کاری به این نداریم که هر قدر دلار و یورو گران‌تر می‌شود، خارجی‌های بیشتری به ایران می‌آیند. از ماجرای جذب بعضی از خارجی‌ها توسط باشگاه‌ها (بدون اطلاع سرمربی!) هم عبور می‌کنیم که بدون سند و مدرک تهمتی به هیچ‌کس نزنیم. به هر حال نباید همیشه و همه‌جا بدبین بود و انشاءا... که هیچ پول کثیفی رد و بدل نمی‌شود اما سؤال اینجاست که چطور می‌شود یک خارجی ۵۰۰ هزار دلار قرارداد ببندد و فقط حدود نیمی از این پول به جیب خودش برود؟ چه فرایندی طی می‌شود که قیمت یک بازیکن خارجی ناگهان از ۳۵۰ هزار یورو تا ۵۵۰ هزار یورو بالا می‌رود و سؤال مهم‌تر اینکه این پول‌ها از جیب چه کسی می‌رود؛ باشگاه‌ها یا مردم؟
بازیکن خارجی حاضر است با ۳۵۰ هزار یورو ببندد و مثلاً ۵۰ هزار یورو هم حق دلالی بدهد اما ناگهان خبر می‌رسد که از استقلال و پرسپولیس به فلان شهرستان رفته و ۵۵۰ هزار یورو بسته است! خب این وسط چه کسانی ذی‌نفع هستند و اساساً وقتی این همه خارجی بی‌کیفیت یا معمولی به ایران می‌آیند، چرا باز هم بعضی‌ها باید برای آنها سر و دست بشکنند؟ یعنی در کل فوتبال این مملکت ما بازیکن داخلی نداریم که سالی فقط ۴، ۵ گل بزند و حداقل آن ۵۵۰ هزار یورو را نگیرد؟ شکی نیست که این وسط اتفاقات عجیبی رخ می‌دهد و به قول معروف از بغل انتقال یک خارجی به مراتب می‌توان پول بیشتری به جیب زد تا یک بازیکن ایرانی.
مردم انتظار دارند نهادهای نظارتی به پرونده قرارداد بازیکنان خارجی ورود کنند و آنها را هم در جریان بررسی‌های خود قرار بدهند. عجیب اینکه دلال‌ها نام یک بازیکن خارجی را برای چند تیم پرطرفدار مطرح می‌کنند و سپس با مبلغی بالاتر او را به یک تیم دیگر می‌برند. تاکتیکی که چند سالی هست اجرا می‌شود و چون خوب جواب داده، هر سال در نقل و انتقالات تکرار می‌شود. لیگ ایران هم که لیگ عربستان نیست تا بازیکنانی مثل رونالدو و نیمار را بیاورند. بهترین بازیکنان خارجی لیگ ما همین یامگا و ریکاردو آلوز تراکتور هستند که البته بازیکنان بدی محسوب نمی‌شوند اما خیلی هم کیفیت فنی بالاتری نسبت به سایر بازیکنان استقلال و تراکتور ندارند.
