را دریافت می‌کنند، چرا باید این تحریم‌های ظالمانه فقط برای مربی آبی‌ها دردسر‌ساز باشد؟! و نهایتاً افتاد آن اتفاقی که نباید می‌افتاد.
بازیکنان استقلال در بازی برابر پیکان روز غم‌انگیز و تلخی را سپری کردند آن‌ها در شرایطی که از نظر روحی و روانی به شدت افت کرده بودند و هیچ‌کس را برای رهبری کنار زمین نمی‌دیدند از جان مایه گذاشته و حتی تا آخرین دقیقه بازی از شاگردان فرکی پیش بودند که اتفاق تکراری روز‌های نخست فصل و گل دقیقه پایانی حریف مانع بردشان شد.
مسئولیت بروز چنین وضعیتی به زعم نگارنده نه مدیر‌عامل که شخص وزیر ورزش است، همان کسی که یکی مثل فتحی را آورده و به هیچ قیمتی حاضر به کنار گذاشتن او نبود! لطماتی که استقلال از محل مدیریت فتحی و عواملش خورد زیاد است، اما سلطانی‌فر بنا به ملاحظاتی به چنین مهره‌ای فرصت داد.
آقای وزیر مگر می‌شود این همه اتفاقات منفی اطراف یک باشگاه رخ دهد و هیچ بازخواست و پرسشی صورت نگیرد؟!
این دیوار بلند بی‌اعتمادی را وزیر و عواملش بین خود و هواداران استقلال کشیده‌اند! کسانی که در ماجرای رفتن استراماچونی سعی در وارونه جلوه دادن قضایا کرده و رفتار این ایتالیایی را غیر حرفه‌ای عنوان می‌کنند کاش برای ما گوشه‌ای از حرفه‌ای‌گری‌هایشان را به نمایش بگذارند تا از جهل در آییم!
بدون تعارف باید گفت شاید وزارت بر ورزش در اندازه‌های سلطانی‌فر بگنجد که آن نیز از سوی کارشناسان همواره مورد نقد بوده و هست، اما یقیناً زعامت باشگاه‌های بزرگی همچون استقلال و پرسپولیس هرگز در قامت او نبوده و نیست. این دو باشگاه اگر چه در سال‌های پس از انقلاب چیزی فراتر از یک تیم فوتبال نبوده‌اند، اما از چنان جایگاه اجتماعی محکمی برخوردارند که وزیر و همه کابینه دولت نیز فاقد ظرفیت لازم برای تصدی‌گری آن‌ها هستند! وقتی صحبت از استقلال و پرسپولیس می‌شود پای یک جمعیت پنجاه، شصت میلیونی به میان می‌آید.
