وحید امیری با حدود ۱۹ میلیارد تومان با پرسپولیس یکساله تمدید کرد که شاید آخرین سال فوتبالش باشد. این خبر در شرایط عادی یک خبر معمولی در فصل نقل و انتقالات است. هیچکس هم در این فوتبال نیست که شکی در توانایی و لیاقت وحید امیری داشته باشد.
امیری بازیکنی زحمتکش و بدون حاشیه که هم درون زمین سرتاپا در خدمت تیم است و هم بیرون زمین به عنوان بزرگتر و شخص مورد احترام بقیه همبازیان به مربی و مدیرعامل در جمع کردن تیم کمک می‌کند. همه تیم‌های بزرگ باید بازیکنی با ویژگی‌های وحید امیری داشته باشند. به خصوص که وحید بعد از مصدومیت برگشت و فصل قبل در هفته‌های پایانی کمک زیادی به قهرمانی پرسپولیس کرد. پس تا اینجا نه خود تمدید ملاک است و نه شخصیت وحید امیری زیر سوال، اما....
هیچ کجای دنیا با یک بازیکن ۳۷ ساله با این عدد بالا تمدید نمی‌کنند. در فوتبال سن بسیار مهم است. حتی فوق ستاره هم که باشید با عبور از سن ۳۵ سالگی رقم شما در ترانسفر مارکت افت می‌کند. همین حالا مسی و رونالدو ارزشی بسیار کمتر از امباپه، وینیسیوس، لامال، بلینگهام یا جمال موسیالا دارند. اما مهمتر از این مورد، بحث حفظ توازن تیم است.
وقتی در یک تیم به یک بازیکن ۳۷ ساله - که شاید خیلی از بازی‌ها فیکس نباشد - این عدد را می‌پردازید، به بازیکن ستاره‌ای که فیکس تیم ملی است چقدر باید بدهید؟ به بازیکن جوانی که می‌تواند یک دهه برای شما بازی کند، چقدر خواهید داد؟
در فوتبال دنیا هیچ بازیکنی کاری به قرارداد نفر کناری خود ندارد. آنها با تفکر و فرهنگ حرفه‌ای بزرگ شده‌اند و این مسائل را حل کرده‌اند. اما در فوتبال ایران متاسفانه این مشکلات وجود دارد و بسیاری تیمها را سراغ داریم که به خاطر همین اختلاف قیمت بازیکنان از هم پاشیده‌اند.
نمونه های زیادی را سراغ داریم که درون زمین بازیکن در پاسخ به همبازی خود که «چرا تکل نمی‌زنی؟» یا چرا «جای خالی فلانی را پر نکردی؟» گفته: «هر کس بیشتر از من دستمزد گرفته خودش بیاید تکل بزند!» در یک چنین فرهنگ و فضایی شما اگر به بازیکن ۳۷ ساله ۱۹ میلیارد بدهید، محال است بتوانید تیمتان را با کمتر از ۵۰۰ میلیارد ببندید!
و اینجاست که مشخص می‌شود دستمزدهای آنچنانی که برای ترابی یا بیرانوند مطرح شده خیلی نمی‌تواند دور از ذهن باشد! هرجور حساب کنید اگر وحید امیری «این» عدد را بگیرد، بیرانوند باید «آن» عدد را بخواهد!
