سوژه بزرگ و اصلی فوتبال ایران در ۱۰ روز اخیر ماجرای حواشی ایجاد شده در بازی پرسپولیس - سپاهان و پیامدهای آن است. از درگیری دو باشگاه در رسانه‌ها گرفته تا حکم سنگین علیه آن تماشاگر و البته ممنوعیت ورود بانوان به چند ورزشگاه و کنش اجتماعی که در پی این حوادث ایجاد شده است. این مسئله آنقدر مهم و بزرگ بود که پای غیر فوتبالی‌ها هم به میان آمد. کارشناسان، مسئولان و حتی افراد عادی که در شرایط روزمره هیچ سر و کاری با فوتبال ندارند، به بهانه این مسئله وارد قضیه شده و هر کس به فراخور سواد و دیدگاه خود به واکاوی پرداخت. مثل هر اتفاق دیگری تسویه حساب‌ها و جناح‌بندی‌های سیاسی هم وارد این قضیه شد که ما اصلاً کاری با آنها نداریم.
این اتفاق ریشه در معضلات فرهنگی دارد و هر کس به دنبال دلیل دیگری در ماجرا باشد، به خطا رفته است. در کشاورزی ما دو جور کشت داریم؛ کشت دیم و کشت آبی، در کشت دیم دست دعای ما به آسمان بلند است و در صورت لطف خدا و بارندگی محصول خوبی خواهیم داشت. اما اگر باران نبارد یا محصول خوب نباشد، نمی‌توان یقه کسی را گرفت چرا که از اول اساس بر لطف خدا بوده نه بر تلاش بندگان خدا! اما در کشت آبیاری می‌شود یقه آدم‌ها را گرفت. اینکه کوتاهی یا سهل انگاری کرده‌اند یا به قول امروزی‌ها «ترک فعل» و اصلاً هیچ کاری نکردند! شما هر چقدر که پول بدهید آش می‌خورید، هر چقدر کار کنید دستمزد می‌گیرید و برای کار نکرده نمی‌توان توقع نتیجه داشت.
حقیقت این است که ما هیچ وقت هیچ کار فرهنگی در فوتبال و باشگاه‌هایمان نکردیم که حالا انتظار داشته باشیم همه چیز در بالاترین سطح استاندارد فرهنگی باشد. همین نکته کاملاً ساده کلید حل ماجراست. ما انتظار داشتیم تنها به صرف باز کردن یک در به روی نیمی از جامعه همه چیز گل و بلبل شود! اصلا کجای دنیا در ورزشگاه‌ها توهین وجود ندارد که انتظار داشته باشیم این بخش از ذات ورزش و حساسیت تنها به صرف حضور بانوان از بین برود؟ تماشاگران که هیچ، ما روی بازیکن و مربی هم هیچ کار فرهنگی نکرده و سرمنشا خیلی تنش ها شده اند. بماند که در هر جامعه خیلی‌ها فقط به ورزشگاه می‌روند تا خود را خالی کنند، پس از اول انجام این اقدام با این فرض غلط بود.
و عجیب‌تر و جالب‌تر اینکه ما علاوه بر کار نکرده، کارهایی هم به غلط و اشتباه کرده‌ایم که حالا در نتیجه خودش را نشان می‌دهد. اگر قرار است از کار کسی الگوبرداری کنید، اولین شرط این است که آن کار را به طور کامل تجزیه و تحلیل و به شکل درست اجرا کنید! این اتفاق در مسئله ورود بانوان به ورزشگاه‌های ما نیفتاد. در همه جای دنیا تفاوت و تمایزی بین انسان‌ها نیست و زن و مرد بلیط دلخواه خود را مطابق با جیبشان را گرفته و در ورزشگاه سر جایی که دوست دارند، می‌نشینند اما ما از همان ابتدا زن و مرد را تفکیک کردیم و بعد توقع داشتیم که حضور بانوان بدون هیچ خرج و تلاشی - آن هم یک شبه - به تلطیف فضای ورزشگاه‌ها کمک کند!
این درست که بیشتر آقایان در حضور خانم‌ها لب به توهین باز نمی کنند اما این در شرایطی اتفاق می‌افتد که شما اعضای خانواده خود را کنارتان داشته باشید و دیگران هم آنها را ببینند. وقتی این حضور احساس نشود، چه توقعی هست که تاثیر بگذارد؟ خود همین تفکیک و جداسازی یک مشکل دیگر بر معضلات فرهنگی این قضیه اضافه کرد. صد البته که این همه ماجرا نیست اما حرف مایل کهن درست است. ما هیچ فرهنگ سازی در سطح مدارس یا جامعه و دانشگاه انجام ندادیم و فقط یک در را به روی بانوان باز کرده و آنها را در جایی از ورزشگاه دور از بقیه نشاندیم و بعد به اشتباه توقع داشتیم که کل ورزشگاه حضور آنها را حجاب و هایل خود بدانند.
و البته که دیدیم در برخی موارد خود بانوان هم در شعارها با ورزشگاه همراهی کردند، یعنی آنها از فضای ورزشگاه تاثیر گرفتند به جای آنکه تاثیر بگذارند!
در همین ارتباط: حکم تابوشکنانه در فوتبال ایران؛ ورود آقایان ممنوع!
