شکست ناباورانه ایران در دیدار با قطر، در شرایطی که یک فرصت تاریخی فوق العاده برای صعود به فینال آسیا نصیب ما شده بود، حکایت از نوعی بی برنامگی دارد. چرا که قطر از ابتدای تورنمنت نشان داده بود در یک تیم کم ستاره، محور حرکات روی اکرم عفیف و معز علی برنامه ریزی شده بود و تیم ملی ایران باید پیش از هر کاری، عفیف را در خط حمله قطر از کار می انداخت. حالا سوال این است که برنامه خط دفاع ایران برای از دور خارج کردن این بازیکن چه بود؟
اکرم عفیف مقابل ایران، هر کاری دلش خواست انجام داد. به هر کجای زمین که می خواست سرک کشید. دریبل زد، پاس داد، شوت زد، حتی یک سوپرگل زیبا را وارد دروازه بیرانوند کرد. اکرم عفیف ستاره مسابقه ای بود که طبعا باید پیش از شروع مسابقه، طی نقشه ای منسجم از سوی کادرفنی، از محور بازی کنار می رفت و محو می شد اما این اتفاق رخ نداد.
ایران درست از جایی ضربه خورد که اکرم عفیف فعالیت های آزادنه در زمین داشت؛ در حالی که همه می دانستند ستاره بی چون و چرای قطر همین بازیکن است. حالا سوال این است بازیکنی که باید در زمین تاکتیک می زد، از قدرت دریبلینگ استفاده و از حفره های دفاعی قطر عبور می کرد چه کسی بود؟ او مهدی قایدی بود اما در زمین حضور نداشت و از ظرفیت های تکنیکی او استفاده نشد!
گرفتاری های ایران در جام ملت ها، متاسفانه بعضا فنی هم نبودند. بخشی از مشکلات تیم ملی ایران، خلاصه شده بود در دفاع از تورنمنت کافا (!) و حریفانی که با آنها بازی کرده بودیم، خط و نشان کشیدن برای منتقدان و حمله های کور به اشخاصی که نام و نشانی نداشتند و باور اینکه مربیان ایرانی می توانند در اروپا مربیگری کنند؛ اما همه آنچه به عنوان کینه های قدیمی در جام ملت ها سرباز کرد، کمک حال تیم ملی در یک آوردگاه مهم نبودند.
قطر در آخرین دیدار ایران در جام ملت ها، تیمِ بهتری بود اما گفته شد که ما بدشانس بودیم. شانس البته در فوتبال دخیل است؛ همین امروز که زنده هستیم و نفس می کشیم یعنی خوش شانسیم اما اگر در زندگی تلاش نکنیم، شانس هم به ما روی خوش نشان نخواهد داد. قطر در روزی که تیمی فنی تر و پر تلاش تر بود، موفق شد ایران را شکست بدهد و حسرت حضور در فینال آسیا را برای ما ۵۰ ساله کند. اگر شکست برابر قطر و آن بازی عجیب مقابل سوریه نشانه پیشرفت است، لابد همه تیم های آسیایی که قبل از ایران حذف شده بودند، مدارج پیشرفت را طی کرده اند!
افسوس که با همین تحلیل های عجیب و غریب و خودستایی های بی حاصل می خواهیم کار را ادامه دهیم! درد ما در طول تاریخ همیشه همین بوده، هست و لابد خواهد بود؛ در بر همین پاشنه می چرخد و نشانه ای از تحول نیست. در واقع همینی که هست...
