به گزارش خبرورزشی، رودی فولر آلمانی هنوز هم برای اروپایی ها یک چهره حذاب است. گاتزتا دلواسپرت به بهانه رویارویی قریب الوقوع آلمان و ایتالیا با او گفتگو کرده است؛
رودی فولر، ۶۴ ساله و مدیر تیم‌های ملی آلمان، با لبخند می‌گوید:
«چطور می‌توانم از بازگشت به ایتالیا خوشحال نباشم؟ حتی به میلان. البته امیدوار بودم بازی در رم برگزار شود، اما… نمی‌دانم آخرین بار چه زمانی به سن‌سیرو رفتم. همیشه خاطرات فوق‌العاده‌ای از آنجا داشته‌ام.»
فولر که پنج فصل (۱۹۸۷-۱۹۹۲) با پیراهن رم در ورزشگاه المپیکو بازی کرد، با آلمان قهرمان جام جهانی ۱۹۹۰ شد و با دختری رمی به نام سابرینا ازدواج کرد، ارتباطی عمیق با ایتالیا دارد.
«البته که خاطراتم در رم بیشتر است، اما میلان هم جای بدی نیست!»
آقای فولر، نخستین رویارویی‌تان با تقابل ایتالیا و آلمان را به یاد دارید؟
«بله، بدون شک: نیمه‌نهایی جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک. همان دیدار ۴-۳ که برای همه ایتالیایی‌ها افسانه‌ای شد. آن زمان ده‌ساله بودم و بازی را همراه پدرم دیدم. نیمه‌شب بود، اما چنین مسابقه‌ای را نمی‌شد از دست داد. فکر می‌کنم از همان روز، این تقابل همیشه رنگ و بویی خاص پیدا کرد.»
چرا رقابت ایتالیا و آلمان همیشه جذاب است؟
«چون همیشه افسانه‌ای بوده و نبردهایی پر از هیجان و درام رقم زده است. نیمه‌نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ در دورتموند، یکی از همان شب‌های فراموش‌نشدنی بود. اما مسابقه‌ای کمتر مشهور را هم با لذت به یاد می‌آورم: دیدار دوستانه‌ای در آوریل ۱۹۸۷، در کلن. بازی ۰-۰ شد، اما برای من شب خاصی بود. در آستانه پیوستن به رم بودم. هنوز قراردادم را امضا نکرده بودم، اما می‌دانستم که راهی سری A خواهم شد.
. در آن زمان، این لیگ بهترین لیگ دنیا بود؛ نه لیگ برتری در کار بود، نه لا لیگا، و نه حتی بوندسلیگایی که بتواند با آن رقابت کند. همه ستاره‌های فوتبال در ایتالیا بودند و همه می‌خواستند به این لیگ بپیوندند. و من هم در آستانه ورود به چنین دنیایی بودم. چه خاطره‌ای!»
سال بعد، در قامت یک رمی، مقابل آتزوری در یورو به میدان رفتید. نتیجه چه شد؟
«بازی مرحله گروهی در دوسلدورف با تساوی ۱-۱ تمام شد. روبرتو مانچینی و اندی برمه گل‌های بازی را زدند. مدافعی که مسئول مهار من بود، ریکاردو فری بود، اما جوزپه برگومی هم آنجا بود. همان خط دفاعی مستحکم اینتر، با والتر زنگا در درون دروازه. بله، خوب یادم هست. همیشه نبردهای سختی بودند، حتی در فینال جام یوفای ۱۹۹۱ بین رم و اینتر که آنها پیروز شدند.»
حالا از همان خط دفاعی اینتر، یان بیسک را دعوت کرده‌اید، که تنها بازیکن جدید در این فهرست است. چطور او را زیر نظر داشتید؟
«او کاملاً شایسته دعوت شدن بود. مدت‌ها درباره‌اش صحبت کرده بودیم و همان‌طور که مربی ما هم گفت، شاید دو ماه پیش در اوج بود. آن زمان همیشه در ترکیب اینتر بازی می‌کرد. حالا کمتر به میدان می‌رود، اما همچنان شایسته حضور در تیم است. چند ساعت پیش به اردو پیوست، کنار تیم ناهار خورد، با بقیه بازیکنان صمیمی شد، و من هم با این جمله از او استقبال کردم: “ایتالیاییِ کلن رسید! ” اتفاقاً ایتالیایی را هم خیلی خوب صحبت می‌کند.»
آیا سیمونه اینزاگی توانسته تأثیر مثبتی روی او بگذارد؟
«بله، خودش هم این را احساس کرده است. اولین بار او را در لیگ قهرمانان اروپا، وقتی اینتر مقابل لورکوزن بازی کرد، زیر نظر گرفتم. یان با عملکردش آنچه را که به دست آورده، کاملاً مستحق است. او در مسیر پیشرفت قرار دارد.»
پس از یورو، تغییرات زیادی در تیم شما رخ داد؛ دیگر گوندوغان، کروس، نویر و مولر را ندارید—رهبران مهمی که کنار رفته‌اند. چقدر زمان لازم است تا یک بازیکن جوان به سطح ملی برسد؟
«زمان مشخصی وجود ندارد. همه‌چیز به استعداد و توانایی بازیکن بستگی دارد. در تیم ما نسل جدیدی ظهور کرده که نسبت به زمان ما در سطح بالاتری بازی می‌کنند. جمال موسیالا و فلوریان ویرتس برای ده سال آینده جواهرات تیم ملی خواهند بود. حیف که ویرتس برای این دو بازی در دسترس نیست.»
در ایتالیا کدام بازیکن را می‌پسندید؟
«بازیکنان زیادی هستند که کیفیت بالایی دارند—بازیکنان اینتر، باره‌لا و دیگران. اما مهاجمی که خیلی از او خوشم می‌آید، رتیگوئی از آتالانتا است.»
در مقیاس جهانی، آلمان و ایتالیا اکنون در چه سطحی قرار دارند؟
«هر دو در مسیر خوبی هستند، از این بابت مطمئنم. ما، حتی با وجود حذف در یک‌چهارم نهایی یورو مقابل اسپانیا، پس از چند سال نه‌چندان درخشان، یک تورنمنت خوب را پشت سر گذاشتیم. ایتالیا هم که زودتر کنار رفت، می‌خواهد دوباره در سطح جهانی پیشرفت کند.»
چگونه می‌تواند این کار را انجام دهد؟
«لوچانو اسپالتی مربی بزرگی است—هم در مدیریت تیم و هم در ذهنیتی که به بازیکنان منتقل می‌کند. گل زدن به آتزوری همیشه دشوار است. مسابقه سختی خواهد بود و احترام متقابلی وجود دارد. از نظر نتایج، آرژانتین، فرانسه و اسپانیا کمی جلوتر از ما دو تیم هستند، اما نه از نظر کیفیت فوتبالی؛ فقط از نظر دستاوردها. من مطمئنم که ایتالیا و آلمان در حال پیشرفت هستند.»
این مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ ملتها برای آلمان چقدر اهمیت دارد؟
«این مسابقه فقط برای صعود نیست، بلکه از نظر روحیه تیم هم اهمیت دارد. ما می‌خواهیم به مرحله نهایی که میزبانش خواهیم بود، صعود کنیم. با یولیان ناگلسمان و عملکرد خوبی که در یورو داشتیم، هواداران دوباره با تیم ملی احساس همبستگی دارند؛ ما دوباره محبوب شده‌ایم. حالا می‌خواهیم این عشق و حمایت را که دوباره به دست آورده‌ایم، حفظ کنیم.»
در خانواده شما برای این بازی چه خواهد گذشت؟ همسرتان سابرینا، که رمی است، هر دو سرود را خواهد خواند؟
«نمی‌دانم! همسرم برای تماشای بازی روز پنجشنبه از رم می‌آید. این که چه سرودی را خواهد خواند، نمی‌دانم. اما من چشم‌پوشی خواهم کرد!