از ابتدای این جام تا حالا که در آستانه فینال هستیم، یک واقعیت همیشه در همه جا به چشم آمد. ما در جام جهانی گذشته پیرترین تیم را داشتیم. فوتبال دنیا بعد از هر جام جهانی پوست اندازی می‌کند و نسلی را به میادین می‌فرستد تا برای ۴ سال آینده با تجربه و آماده شوند. در سایر رشته‌های ورزشی المپیک این نقطه تغییر و تحول است و در فوتبال جام جهانی.
اما ما بعد از جام جهانی به بهانه نزدیکی فاصله تا جام ملت‌های آسیا این کار را نکردیم. همان تیم پیر یک سال پیرتر به این تورنمنت اعزام شد و دیدیم که سایر رقبای ما چنین نکردند. عربستان تنها دو بازیکن بالای ۷۰ بازی ملی داشت و کره و ژاپن و استرالیا هم همینطور، همه تیمها به قانون فوتبال احترام گذاشته و به جوانان میدان دادند اما ما راه خود را رفتیم. حالا آنها هم حذف شده‌اند و ما هم همینطور، با این تفاوت که جوانان آنها یک تورنمنت تجربه کرده‌اند و نسل با تجربه ما در پایان فوتبالش است.
در همین مسابقه نیمه‌نهایی قطری‌ها خیلی راحت اسطوره خود حسن الهیدوس را بیرون گذاشتند . در حالی که ما مقابل ژاپن احسان حاج صفی را نداشتیم و در این بازی او دوباره به ترکیب آمد، آن هم در شرایطی که میلاد محمدی در بازی قبل درخشان‌ترین مهره ما بود.
ما مهدی طارمی را که اصلاً تورنمنت خوبی نداشت به میدان آوردیم، آن هم به جای محمد محبی که ستاره و گلزن ما مقابل ژاپن بود و جوان‌ترین بازیکن ما در ترکیب... ما با دست خود زمینه را برای شکست تیممان فراهم کردیم، مقابل تیمی که فکر می‌کردیم به راحتی شکست را می‌پذیرد!
طارمی بدترین تورنمنت عمرش را گذراند، دیدیم که در این مسابقه هیچ کار نکرد و آخر بازی میخواست با دعوا جبران کند! ما جبر زمان را نادیده گرفتیم. ریکاوری روی بازیکن بالای ۳۵ سال در فاصله ۸ روز سه بار جواب نمی‌دهد و دیدیم که احسان حاج صفی و امید ابراهیمی بین دو نیمه تعویض شدند چون ضعیف‌ترین بازیکنان زمین بودند.
از همان ترکیب اولیه می‌شد فهمید که برنده این بازی کدام تیم است. ما هم به لحاظ فنی تیم ضعیف‌تری را به زمین فرستادیم و هم به لحاظ روحی خود را از پیش برنده می‌دانستیم که هر کدام این‌ها در فوتبال به معنی شکست است...
بیشتر بخوانید: این مشکل تیم ملی تا روز آخر برطرف نشد/ علی دایی هم این ایراد را دید اما...
