این هفته و در شروع دوباره لیگ برتر در سال جدید استقلال در ورزشگاه آزادی میزبان مس رفسنجان بود و این بازی علی‌رغم نمایش خوب هر دو تیم با تساوی دو بر دو به پایان رسید. جدای از نمایش خوب هر دو تیم، اظهارات و رفتارهای همیشگی جواد نکونام زیبایی بازی را تحت‌الشعاع قرار داد.
جواد نکونام که همواره نشان داده با آرامش لب خط میانه خوبی ندارد، با اعتراض به محرم نویدکیا نشان داد که هنوز تا یک مربی کامل حرفه‌ای فاصله زیادی دارد. اگر بازی پنجشنبه گذشته منچستر یونایتد و چلسی را نگاه کرده باشید متوجه تفاوت رفتار یک مربی حرفه‌ای با مربیان خودمان خواهید شد.
اریک تن هاخ پس از باخت به چلسی تنها یک جمله درباره رقیب گفت: «آنها با خوش‌شانسی به برتری رسیدند». جمله‌ای که با توجه به اتفاقات بازی نه تنها نامودبانه نبود، بلکه موافقانی هم داشت. او شکست را به راحتی پذیرفت و غفلت اعضای تیم را دلیل باخت دانست.
حال همین رفتار تن هاخ را مقایسه کنید با جواد نکونام و کادرفنی‌اش که قبل و بعد از هر بازی از زمین و زمان طلبکارند و انگار انتظار دارند همه برایشان فدا شوند تا قهرمان شوند! غیبت‌های لوث شده جواد نکونام در نشست‌های خبری و اظهارات عجیب و غریب و نامودبانه مهدی هاشمی‌نسب همه حکایت از این دارد که مربیان ما تا حرفه‌ای شدن فاصله بسیار زیادی دارند.
آقای نکونام! اگر انتظار دارید تمام تیمها به خاطر شما ببازند و بد بازی کنند، همین حالا فوتبال را رها کنید. اگر انتظار دارید بازیکنان حریف از ابتدا تا انتهای بازی قدم بزنند و اجازه دهند تا بازیکنان شما گلزنی کنند، همین حالا فوتبال را کنار بگذارید! اگر انتظار دارید همه چیز بر وفق مراد شما باشد، همین حالا از این فوتبال بروید. فوتبال یعنی جنگیدن تا ثانیه آخر...
فرهنگ دانش| باشگاه خبرنگاران آزاد
