به گزارش خبرورزشی، احمد امین‌زاده، آخرین ورزشکار ایران در پارالمپیک پاریس بود که در دسته مثبت  ۱۰۷کیلوگرم با ثبت عملکردی فوق ‌العاده با مهار وزنه ۲۵۳ کیلوگرم مدال طلای خود را قطعی کرد. امین‌ زاده در حرکت دوم وزنه ۲۵۸ کیلوگرم و در حرکت سوم وزنه ۲۶۳ کیلوگرم را مهار کرد و با رکورد ۲۶۳ کیلوگرم به مقام قهرمانی دست یافت و هشتمین طلایی کاروان ایران لقب گرفت.

مدال طلای امین زاده یکی از اتفاقات خوب پارالمپیک برای ورزش ایران بود اما شاید هم کمی غمگین مان کرد و ما را به یاد کسی انداخت که اگرچه خودش در این دنیا نیست، اما با وجود گذشت سال ها از مرگ ناگهانی اش هنوز رکورد جهان و پارالمپیک در این دسته با وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی متعلق به اوست.

مرحوم سیامند رحمان که هنوز طرفداران ورزش از او یاد می کنند. نه فقط به خاطر مدال ها و افتخاراتش بلکه خنده ها و خلق و خوی مردمی اش باعث شد با وجود گذشت نزدیک به ۵ سال از مرگ ناگهانی اش، هنوز یادش زنده باشد.

سیامند؛ قوی ترین و مهربان ترین مرد دنیا

مرگ سیامند رحمان درست در روزهایی رقم خورد که کرونا تازه وارد ایران شده بود. سیامند به دلیل حمله قلبی ناگهانی در روز ۱۱ اسفند سال ۹۸ در زادگاه خود در اشنویه درگذشت. مرگی تلخ که در ۳۱ سالگی برای این قهرمان دوست داشتنی رقم خورد و جامعه ورزش را در شوک و غمی سنگین فرو برد. سیامند از جمله ورزشکاران پارالمپیکی بود که با وجود کم توانی، در شرایطی بسیار سخت تمرین می کرد اما همیشه او را با لبخندی شیرین و انرژی بی پایانی به یاد می آوریم که برای رسیدن به آنچه می خواست از هیچ تلاشی دریغ نمی کرد.

سیامند در نخستین تجربه بین‌المللی خود توانست با شکستن رکورد مسابقات جوانان جهان، قهرمان رقابت‌های جهانی این رده در سال ۲۰۰۸ بشود. او برای اولین بار در سال ۸۷ به اردوی تیم‌ملی وزنه‌برداری معلولان ایران دعوت شد و در بازی‌های جهانی IWAS (فدراسیون ورزش‌های ویلچری و قطع عضو) در شارجه  توانست با رکورد ۲۹۱ کیلوگرم قهرمان شود اما سیامند با درخشش در پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن بود که نامش را بر سر زبان ها انداخت. مرحوم رحمان در این پارالمپیک با زدن وزنه ۲۸۰کیلوگرمی رکورد پارالمپیک را ۱۰ کیلوگرم افزایش داد و در حرکت سوم، وزنهٔ ۳۱۰ کیلوگرمی را درخواست کرد اما موفق به مهار آن نشد و در نهایت با مهار همان وزنهٔ ۲۸۰ کیلوگرمی، مدال طلای وزن ۱۰۰ کیلوگرم را کسب کرد.

اوج هنرنمایی این ورزشکار دوست داشتنی در پارالمپیک ۲۰۱۶ برزیل بود. سیامند رحمان در پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ در دسته ۱۰۷ کیلوگرم در حرکت نخست با ثبت وزنۀ ۲۷۰ کیلوگرمی طلای خود را قطعی کرد. او در حرکت دوم و سوم به ترتیب وزنه‌های ۳۰۰ و ۳۰۵ کیلوگرمی را با موفقیت بالای سر برد اما این پایان کار او در برزیل نبود. حرکت چهارم سیامند رحمان وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی بود که او با مهار این وزنه، رکورد خود را در این رقابت‌ها افزایش داد؛ رکوردی که هنوز هیچ ورزشکاری در پاراوزنه برداری موفق به شکستن او نشده و همین نشان می دهد که سیامند تا چه اندازه مستعد و پرتلاش بود. او در مسابقات آسیایی هم ۳ مدال طلا کسب کرد و بی شک لقب قوی ترین و مهربان ترین مرد دنیا برازنده اش بود و هست.

پیش بینی درست سیامند درباره رکوردش

سیامند رحمان دوره ورزشی پرافتخاری را سپری کرد اما او برای مردم دوست داشتنی بود نه به‌ خاطر رکوردها و مدالها بلکه به ‌خاطر حسن خلقش و احترامی که برای مردم کشورش قایل بود. او در مصاحبه ای بعد از رکورد استثنایی اش در پارالمپیک ریو گفته بود:« همیشه برایم خوشحال‌کردن مردم و نشاندن لبخند روی لبشان از مدال و رکورد باارزش‌تر بوده است. می‌دانستم که آن شب چشم همه ایرانی‌ها به ریو است و همه برایم دعا می‌کنند تا بتوانم مدال بگیرم. خیلی دوست داشتم به قولم عمل کنم و پیش مردم و اهالی شهرم که همیشه به من لطف دارند، روسفید شوم. بعد از کسب مدال هم مردم برایم سنگ‌تمام گذاشتند و خجالت‌زده‌ام کردند. در ریو سعی کردم جوری رکورد بزنم که حالاحالاها کسی نتواند به آن برسد اما شاید هم این اتفاق بیفتد و وزنه‌برداری قوی‌تر از من پیدا شود و رکوردم را جابه‌جا کند. آرزویم این است که در المپیک بعدی هم مدال طلا بگیرم و باز هم مردم را خوشحال کنم.»

اگرچه پیش بینی سیامند درباره اینکه حالا حالاها کسی نمی تواند رکورد او را بزند درست از آب درآمد اما روزگار به او مهلت نداد تا به آرزویش یعنی سومین مدال المپیک برسد و در ۳۱ یکسالگی دنیا را ترک کرد. با این حال یاد و خاطره لبخندهای دوست داشتنی اش همیشه با ما می ماند و در خاطره هایمان جاویدان خواهد ماند.