سپاهان به مدد عنوان سومی در لیگ بیست و سوم و البته قهرمانی جام حذفی صاحب یکی از سهمیه‌های ایران برای شرکت در اولین دوره لیگ نخبگان بود. سهمیه ما برای این سطح اول فوتبال قاره ۲ به علاوه یک بود و سپاهان مجبور بود از سد پلی آف گذشته و خود را به تیم‌های برتر قاره برساند.
سپاهان فرصت بسیار خوبی هم داشت، چرا که در بازی برابر شباب الاهلی امارات میزبان بود. اگر این مسابقه را می‌برد در پلی آف نهایی باید در قطر به مصاف الغرافه می‌رفت. کیست که نداند در دنیای امروز میزبانی و استفاده از امتیاز تماشاگر چقدر در تعیین سرنوشت یک تیم مهم است.
اما سپاهان نتوانست از این امتیاز بزرگ استفاده کند چون برای موفقیت تنها میزبان شدن و داشتن طرفداران پرشور کافی نیست. سپاهان هم بازی را باخت و هم با آن وضعیت چمنه ورزشگاهش، آبروی فوتبال ایران و خود را...
چرا تیمی که می‌تواند دستمزد بالای ۵۰ میلیارد تومان به یک بازیکن بدهد از یک هزینه ۳ میلیارد تومانی برای زمین چمن غافل می‌شود؟ اینجا دیگر تنگناهای مالی بهانه خوبی نیست و انگشت اتهام تنها به سوی سوء مدیریت گرفته می‌شود.
حالا سپاهان فرصت بسیار با ارزشی را از دست داده و باید بنشیند و ایرادات خود را فهرست کند. اتفاقی چنین مهم تنها به یک دلیل و علت نمی‌افتد. سپاهان از فصل قبل به باختن عادت کرد و نتوانست آن اقتدار و برتری ابتدای فصل را دوباره کسب کند.
وقتی خرید خارجی این تیم آن اشتباه کودکانه را در وقت‌های اضافه مرتکب می‌شود، وقتی یک سنگربان ملی پوش با سابقه حضور در جام جهانی و بازی در اروپا که بازوبند کاپیتانی تیمش را بر بازو می‌بندد مرتکب چنان اشتباهی می‌شود، یعنی مشکلات این تیم خیلی فراتر از چند مورد است.
اما به اندازه کافی طی این مدت پیرامون این مسائل گفته‌اند و شنیده‌اید. اینجا به بهانه سپاهان و خاطره‌ای که از فصل قبل تکرار کرد، باید به کلیت فوتبال ایران پرداخت.
سپاهان و تراکتور در تمام این سال‌ها جدی‌ترین رقبای استقلال و پرسپولیس در مسیر قهرمانی هستند. سپاهان و تراکتور هر سال پر سر و صداترین خریدها را انجام می‌دهند و گران قیمت‌ترین ستاره‌های ملی‌پوش از استقلال و قید استقلال و پرسپولیس را زده و راهی این دو تیم می‌شوند.
سپاهان و تراکتور همواره با استخدام مربیان نامدار و مجهز به علم روز تقریبا تمام امکاناتی که در سطح فوتبال ایران است را دارند اما ببینید که سرنوشت هر دو تیم انگار به هم گره خورده و هر فصل تکرار می‌شود. جوری که فقط کافیست کلمه تراکتور را در یک جمله برداشته و به جایش کلمه سپاهان بگذاریم!
فصل قبل تراکتور صاحب سهمیه ایران در پلی آف بود. کلی ملی پوش خرید و کلی لژیونر را برگرداند. یک مربی امتحان پس داده اسپانیایی به نام پاکو خمس داشت و اتفاقاً در بازی اول پلی آف میزبان بود. برای تکمیل کلکسیون شباهت، حریف تراکتور هم یک باشگاه اماراتی بود!
اما نتیجه چه شد؟ تراکتور هم در تبریز ۳-۱ باخت و به دور گروهی لیگ قهرمانان سابق - که از این فصل جای خود را در بالاترین سطح به لیگ نخبگان یا الیت داده - نرسید.
عیناً ماجرایی که امسال برای سپاهان تکرار شد. در خانه پذیرای یک تیم اماراتی و شکست با نتیجه ۴-۱ و جالب‌تر اینکه امسال تراکتور سهمیه ما در لیگ قهرمانان آسیا است. یعنی سطح دوم فوتبال قاره که بازنده پلی آف هم به جمع ایشان اضافه می‌شود. یعنی سپاهان هم رفت کنار تراکتور!
بیا سوت دلان گرد هم آییم
که درد سوت دل دل سوته داند
