کارلوس کیروش سرمربی تیم قطر با شناخت کاملا مناسب و با یک فوتبال منطقی در نیمه اول مقابل ایران به میدان رفت. قطر با یارگیری نفر به نفر و پرسینگ شدید، تیم ملی ایران را از مدار تاکتیکی خارج کرد اما در نیمه دومِ این بازی دوستانه، کیروش بود که از قلعه‌نویی رکب خورد.
اینکه کارشناسان روی کرنرها تاکید دارند و هر بار تکرار کرنرهای هر تیم را در طول بازی‌ها شمارش می‌کنند بی‌دلیل نیست. ایران ۲ بار از نقطه کرنر به قطر ضربه زد؛ چقدر هم کار کنعانی‌زادگان در این دو صحنه بی‌نقص بود. از جناح چپ هم کیروش، اسیر کارهای تاکتیکی شاگردان سابقش شد؛ یک بار جهانبخش دروازه قطر را باز کرد و سردار آزمون هم سومین گل تیم ملی را در این بازی به ثمر رساند. طوفان تیم ملی در نیمه دوم باعث شد تا بهترین دیدار تدارکاتی ما تا این لحظه رقم بخورد؛ مسابقه‌ای که می‌تواند در جام ملتهای آسیا تاثیرش را نشان بدهد.
تجربه نشان داده که تیم ملی ایران در مرحله گروهی جام ملت‌ها مشکل خاصی ندارد اما در بازی‌های حذفی، هر تیمی زیر تیغ قرار می‌گیرد. البته تفاوتش در این است که حریفان ایران، فشارهای سنگین را در دیدارهای تدارکاتی تجربه کرده‌اند و کاملا آماده‌اند. می‌دانیم که همه مربیان دوست دارند با تیم‌های بهتر و قوی‌تر بازی کنند. ای‌کاش چنین مسئله‌ای برای تیم ملی ایران هم وجود داشت و همان‌طور که ژاپن، کره جنوبی، عربستان و استرالیا در معرض بازی‌های سخت قرار گرفتند، ایران نیز می‌توانست چنین تجربه‌ای را پشت سر بگذارد.
با این همه، امکان بازی‌های دستگرمی بهتر برای ما فراهم نیست و باید به همین مقدار اندک بسنده کنیم. همان‌طور که از صحبت‌های قلعه‌نویی پیداست، او هم در بازی‌های حذفیِ جام ملت‌ها (به شرط صعود ایران) همه چیز را به قضا و قدر می‌سپارد. قلعه‌نویی چاره‌ای هم جز این ندارد؛ او می‌داند هر چقدر در جام ملت‌ها به مراحل بالاتر برود، حریفان ایران سخت‌تر و دندان‌گردتر می‌شوند. بنابراین هر چه پیش آید خوشاید! یا می‌بریم و خوشبخت می‌شویم، یا می‌بازیم و کارمان تمام می‌شود؛ درست مثل تکرار تجربه تلخ فوتبال ایران در تمام سال‌های گذشته...
بیشتر بخوانید: جدیدترین جایگاه ایران در رده‌بندی فیفا مشخص شد
