به گزارش خبرورزشی، روزی که هلدینگ صنایع پتروشیمی خلیج فارس باشگاه استقلال را خرید، با توجه به ثروت این مجموعه عظیم، هواداران استقلال به شدت راضی و طرفداران پرسپولیس شدیدا ناراضی بودند اما هر چه جلوتر رفت، بانک‌های خریدار سهام پرسپولیس با تصمیم‌های درست خود، محبوب هواداران پرسپولیس شدند و هلدینگ با تصمیم‌های عجیب و غریب، محبوبیت خود را نزد هواداران استقلال از دست داد.

انتخاب احمد شهریاری، مدیری که متعلق به دو دهه قبل است و نسبتی با مدیریت فوتبال مدرن ندارد، برکناری علی خطیر در بدترین موقعیت ممکن و مشورت گرفتن از پرسپولیسی‌های شناخته شده سلسله اشتباه‌های متوالی هلدینگ در اولین روزهای قبول مالکیت استقلال بود.

ماشین‌های امضا زیر پای مدیری با افکار دهه ۸۰

آنهایی که دهه ۸۰ فوتبال ایران را دنبال می‌کردند، به خوبی می‌دانند احمد شهریاری مدیری است که دوست دارد در جزییات هم دخالت کند. او در صباباتری به گفته شاهدان عینی هم در ترکیب تیم و هم در تعویض‌ها نظر می‌داد و اگر یک مربی مثل مجید جلالی به دخالت‌های او واکنش نشان می‌داد، بلافاصله کنار گذاشته می‌شد. شهریاری وقتی علی خطیر را تنها به این دلیل که به او نگفت و به حساب بازیکنان استقلال پول ریخت، کنار گذاشت، نشان داد هنوز همان روحیه ۲۰ سال قبل را حفظ کرده است.

انتخاب‌های بعدی شهریاری هم رگه‌هایی از همین روحیه را نشان داد. این که مدیرعاملی باشگاه به فرشید سمیعی که حکم ماشین امضای شهریاری را پیدا کرده، واگذار شود و سمیعی به اتفاق حیدرزاده و افضلی در هیات مدیره استقلال بمانند، نشان می‌دهد نماینده تام الاختیار هلدینگ در مجموعه آبی، دنبال این نیست که با یک هیات مدیره قوی کار کند و بیشتر ترچیح می‌دهد خودش همه کاره استقلال باشد. او در واقع شاید خود را از همکار و هفکر بی نیاز می‌بیند و بیشتر نیاز به ماشین امضا و زیردستان تایید کننده دارد!

مردان پشت پرده، استقلال را رستگار نمی‌کنند!

هیات مدیره ۵ نفره استقلال که شامل شهریاری، کارخانه، سمیعی، افضلی و حیدرزاده می‌شود، ترکیبی نیست که هوادار استقلال را به آینده این باشگاه امیدوار کند. درست مثل خریدهای جواد نکونام که اصلا و ابدا شباهتی به ساختن یک تیم قدرتمند و مدعی ندارد. آن جواد نکونام که زمان علی خطیر به خرید کمتر از جهانبخش، قلی زاده، عزت اللهی، محبی و لژیونرهای ملی پوش راضی نبود و با لیست‌های کهکشانی، توقع هوادار را بالا می‌برد و مدعی بود خطیر اگر با پول سراغ لژیونرها برود، همه حاضرند بیایند، حالا که هلدینگ تا دل تان بخواهد پول دارد، حرفی از جذب لژیونرها نمی‌زند و دنبال خرید بازیکنانی است که هیچ جذابیتی برای هواداران استقلال ندارند. 

نکونام که با این رویه، احتمالا برف زمستان تهران را نمی‌بیند چرا که هوادار استقلال دیگر رویش به روی او باز شده و به خاطر تفاوت حرف و عملش، او را قبول ندارد، با اولین نتیجه ضعیف احتمالی مقابل جواد نکونام موضع می‌گیرد. اما هلدینگ اگر می‌خواهد به سیر نزولی خود نزد هواداران استقلال پایان بدهد، باید خیلی زود به فکر تغییر رویه باشد و اداره استقلال را به مدیران قوی و هیات مدیره قدرتمند بسپارد. اداره باشگاه با مردان پشت پرده (چه اسم شان نماینده تام الاختیار باشد و چه لقب شان رییس هیات مدیره) راه رستگاری استقلال نیست!

از علی آقامحمدی تا مصطفی کارخانه؛ سیر نزولی

علی خطیر با دست خالی، بزرگی مثل علی آقا محمدی را به هیات مدیره استقلال آورد و با سقف پر شده به دلیل رقم‌های نجومی‌دوران مصطفی آجورلو، سیلوا را از دم در گرفتن غرامت به استقلال برگرداند و ستاره ای مثل ماشاریپوف را برای استقلال خرید اما هلدینگ با دست باز و جیب پر، تحت تاثیر تفکر نماینده تام الاختیارش، اوج جذبش می‌شود عضویت مصطفی کارخانه در هیات مدیره و خرید اسلامی‌و بازگرداندن زکی پور!

هواداران استقلال تصور می‌کردند در پایان فصل با تشکیل هیات مدیره قوی و به موازات آن، با خریدهای عالی و جذب ستاره‌ها، همه چیز عالی پیش خواهد رفت اما فصل تمام شد و آنچه هوادار استقلال به چشم دید، حیرت انگیز است؛ حفظ مهره‌های ضعیف، چه در چارت مدیریتی و چه در مستطیل سبز... اینجاست که هوادار استقلال حق دارد با خودش بگوید کاش سهام ما را هم بانک‌ها می‌خریدند!