به گزارش خبرورزشی، در یک روز به یادماندنی جهانگیر کوثری، علی رئیسی، ابراهیم شادمهر، مرتضی نظری، رضا میرزائیان، مهدی دادرس، محمدصادق درودگر، مازیار مهرانی، امیرحسین فرخ‌مهر، لطیف نکوئی، مجید روان‌ستان و اشکان طاهری از اردشیر لارودی، استاد بی‌بدیل روزنامه‌نگاری و یکی از مربیان سازنده فوتبال عیادت کردند.
جهانگیر کوثری، به نمایندگی اعضای هیأت‌مدیره تیم منتخب پیشکسوتان رسانه‌های ورزشی صحبت‌های خود را درباره اردشیر لارودی چنین می‌گوید: ما می‌خواهیم درباره شخصیتی حرف بزنیم که در تاریخ نویسندگی در ورزش یک استثنا است. بیش از نیم قرن دست به قلم بوده و جالب‌ترین نکته اینکه هم نویسنده ورزشی است و هم مربی و معلم ورزشی. ما در تاریخ، کمتر آدمی را سراغ داریم این فاکتورها را به اتفاق داشته باشد.
ما از سال ۱۳۳۷ نویسنده ورزشی داریم؛ در مجله نیروی راستی عطاالله بهمنش مطلب می‌نوشت. بعدها که کیهان ورزشی به عنوان نقطه آغاز تاریخی نویسندگی ورزشی معرفی شده و هست، نویسنده‌های تحصیل کرده و بزرگی مانند صدرالدین الهی، محمدکاظم گیلانپور، مهدی دری، حسین فکری آمدند و یکی از آن کسانی که بعد از نسل اول آمد، اردشیر لارودی بود که مربی هم بود و ورزشکاران بزرگی را به جامعه فوتبال معرفی کرد.
اردشیرخان به‌عنوان یک مربی یک لشکر بازیکن داشت. در زمینه قلم ورزشی و در واقع فعالیت در زمینه نویسندگی ورزشی هم یک استثناء بود. در جمعی که نویسنده‌های شاید نسل امروز یا کمی نسل‌های گذشته با ایشان داشتند سوال‌هایی که مطرح می‌شد این را به ما ثابت می‌کرد که یک محبوبیت تقریباً نسبی
اردشیر لارودی از طرف تمام نویسندگان داشته و یک نسل که بسیار اعتقاد به ایشان داشته‌اند و خیلی آموختند، خیلی نوشتند و ایشان تحسین‌شان کرد و به یک نویسنده ورزشی امروزی تبدیل کرد.
استاد لارودی: باز هم همین شغل را انتخاب می‌کنم
استاد لارودی، با گفتن تبریک روز خبرنگار صحبت‌های خود را اینگونه آغاز می‌کند: نمی‌دانم از کجای این کار باید گفت و چی باید گفت. جفاهایی که به آدم رفت بدون این بشود آن بشود یا درست‌اندیشی‌هایی را که آدم‌های این زمانه و این فضا موجب شدند و نکات مثبتی هم بود ما را آوردن اینجا. در کل جامعه فقط غیر از ورزشی‌نویسی به درد همه خورد.
روز اولی که من تصادفی به دعوت یک آدم تمام نشدنی، فراموش نشدنی و همیشه موجود به نام مهدی دری در این کار آمدم. کاری که می‌گفت من باید بکنم اینکه دیگران را وادار کنم به حرف زدن. روزنامه ارتباط یک طرفه از بالا به پائین نباشد هم بگوییم هم بشنویم و به گونه‌ای کار کنیم که مردم جرات پیدا کنند به سمت این هنر و حرفه بیایند.
نمی‌دانم چقدرش شد چقدر نشد ولی از اینکه تو این راه قلم زدم هیچوقت احساس پشیمانی نکردم. از اینکه خیلی از آدم‌های معمولی را آدم‌هایی که سرکارشان با ورزش و ورزشی‌نویسی نبود و کشیده شدن به این سمت و تبدیل شدن به یک عناصر درجه اول این کار خیلی خوشحالم و اگر دوباره زمان به عقب برگردد با تمام مسائلی که بر من گذشته، بخشی از آن را شما می‌دانید و بخشی را هم خودم می‌دانم و هیچکس نمی‌داند، باز هم همین شغل را انتخاب می‌کنم.
در پایان هر یک از اعضای هیأت‌مدیره تیم منتخب پیشکسوتان رسانه‌های ورزشی خاطراتی از اردشیر لارودی تعریف کردند ...
