همه نگاه های کشتی ایران و حتی افرادی که شاید علاrه ای به این رشته ورزشی ندارند، معطوف به حسن یزدانی است.

یزدانی هر بار گوی و میدان را به دیوید تیلور واگذار می کند، تا مدت ها به سوژه خبری تبدیل می شود. انگار ورزش ایران یک سال آزگار به خواب می رود و هنگام بیدارباش، باید وقت و بی وقت تلنگری به یزدانی بزند.

نه فقط عکس های خصوصی یزدانی در فضای مجازی به سوژه رسانه ها و صفحات زرد تبدیل می شود که خبر مصدومیتش هم شباهتی به دیگران ندارد. انگار این فقط حسن یزدانی است که رنج مصدومیت را در ورزش به جان می خرد و دیگران هرگز مصدوم نمی شوند.

 البته ای کاش اوضاع در همین اندازه «قمر در عقرب» بود؛ چرا که شرکت حسن یزدانی در بازی های آسیایی هانگژو هم سوژه این و آن شده است. خصوصی ترین حرف ها و بحث های درون تیمی و اردویی را در رسانه ها بازگو می کنند و حریم شخصی ورزشکار را می شکنند. عجیب است که حتی برای لحظه ای اجازه نمی دهند حسن یزدانی برای خودش تصمیم بگیرد.

ورزشکار مودب ایران که برای پاسخگویی به خبرنگاران از سر جایش بلند می شود در این سال ها، کم استرس دیدارهای سخت و نفسگیرش را با تیلور نکشیده... هیچ کس بیشتر از یزدانی بابت این شکست ها آسیب شدید روحی و روانی را تجربه نکرده است. حالا همه این مصائب به کنار؛ او هر روز باید موجی از شایعات و بمب های خبری بی حاصل را هم تحمل کند. واقعا بهتر نیست در این اوضاع و احوال، اجازه بدهیم حسن یزدانی دوران مصدومیتش را پشت سر بگذارد و با آرامش به حضور در المپیک پاریس فکر کند؟

گیریم که مصدومیت یزدانی کار دستش بدهد اما پزشکان در حال حاضر نظر دیگری دارند. گیریم که به هزار و یک دلیل به بازی های آسیایی رفت؛ خب این مسئله به خودش و مربیان تیم ملی مربوط است. گیریم که روزی یزدانی بخواهد کشتی را کنار بگذارد. خب بگذارید خودش درباره همه این امور تصمیم بگیرد. این همه مداخله و این حجم از خبر و شایعه در مورد حسن یزدانی، کجای کشتی را درست می کند؟

بیشتر بخوانید: گزارشگر معروف از حسن یزدانی عذرخواهی کرد