سپاهان را در فوتبال ایران به عنوان نماد ثبات و ساختار حرفه‌ای در باشگاه داری می‌شناختیم. جایی که برخلاف سایر باشگاه‌ها یک مدیر یک دهه روی صندلی خود می نشست و می‌توانست برنامه‌های کوتاه، میان و دراز مدت خود را اجرایی کند. سپاهان معمولا در انتخاب سرمربی هم حرفه‌ای و دقیق عمل می‌کرد و در طول عمر ۲۲ ساله لیگ برتر تا قبل این فصل، به تعداد معدودی مجبور به تغییر مربی در میانه راه شد. حالا ببینید از این باشگاه با این تعاریف چه بر جای مانده است.
سپاهان فصل را با محمدرضا ساکت به عنوان مدیرعامل آغاز کرد و در پایان هفته ۱۱ منوچهر نیکفر جانشین او روی صندلی مدیریت شد. البته که حکم او از ابتدا سرپرستی بود اما کیست که نداند کسی بدون داشتن وجاهت لازم امکان رسیدن به این جایگاه را در فوتبال ندارد! بعد از شکست خانگی در هفته نوزدهم برابر پیکان منوچهر نیکفر هم خداحافظی کرد و رفت. او البته بعد از این خبر تلفنش را از دسترس خارج و پاسخگوی رسانه‌ها نشد اما خبری هم در مورد بازگشت او مخابره نشد!
حالا تا همین جا که هنوز بیش از یک سوم فصل از مسیر لیگ باقی مانده سپاهان دو مدیرعامل داشته و تغییر دوم هم اجتناب ناپذیر است، به هر حال باید یک نفر روی آن صندلی به جای نیکفر بنشیند. کیست که نداند این همه تغییر بزرگ‌ترین آفت در فوتبال حرفه‌ای برای هر باشگاهی است.
هر کسی جای نیکفر بیاید، در همین شروع کار با مشکلات بسیاری روبروست و کمتر مدیر با تجربه‌ای در این فوتبال سراغ داریم که از پس اداره این شرایط برآید.
