برگ زرین دیگری به کارنامه مخدوش فوتبال ایران اضافه شد؛ این بار تیم امید مقابل هنگ‌کنگ بازنده شد تا پس از ناکامی محض برای صعود به المپیک ۲۰۲۴، در بازی‌های آسیایی نیز به یک بازنده مطلق تبدیل شود.

با یک دوراندیشی ساده اما این افتضاح بزرگ می‌توانست رقم نخورد؛ اگر و فقط اگر مسئولان تیم امید و مشاوران همیشه درصحنه، بازی‌های آسیایی را تا این اندازه جدی نمی‌گرفتند و مثل بسیاری از تیم‌ها، بازیکنان جوان بیشتری را با خود به هانگژو می‌بردند و توقع قهرمانی در این رقابت‌ها را در ذهن افکار عمومی پرورش نمی‌دادند.

اصرار ویژه برای کسب مدال طلا در چین به قدری واضح بود که خیلی‌ها این حرکت را یک رزومه شغلی محسوب می‌کردند! این شکست به همین دلیل ساده، برجسته می‌شود و رضا عنایتی، حتی کادرفنی تیم ملی که حامی امیدها بودند و... بیشتر از همیشه تحت فشار قرار می‌گیرند و طبعا باید پاسخگوی این عملکرد باشند.

همین چند روز پیش بود که سرمربی امیدها برای انتقادهایی که از تیمش بابت حذف از المپیک صورت گرفته بود، گلایه‌های فراوانی داشت و خودش را مقصر آن اتفاق تلخ قلمداد نمی‌کرد، اما امروز او که حتی از حضور در کنفرانس خبری پس از بازی با هنگ کنگ سر باز می‌زند، چه توجیهی برای این فاجعه دارد؟

البته فاجعه اصلی، زمانی رخ داد که امیدهای ایران به المپیک نرفتند و داغ صعود ۵۰ ساله را بر دلمان گذاشتند. ما که هیچ توقع دیگری از تیمی که نمی‌تواند به المپیک پاریس صعود کند نداشتیم؛ هر چند دوست هم نداشتیم این تیم به هنگ‌کنگ ببازد اما وقتی رئیس فدراسیون فوتبال در چین، پیش‌بینی این اتفاق را کرده بود (اینجا) باید می‌دانستیم چه تیمی به بازی‌های آسیایی رفت، چه اهدافی در سر داشت و چه آرزوهایی را در هانگژو جا گذاشت...

در همین ارتباط: واکنش تاج به شکست باورنکردنی تیم ملی فوتبال امید ایران +ویدیو