به گزارش خبرورزشی، مصاحبه سرمربی پرتغالی سپاهان با عادل فردوسی پور سرشار از نکات و حرف‌هایی بود که می‌تواند برای کل فوتبال ما مفید باشد. دیدن این مصاحبه برای اهالی فوتبال خالی از لطف نیست، گفتگویی که یک اتفاق تکراری داشت.
چیزی که در هر بحث مدام تکرار می‌شد سوالات مورایس از مسئولان و قانونگذاران فوتبال ایران بود. وقتی بحث اتفاقات فصل قبل شد و درد دل‌هایش را در مورد عدم صدور کارت بازی برای بازیکنان گفت، وقتی صحبت از قانون سقف هزینه شد، در بحث سهمیه بازیکنان خارجی و حتی در مورد استفاده از بازیکنان جوان و ظرفیت محدود لیست تیم‌ها برای هر فصل، ترجیع بند حرف‌های مورایس سوالاتی بود که مدام تکرار شد؛ اینکه او درک نمی‌کند هدف از وضع این قوانین چیست و چه کمکی به پیشرفت فوتبال ایران می‌کنند؟!
البته بعید است مورایس با آن درجه از ضریب هوش بعد از ۲ سال حضور در ایران جواب سوالاتش را نداند! چرا که در همین مصاحبه به خوبی نشان داد از حال و روز فرهنگ حاکم بر فوتبال ایران با خبر است. جایی که پیرامون خریدهای خارجی مثل عیسی عباس یا کاتاتائو توضیح داد و در جاهای دیگر که مدام از نقش سه نفر در پشت پرده باشگاه سپاهان حرف می‌زد. خود مورایس جواب سوالات خودش را داشت و داد. تمام این سوالات فقط یک جواب دارند و آن هم اینکه اینجا ایران است! شما با مثال آوردن از استانداردهای جهانی یا آنچه در کشورهای دیگر اتفاق می‌افتد نمی‌توانید اتفاقات ایران را توضیح دهید!
مثلاً مورایس می‌گفت بازیکنی که در لیگ دست دوم پرتغال می‌درخشد چرا نباید به ایران بیاید؟ در حالی که ما همه می‌دانیم این قانون به این دلیل وضع شد که چه فجایعی رخ داد و دلال‌ها چه بر سر فوتبال ایران و استعدادهای جوان آوردند. قانون سقف هزینه هیچ کجای دنیا وجود ندارد، چرا که هیچ جای دنیا فوتبال دولتی نیست که همه بخواهند از بیت المال استفاده کنند! و هرکس رانت قوی تر دارد بیشتر بردارد! اگر مورایس تازه وارد بود جای توجیه داشت اما او با آن درجه هوش مسلماً در همان سه ماه اول حضور در ایران سوالاتش را پرسیده و جواب‌هایش را هم گرفته است!
حالا چطور بعد از دو سال در توضیح دلایل ناکامی‌های سپاهان به ضعف قوانین مراجعه می‌کند؟ فقط برای عدم تکرار این موضوع و در مقام پاسخ باید بگوییم آقای مورایس! هیچ چیز فوتبال ایران شبیه هیچ کجای دنیا نیست و به طور طبیعی هیچ کدام از قوانین دنیا اینجا کاربرد ندارد. اینجا دلال‌ها حرف اول و آخر را می‌زنند. اینجا دست همه باشگاه‌ها در یک کیسه به نام دولت است. اینجا مدیران یا حتی مربیان بر اساس کارنامه و لیاقت انتخاب نمی‌شوند و بالاخره اینجا همه چیز در پشت پرده اتفاق می‌افتد، درست مثل ماندن خود شما!
