خیلی وقت‌ها در فوتبال نمی‌توان مقایسه انجام داد. نمی‌توان بین دو تیم ملی در دو مقطع مختلف مقایسه کرد، عملکرد دو مربی را هم نمی‌توان مقایسه کرد چون انسان‌ها در شرایط متفاوت حتی در یک تیم ثابت، تحت تاثیر اتفاقات مختلفی نتیجه می‌گیرند و فقط توانمندی خود فرد نیست. اما بعضی وقتها به یک دلیل دیگر نمی‌توان مقایسه کرد؛ چون همه چیز مثل روز روشن‌ و فاصله دو موضوع با یکدیگر به اندازه کهکشان راه شیری است. مقایسه بین فوتبال ایران و عربستان در این دسته قرار می‌گیرد. اصلاً نمی‌خواهیم مثال بیاوریم، فقط نام بردن از ستاره‌هایی که در لیگ عربستان بازی می‌کنند برای رساندن مفهوم کافی است!

بیایید از یک زاویه دیگر به قضیه نگاه کنیم؛ نگاه کنید که لیگ عربستان چه مربیانی را استخدام می‌کند، همه آنها سابقه کار در بالاترین سطح فوتبال دنیا را دارند و از آن مهمتر، همه هنوز پیشنهاد از این بالاترین سطح فوتبال دنیا را هم دارند! یعنی هم لیاقت و هم توانمندی اجرا! زمانی که الاتحاد عربستان «کریم بنزما» را خرید مربی این تیم «نونو اسپریتو سانتوز» مرد پرتغالی مشهور بود. وقتی بنزما به این تیم آمد با او به اختلاف خورد و سرانجام مسئولان تیم عربستانی طرف ستاره فرانسوی را گرفتند و مرد پرتغالی برکنار شد. اما در کمتر از یک ماه ببینید که نونو اسپریتو سرمربی کدام تیم شده است، لیگ برتر جزیره که بالاترین و رقابتی‌ترین لیگ دنیاست و تیم  ناتینگهام فارست که سابقه قهرمانی در اروپا و انگلستان را دارد. یعنی یک مربی برکنار شده از لیگ عربستان بدون نیاز به استراحت و هنوز به منزل نرسیده و چمدان باز نکرده، از لیگ برتر انگلستان پیشنهاد دارد؛ جایی که حضور در یک بازی آن آرزوی تمام مربیان و فوتبالیست‌های دنیا است.

حالا نگاه کنید به مربیان خارجی که به فوتبال ما می‌آیند، در بهترین حالت آنها یک تجربه کوتاه به طور موقت در یک تیم پایه‌ای از یک لیگ اروپایی دارند و اینجا به طور عجیبی محبوب می‌شوند! مربیان خارجی که به ایران می‌آیند معمولا مدت‌ها بیکار بودند. وقتی از ایران می‌روند اما کیفیت آنها بیشتر مشخص می‌شود چرا که کمتر سراغ داریم که یک مربی خارجی شاغل در ایران بلافاصله بعد از خروج از کشور ما تیمی را در اختیار گرفته باشد. برعکس بسیار نمونه‌ها سراغ داریم که مربی بعد از خروج از ایران آنقدر بدون تیم بوده که سرش را به کار دیگری بند کرده است، یکی تصمیم گرفت ازدواج کند، آن دیگری مغازه شکلات فروشی زد و سومی وارد کار حمل و نقل جاده‌ای شد! اما هنوز هم نمونه‌های جالب داریم؛ مربی خارجی داریم که به فوتبال ما آمد و بزرگترین نام‌ها را هم در اختیار گرفت اما بعد از برکناری از هر تیم حتی به کشور خودش برنگشت. او در ایران آنقدر می‌ماند تا پیشنهاد بعدی برسد و ۲۰ سال در هیچ تیمی نتیجه نگرفت اما کماکان دلال‌ها هوایش را دارند.

بله ما مربیانی داریم که از فرط ماندن در کشورمان به افتخار شهروندی ایران می‌رسند! بازیکن خارجی داریم که تا بالای ۴۰ سالگی اینجا بازی کرده و با پولی که از فوتبال درآورده کارخانه ایجاد کرده است! اما چیزی که نداریم مربی است که بعد از خروج از فوتبال ایران پیشنهادی از یک لیگ یا باشگاه مطرح اروپایی داشته باشد! اصلاً سطح اول فوتبال هیچ، همین که فقط یک پیشنهاد از یک جای دنیا داشته باشد و سر کار برود تا فوتبال ما مجبور نباشد تا چند سال بعد هزینه‌های زندگی او را بدهد.