خبرورزشی/ کارن فیروزی؛ آرتورو ویدال بازیکن شیلیایی بارسلونا به تازگی گفت‌وگوی متفاوتی با مجله «اکیپ» داشته است. ویدال می‌گوید این فصل هدفش بردن لیگ قهرمانان اروپا است. آرتورو درباره بازیکنان و مربیانی خوبی که داشته حرف می‌زند و بعد هم از سبک فوتبالی اش می‌گوید. در زیر خلاصه‌ای از این گفت‌وگوی بلند را از نظر می‌گذرانید.

آرتورو، کارنامه افتخارات تو خیلی پربار و قابل تحسین است ولی هنوز لیگ قهرمانان اروپا را نبرده‌ای...
من یک فینال و چند نیمه‌نهایی در لیگ قهرمانان اروپا داشته‌ام ولی همیشه بدشانسی، اشتباهات داوری و این اواخر هم عدم تمرکز کاری کرده که دستم به جام قهرمانان اروپا نرسد. امسال، اما خیلی جدی به بردن این جام فکر می‌کنم. من الان در بهترین باشگاه دنیا هستم و می‌خواهم لیگ قهرمانان اروپا را به دست بیاورم. هدف من که همین است. هدف بارسلونا این است که همه جام‌ها را ببرد ولی در رختکن وقتی بین خودمان حرف می‌زنیم بردن لیگ قهرمانان اروپا خیلی جدی است!

الان یعنی شکست عجیب فصل پیش در نیمه‌نهایی که بازی رفت را برابر لیورپول ۳ بر صفر بردید و بازی برگشت را ۴ بر صفر واگذار کردید، به دست فراموشی سپرده‌اید...
نه (لبخند می‌زند)، هنوز هم به آن فکر می‌کنیم. (گلویش را نشان می‌دهد) بغضش هنوز اینجاست. توضیح اینکه چه اتفاقی افتاد کار سختی است. اشتباهات فردی زیادی داشتیم و تمرکزمان را هم از دست دادیم.

حالا که صحبت از فصل گذشته شد بگو که وفق پیدا کردن با باشگاهی مثل بارسا که استایلش خیلی به اخلاق تو نمی‌خورد، چطور گذشت؟
همین‌جا باید بگویم که در زندگی آدمی به مراتب متفاوت‌تر از چیزی هستم که در زمین می‌بینید. آدمی هستم بسیار خوشحال که با آغوش باز پذیرای دیگران است. همین موضوع به من کمک زیادی می‌کند به هرتیمی بروم خیلی زود خودم را با شرایطش وفق می‌دهم. از این گذشته، در زمین فوتبال همیشه یک شکل هستم؛ دادوبیداد می‌کنم، می‌جنگم و به هم‌تیمی‌هایم کمک می‌کنم... هم‌تیمی‌هایم به خاطر این موضوع به من احترام می‌گذارند. فوتبال یعنی جنگ. من وجودم را در زمین می‌گذارم، چون به مردمی فکر می‌کنم که هزینه می‌کنندو برای دیدن بازی‌مان به ورزشگاه می‌آیند. اگر تو تقلب نکنی همیشه قدردانت می‌شوند و من، هرگز تقلب نمی‌کنم.

سبک بازی چه؟ چه تفاوتی بین سبک بازی بارسا با یوونتوس و بایرن‌مونیخ وجود دارد؟
در یووه بیشتر کار‌ها تاکتیکی و بدنسازی بود. در بایرن پاس زیادی می‌دادیم و برای طراحی حمله توپ را به جناحین می‌بردیم. در بارسا، اما تق، تق، تق... مدام باید به هم پاس بدهیم، چون معمولاً تیم‌هایی که روبه‌روی‌مان بازی می‌کنند ۱۰ نفره مشغول دفاع کردن هستند. باید آنقدر بین خطوط پاس بدهیم و حرکت کنیم تا در یک لحظه مناسب روزنه‌ای باز شود و بتوانیم گل بزنیم. این شیوه بازی را دوست دارم ولی چیزی که خودم ترجیح می‌دهم این است که نزدیک به محوطه جریمه بازی کنم تا زمانی که توپ از دست رفت، مثل دیوانه‌ها بدوم و آن را پس بگیرم. ضمن اینکه اگر بازیکن خوبی باشی و کمی هم تجربه داشته باشی می‌توانی هرجای زمین بازی کنی. آن اوایل خیلی زیاد به بازی هم‌تیمی‌هایم، به چرخش توپ آن‌ها و به ویدئوهای‌شان نگاه می‌کردم تا با سبک بارسا آشنا شوم. ضمن اینکه این تیم یک بازیکن ویژه هم دارد؛ لیونل مسی که همه چیز را تغییر می‌دهد. او یک بازیکن فرازمینی است که دارد با آدم‌ها بازی می‌کند. هرکس که از فوتبال سردربیاورد می‌داند مسی بهترین بازیکن تاریخ است. حالا شما فقط مسابقات را می‌بینید، چون باید به شما بگویم مسی در تمرینات از چیزی که در بازی‌ها می‌بینید هیولاتر است!

نظرت درباره آنتوان گریزمن چیست؟
فوتبالیست بزرگی است، یکی از بهترین‌های دنیا. ترکیب او با دیگر بازیکنان مهاجمی تیم می‌تواند هر رقیبی را از پا دربیاورد.

معمولاً می‌گویند او روحیه بازیکنان آمریکای جنوبی را دارد...
بله، همین‌طور است! آنتوان، همیشه در حال دویدن است و برای دفاع کردن هم خودش را می‌رساند. لحظه‌ای ول‌کن توپ نیست. ضمن اینکه نوشیدنی‌های آمریکای جنوبی و آهنگ‌های آن‌ها را هم گوش می‌کند. یک لاتین واقعی است! (می‌خندد)

به غیر از مسی، بازیکن دیگری هم بوده که در طول دوران حرفه‌ای‌ات، تو را تحت تأثیر قرار گذاشته باشد؟
ریبری. او هم هیولایی است که در تاریخ فوتبال اسمش می‌ماند. در بایرن خیلی با هم خوب بودیم و حکم برادر را برایم داشت. پسر فوق العاده‌ای است. عجب بازیکنی! سرعتش، انفجارهایش، ضربه‌هایش... فوق العاده است. در زمین آنقدر آرام است که اصلاً کسی باورش نمی‌شود. خیلی خوشحالم که به فیورنتینا رفت، به نظرم انتخاب خوبی داشت. حتی همین روز‌ها هم مهار کردن ریبری تقریباً کارغیرممکنی است. می‌بینم که ایتالیایی‌ها این روز‌ها برای مهارش سه بازیکن را مأمور می‌کنند. وقتی فرانک روبه‌روی‌تان بازی می‌کند، دو بازیکن برای مهارش کافی نیست.

تو همچنین رابطه بسیار خوبی با دو بازیکن ملی‌پوش فرانسه داشتی؛ پوگبا در یوونتوس و کومن در بایرن‌مونیخ...
هرچیزی که پل از بازی کردن در پستش بلد است را من به او یاد داده‌ام! (می‌خندد) به او نشان دادم چطوری از عقب توپ را از پای بازیکن حریف دربیاورد بدون اینکه خطا کند. به او یاد دادم چطوری بعضی وقت‌ها تمارض کند (لبخند می‌زند). همیشه می‌خواست با ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت بازی کند؛ به او یاد دادم چه وقتی سرعت بگیرد و چه وقتی از حرکت بایستد. پوگبا پسر خوش‌اخلاقی است که همیشه دوست دارد چیز‌های جدیدی یاد بگیرد.. درباره کومن باید بگویم سرعتش دیوانه‌کننده است. صفر تا ۲۰۰ متر را در عرض چندثانیه می‌رود! او هم پخته‌تر شود، روزی تبدیل به یکی از بهتری‌های دنیا می‌شود.

در بین مربیانی که داشته‌ای، کدام یک بیشترین تأثیر را رویت گذاشته‌اند؟
آنتونیو کونته نقشی کلیدی در زندگی حرفه‌ای‌ام دارد. وقتی بازی می‌کرد تقریباً شبیه من بوده؛ به من جاگیری در زمین در هنگام دفاع و حمله را آموخت. به لطف او توانستم در یوونتوس گل‌های زیادی بزنم. از لحاظ تاکتیکی هم، کونته یک هیولاست؛ ضمن اینکه عطش بردنش هم زیاد است. شانس همکاری با آنچلوتی، سمپائولی، آلگری و گواردیولا هم داشته‌ام... این آخری، یعنی گواردیولا چیز‌های زیادی به من آموخت.

پس مارسلو بیلسا چه؟ سرمربی شیلی بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱؟
اووووم... (قیافه اش را در هم می‌کشد) آیا بیلسا به من چیزی یاد داده است؟ نه. مربی خوبی بود، بله. در فوتبال زحمت‌کشیده ولی در بین مربیانی که تأثیری در فوتبال من داشته‌اند قرار نمی‌گیرد.

تو یکی از معروف‌ترین مدل مو‌های دنیای فوتبال را داری. این مدل مو برگرفته از چه چیزی است؟
این مدل را از جام جهانی زیر ۲۰ ساله‌ها، یعنی از سال ۲۰۰۷ تا الان دارم. یادم می‌آید یکی از بازیکنان آلمان در جام جهانی ۲۰۰۲ چنین مدل مویی داشت که از آن خوشم می‌آید. به نظرم آن مدل مو یک حالت تهاجمی داشت که بازیکن حریف را می‌ترساند. من هم می‌خواستم چنین شخصیتی را به تصویر بکشم. تا زمانی که فوتبال بازی می‌کنم این کاکل‌ها را نگه می‌دارم، بعدش ببینم چه شود. (می‌خندد)

حالا جواب هم داده؟ بازیکنی هم بوده که از کاکل‌هایت بترسد؟
بله، جواب می‌دهد. حالا اگر از کاکل‌هایم نترسد دیگر وظیفه من است که به شیوه‌ای دیگر او را بترسانم... (لبخند می‌زند).