بازی‌های آسیایی یا همان المپیک آسیایی برای کشورهای قاره کهن بسیار مهم است. بعد مسافت در این قاره بضاعت مالی اندک کشورها مانع از آن می‌شود که بتوانند در مسابقات جهانی و المپیک به خواسته‌هایشان برسند. پس از نیمه قرن قبل کشورهای آسیایی مسابقاتی برای خودشان درست کردند تا آنجا طعم افتخار و غرور ملی را در ورزش بچشند.

دنیا بعدها از روی قاره آسیا کپی برداری کرد و حالا مسابقات مختلفی به این شکل برگزار می‌شود؛ از «پان امریکن» برای کشورهای قاره آمریکا تا «کامن ولث» برای کشورهایی که روزگاری مستعمره بریتانیا بودند. فوتبال البته در این بازی‌ها جایگاهی متفاوت دارد. هر چقدر قهرمانان بزرگ المپیک و جهان سایر رشته‌ها سطح مسابقات را بالا می‌برند، فوتبال به هر حال فوتبال است و مورد توجه عموم! در المپیک هم همین داستان وجود دارد و مسابقات فوتبال اگرچه سطح کیفی جام جهانی را ندارند اما به هر حال توجهات را به خود جلب می‌کنند.

درست به همین دلیل دنیا به یک تصمیم منطقی رسید. اینکه شرط سنی برای مسابقات المپیک در فوتبال گذاشتند تا از این بستر برای معرفی ستاره‌های آینده استفاده کنند. از المپیک ۱۹۸۸ سئول تنها تیم‌های زیر ۲۳ سال حق شرکت در مسابقات را دارند که ما هرگز به آن نرسیدیم. در آسیا هم از بازی‌های آسیایی ۲۰۰۲ بوسان این قانون اجرایی شد، البته با سه بازیکن بزرگسال کمکی!

فوتبال ما نخستین تجربه بین‌المللی خود را در اولین دوره بازی‌های آسیایی ۱۹۵۱ دهلی پشت سر گذاشت که با مدال نقره همراه بود و اصلاً فوتبال به همین دلیل مورد توجه مردم ما قرار گرفت که مثل کشتی می‌تواند افتخار بیاورد. بعد از نقره ۱۹۶۶ فوتبال کشورمان در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران به مدال طلا رسید. مدالی که در ۱۹۹۰ پکن تکرار شد و باعث شور و شعفی تکرار نشدنی در ایران شد. در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ بانکوک ایران سومین طلا را در فوتبال گرفت و چهارمین و آخرین طلا در ۲۰۰۲ بوسان و پس از آن ما دیگر هرگز به فینال هم نرسیدیم.

تمام کشورهای آسیایی در این بازی‌ها تیم جوانان خود را می‌آورند که برای ۴ سال بعد و المپیک آبدیده شوند. پشوانه‌ای باشند برای تیم‌های ملی کشورشان و تشویقی برای بهترین‌های لیگ. فوتبال ما همین چند روز قبل از رسیدن به المپیک پاریس محروم شد. حالا ببینید چه تیمی را به بازی‌های آسیایی بردیم؟ نه تیم جوانان و نه همان تیم امید که چند روز قبل به المپیک نرسید! توجیه مسئولین ما کسب مدال در بازی‌هاست اما در دو دهه قبل تنها یک مدال برنز ۲۰۰۶ دوحه را گرفته‌ایم و دیگر هیچ! اما باز همان روش را ادامه و از همان سوراخ گزیده می شویم.

همین تیمی که الان در هانگ ژو به سر می‌برد سرشار از بازیکنانی است که نه جوان هستند و آینده‌ای برای تیم ملی دارند و نه در شرایط عادی تا پایان دوران فوتبال شانسی برای ملی‌پوش شدن دارند! در این تیم حتی خبری از بهترین‌های لیگ هم نیست، اگرچه لیگ به خاطر این بازی‌ها تعطیل شده! یعنی ضرر اندر ضرر اندر ضرر.

ما از فرصت بازی‌های آسیایی نه برای میدان دادن به جوانانمان استفاده می‌کنیم، نه موفقیتی در کسب مدال داریم و نه بهترین‌های لیگ را به عنوان تشویق به یک مسابقه ملی و بین‌المللی می‌بریم و درعوض لیگ داخلی را هم تعطیل می‌کنیم تا فرصت درخشش حداقلی را از جوانان بگیریم. کاش یک روز مسئولی پیدا شود و تنها یک دلیل برای اعزام این تیم با این ترکیب به بازی‌های آسیایی بیاورد!