احمدرضا عابدزاده حتی اگر تا آخر عمرش به فوتبال برنگردد، باز هم چهره‌ای فراموش‌نشدنی برای فوتبال ایران به حساب می‌آید. این دروازه‌بان تاریخ‌ساز فوتبال ما که سابقه برتن‌کردن پیراهن استقلال، پرسپولیس و تیم ملی را دارد، ۱۰ سال قبل در هفدهم اسفند سال ۹۲ مصاحبه‌ای خواندنی با خبرورزشی انجام داد و از گذشته خود صحبت کرد.

عابدزاده با اشاره به زندگی‌اش در آبادان و کوچ اجباری به اصفهان گفت: وقتی جنگ شروع شد پدرم گفت آبادان دیگر جای زندگی نیست چون زیر بمب و موشک بودیم و برای خانواده بسیار خطرناک بود. شبانه چراغ خاموش از آبادان خارج شدیم و خودمان را به اصفهان رساندیم. من روزها در اصفهان با دوچرخه برای کار به بازار مسگرها می‌رفتم و بعدازظهرها در زمین خاکی فوتبال بازی می‌کردم. هنگامی که بازیکن تام اصفهان بودم، ناصرخان حجازی من را دید و برای استقلال پسندید اما آقای چرخابی به او گفت هنوز با این جوان کار دارم. حجازی با خودم هم صحبت کرد و به ایشان گفتم فعلا برایم زود است به تهران بیایم. این‌که می‌گویند من سال ۶۹ به خاطر اختلاف با علی پروین راهی استقلال شدم هم درست نیست. همیشه حرمت پروین را حفظ می‌کنم و به پایش بلند می‌شوم؛ احترام به بزرگتر برای من خیلی مهم است. یک بار در دوره سرمربی‌گری آقای مایلی‌کهن دو بازیکن جوان تیم ملی می‌خواستند بعد از ایشان سوار اتوبوس شوند اما گوششان را گرفتم و گفتم بروید ته صف، روزی به خود شما هم نوبت می‌رسد تا سر صف قرار بگیرید.

سنگربان اسبق تیم ملی در بخش دیگری از مصاحبه‌اش به ماجرای خط‌خوردنش قبل از جام ملت‌های ۲۰۰۰ لبنان اشاره کرد و گفت: در آن مقطع تیم ملی دچار باندبازی شده بود. به خاطر این‌که من در جام ملت‌ها کاپیتان نباشم، از تیم ملی خط خوردم. جلال طالبی واقعا نمی‌توانست تیم را مدیریت کند و دیسیپلین لازم را نداشت.