وقتی در نیمه دوم دی ماه سال ۱۳۹۴ رضا احدی بازیکن اسبق استقلال و تیم ملی به بیمارستان منتقل شد، با توجه به سن و سالی که داشت خیلیها تصور می‌کردند یک مشکل ساده است و این بازیکن بااخلاق که به واسطه چهره و ژست دویدنش در زمین به رودی فولر ایران معروف بود، خیلی زود بیماری را هم مانند بسیاری از فوتبالیستهای بزرگ ایران در مستطیل سبز دریبل می‌کند ولی ۲۸ دی سال ۹۴ خبر آمد که رضای رودی فولر چشم‌هایش را بست تا آنها را در آسمان باز کند.
رضا احدی ۸ سال قبل در ۲۸ دی سال ۹۴ چشم از جهان فرو بست و مسافر ابدیت شد تا در قطعه نام‌آوران کنار ناصرخان حجازی و منصورخان پورحیدری مربیان اسبق خود، آرام بگیرد. احدی که در مقطع بسیار کوتاهی بازیکن پرسپولیس هم بود و سال ۷۴ به مدت ۶۵ دقیقه با پیراهن این تیم در میادین ظاهر شد، طی دوران فوتبال خودش با استقلال قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا، لیگ قدس و جام باشگاه‌های تهران را جشن گرفت و در معیت تیم ملی نیز به بازی‌های آسیایی ۱۹۸۲ دهلی و جام ملتهای ۱۹۸۴ سنگاپور رفت.
رضا احدی از جمله نخستین فوتبالیستهای ما بود که توانست راهی بوندسلیگا شود و در دهه ۶۰ بالغ بر دو سال عضو تیم اسن آلمان بود. البته نکته عجیب اینجاست که او به واسطه پیوستن به تیم‌های خارجی، موردغضب مدیران وقت فوتبال قرار گرفت و از حضور در تیم ملی جام ملتهای ۱۹۸۸ محروم شد! فوتبالیست بسیار محجوبی که در مقطعی تحت عنوان سرمربی تیم امید استقلال بازیکنان بزرگی مانند وحید طالب‌لو، خسرو حیدری، مجتبی جباری، آندرانیک تیموریان و پیروز قربانی را تحویل فوتبال ایران داد اما در مجموع به خاطر حجب و حیای بسیار زیادی که داشت، هرگز نتوانست در مربی‌گری حق خودش را بگیرد.
احدی آن‌قدر محترم بود که یادمان نمی‌رود در مراسم تشییع او پرسپولیسی‌ها هم مانند بزرگان و هواداران استقلال اشک می‌ریختند. روحش شاد و یادش گرامی.
