تیم ملی ایران برابر هنگ کنگ، اصلا در حد و اندازه‌های خود ظاهر نشد و بسیار ضعیف و در مواقعی از بازی، نمایشی فاجعه بار داشت. در جریان بازی هم مشخص بود که امیر قلعه‌نویی چقدر ناراحت و عصبانی است و غرولندهای او در چنین لحظاتی، برای تماشاگران فوتبال کاملاً آشناست؛ البته واکنشی جز این از او انتظار نمی‌رفت. عصبانیت سرمربی تیم ملی به رختکن کشیده شد و او انتقادات شدیدی نسبت به بازیکنانش داشت.
قلعه‌نویی به خوبی می‌داند که اگر قرار باشد تیمش مقابل مدعیانی همچون کره و ژاپن، این طور بازی کند قطعا با نتیجه ای دور از ذهن از دور مسابقات کنار می‌روند! شاید کسی فکرش را نمی‌کرد رو به روی هنگ کنگ که یک تیم درجه چند در آسیا محسوب می‌شود، تیم ملی به این شکل به بن‌بست تاکتیکی بخورد و گرفتار اشتباهات متعدد فردی شود. امیر حق دارد نگران باشد. امیر حق دارد که بر سر بازیکنانش، از فوران خشم، فریاد بکشد. امیر حق دارد این طور آشفته و پریشان شود.
این نوع از بازی و تاکتیک و سبک، چیزی نبود که طرفداران و امیر و کادرفنی‌اش می‌خواستند. این بازی گذشت و تمام شد اما هنوز خیلی از موضوعات، در هاله‌ای از ابهام باقی مانده؛ مثل این بحث که آیا این تیمی با چنین نمایشی، شایسته قهرمانی در آسیا است؟
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
