همین چند روز پیش بود که حمید استیلی روی آنتن زنده شبکه ورزش گفت «برخی مدیران فوتبال را به نام خود سند زده‌اند»؛ بر سر این جمله و معنای آن بحث درگرفت و در نهایت همه به این نتیجه رسیدند که مگر سند زدن شاخ و دم دارد!
مدیری که برای ۲۰ یا ۳۰ سال روی یک صندلی بوده حتی اگر در این مدت چهار بار قهرمان جام جهانی هم می‌شد به هر حال باید می‌رفت! اما اینجا چنین نیست؛ نه فقط نمی‌روند بلکه رفته‌ها هم برمی‌گردند!
ما هیچ مشکلی با بازگشت جناب بهاروند نداریم، وقتی تاج و نبی و فتح‌الله‌زاده برگشته‌اند، چرا ایشان برنگردد؟ مگر جای ما را تنگ می‌کند؟ اصلا فردا دکتر شیرازی هم با فرزند برومندشان برگردند. مسئله چیز دیگری است و آن استفاده از کلمه «قانون» است.
روزی که حیدر بهاروند به عنوان سرپرست فدراسیون فوتبال اجازه حضور در انتخابات را پیدا نکرد، اعلام شد که او بازنشسته است. بهاروند با همین دلیل از ریاست سازمان لیگ کنار رفته بود، دلیلی که قبلا غلامرضا بهروان، محمدرضا ساکت و خیلی‌های دیگر با همان رفته بودند. خب حالا چطور برمی‌گردند؟ آیا بازنشستگی برای این دوستان معنی همان تعطیلات را دارد؟ پس از سال‌ها کار چند ماهی به استراحت می‌روند و دوباره برمی‌گردند؟! ولی اگر این قانون همانی است که برای همه است چرا شامل حال دوستان نمی‌شود؟ چرا بسته به موقعیت، قانون تغییر می‌کند؟
اگر هم چنین قانونی نداریم پس چرا حیدر بهاروند از همین سمت برکنار شد؟ چرا برای برکناری او از کلمه قانون استفاده کردند؟ یعنی این کلمه هیچ مدافعی ندارد؟!
