در تمام دنیا و در تمام رشته‌های ورزشی مسئولان فدراسیون‌ها یا باشگاه‌ها از پاداش به عنوان یک انگیزه مثبت استفاده چه بسیار معجزه‌ها که از همین طریق رقم نخورده است. البته ورزشکاران حرفه‌ای بابت تخصص خود دستمزد می‌گیرند اما پاداش همیشه مزه و حلاوت دیگری دارد. اما متاسفانه این روزها همین ویژگی مثبت در تمام دنیا - به قانون همیشگی ورزش ما - اثر معکوس گذاشته و تبدیل به مشکلی برای ورزش شده است. از هدایایی که به قهرمانان جهان دادیم و بیشتر آبروریزی بود تا هدیه، بگیرید تا ماجرای پاداش‌هایی که این فصل در فوتبال از قرارداد بازیکنان کسر شده و صدای آنها را درآورده است.
البته پاداش قبلا مشکلات دیگری را هم آفریده بود، از پاداش نامتناسب مثل حواله میلیاردی خودرو بگیرید تا پاداش پیروزی تیم ملی به اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال که هنوز هم مشخص نیست چه نقشی داشتند که بابتش ۲۰ هزار دلار پاداش بگیرند!
این روزها و در اوج المپیک که روسای فدراسیون‌های مختلف مثل همیشه تنها مسافر و توریست مسابقات هستند، از دو فدراسیون اخباری مشابه بیرون آمده است. البته که از قهرمانان جهان و المپیک همیشه توقع دیگری می‌رود، آنها که خود ورزش کرده‌اند و عرق ریختند و زحمت و قدر و منزلت یک قهرمان را خوب می‌دانند.
علیرضا دبیر در فدراسیون کشتی در کنار پاداش‌های ۱۰ و ۸ میلیاردی وزارت ورزش و کمیته المپیک، خود جداگانه ۵ میلیارد برای مدال طلا و ماهیانه ۱۰۰ میلیون تومان به مدت یک سال کنار گذاشته است. برای کشتی که همیشه ورزش مدال آور ما بوده این اعداد قابل توجیه است، اگرچه باز هم منطبق با ارقامی که فوتبالیست‌ها بدون هیچ افتخاری هر ساله می‌گیرند نیست. اما بهانه این مطلب احسان حدادی است. نابغه دو و میدانی و دارنده تنها مدال المپیک ما در رشته مادر، برنده ۴ مدال طلا و یک نقره بازی‌های آسیایی و رکورددار ایران در این تورنمنت معتبر، قهرمان جوانان جهان و برنده مدال جهانی، با فاصله بسیار پرافتخارترین ورزشکار ما در تاریخ دو و میدانی است.
وقتی احسان حدادی روی کرسی ریاست فدراسیون دومیدانی نشست، همه خوشحال شدیم که از حالا به بعد این رشته مادر در کشور ما تکانی می‌خورد. البته حدادی هنوز دو ماه نشده که به این سمت رسیده ولی در همین قدم اول یک کار خوب انجام داد و برای مدال المپیک پاداش گذاشت. ولی همین کار خوب ان قلت‌هایی را هم به همراه داشت که به حساب کمبود تجربه او در مدیریت می‌گذاریم. این درست که فدراسیون دومیدانی بودجه آنچنانی ندارد اما احسان حدادی خود بهتر از هر کس می‌داند برای رسیدن به یک مدال در این رشته کشورهای دیگر سالیانه میلیون‌ها دلار هزینه می‌کنند.
شعار المپیک از قدیم «سریع‌تر، قوی‌تر و بالاتر» بوده و قسمت اول این شعار به دو ۱۰۰ متر برمی‌گردد. رشته‌ای که قهرمانانش مثل یک ستاره هالیوودی یا یک فوتبالیست برجسته دستمزد می‌گیرند و درآمد دارند. رشته‌ای که حتی کشورهای صاحب دومیدانی سالانه میلیون‌ها دلار خرج یک استعداد در آن می‌کنند تا شاید یک مدال هر چهار سال یکبار در المپیک ببرند.
و حالا ببینید پاداشی که ما برای مدال در دو ۱۰۰ متر گذاشته‌ایم چقدر است؛ طلا ۵ میلیارد، نقره ۳ و برنز ۲ و حضور در فینال یک میلیارد! ایران ۲ استعداد یعنی حسن تفتیان و فرزانه فصیحی را در این رشته دارد که هر ساله با هزینه شخصی خود مربی استخدام می‌کنند و در تورنمنت‌ها شرکت دارند. رقمی که آنها بابت مدال طلای احتمالی در المپیک می‌گیرند هزینه یک ماهه آنها برای یک گرندپری معمولی هم نیست!
درک می‌کنیم بودجه فدراسیون دومیدانی اندک و حدادی هم تازه بر مسند نشسته اما رویای طلای المپیک در ۱۰۰ متر آنقدر با ارزش هست که عددی ۱۰۰ میلیاردی برای آن در نظر می‌گرفتیم، چه بسا کسب این مدال خیلی بیشتر از این‌ها هم برای ورزش کشور ما آورده داشته باشد. البته که رویا در نهایت خرجی هم ندارد!
