والیبال نشسته ما پرافتخارترین ورزش تیمی ماست. در ۹ دوره پارالمپیک ۷ بار مدال طلا به ایران رسیده و ما چند ماه دیگر در پاریس در دهمین حضور برای هشتمین طلا مدعی هستیم. وقتی ایران چنین در دنیا بی‌رقیب است، معلوم است که در قاره آسیا زور تمام تیم‌ها با هم به ما نمی‌رسد! در هر دوره بازی‌های آسیایی یا هر مسابقات قهرمانی قاره ایران حتی با تیم دوم و سوم خود هم مدال طلا می‌گیرد. اما آیا این اقتدار همینجوری و اتفاقی به وجود آمده؟
ما در والیبال یا بسکتبال با تکیه بر نسلی طلایی هر چند دهه یک بار به افتخارات زیادی می‌رسیم اما چون پشتوانه نداریم، با بازنشستگی آن نسل همه چیز تمام می‌شود. چرا والیبال نشسته به این بلا دچار نمی‌شود؟ هادی رضایی در دهه ۸۰ میلادی کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته بود و مدال های طلای المپیک و بازی‌های آسیایی را نوبرانه کرد. او حالا سرمربی تیم ملی ماست و با همین سیاست جوانگرایی ملایم همواره تیم ما را در اوج نگه داشته است.
این هفته والیبال نشسته در شهر محلات میزبان تیم ملی روسیه بود. تکرار فینال پارالمپیک توکیو و ایران به راحتی آب خوردن ۳-۱ پیروز شد اما پس از این مسابقه هادی رضایی به خبرنگار ما گفت که چهار بازیکن از این تیم که چند وقت قبل قهرمان جهان شدند، در تهران می‌مانند تا جوان‌ترها در بازی‌های آسیایی محک بخورند.
سوال؛ چرا والیبال نشسته نمی‌تواند الگوی سایر رشته‌های ما باشد؟
