فوتبال ایران به حذف تیم المپیک عادت کرده و دیگر هیچکس توقع ندارد فدراسیون و کمیته ملی المپیک بتوانند روزی این طلسم را بشکنند.

آخرین حضور ما در المپیک به ۱۹۷۶ مونترال برمی‌گردد که به جمع هشت تیم برتر دنیا هم رسیدیم و در آن زمان رکوردی برای قاره آسیا بود. ایران در مقدماتی المپیک ۱۹۸۰ مسکو هم جواز صعود را گرفت اما به مسابقات نرفت تا آخرین حضور ما در این تورنومنت به ۴۷ سال قبل برگردد و شانس بعدی ما برای شکستن طلسم المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس خواهد بود. در تمام این دهه‌ها ما تیم های امید بسیار قدرتمندی داشتیم؛ تیم‌هایی که لژیونر داشتند، بازیکن ثابت تیم ملی بزرگسالان داشتند و بهترین مربیان فوتبال ما بالای سر آن تیم‌ها بودند اما در عمل و نتیجه همه یک جور کار کردند و همه حذف شدند...

فوتبال ورزش گروهی است و برای موفقیت در آن تیم درون زمین باید هماهنگ باشد و البته تیم بیرون از زمین هم باید به همان اندازه قدرتمند باشد! قطعاً هرچه اتفاق بزرگ‌تر باشد، دلایل موثر در آن هم بزرگ‌تر و بیشتر هستند و بررسی علل این ناکامی ۵۰ ساله در حوصله این مطلب نمی‌گنجد. اما شاید یک مثال برای عوامل دخیل در این ناکامی کافی باشد؛ به حرف‌های رضا عنایتی پس از مسابقه با ازبکستان و شکستی که به حذف ما انجامید دقت کنید: «ما برای تساوی رفته بودیم و یک مساوی هم صعود ما را قطعی می‌کرد اما  شرایط بازی آنطور که می‌خواستیم پیش نرفت»

این ادبیات با همین جملات برایتان آشنا نیست؟ پس از شکست ایران مقابل آمریکا در جام جهانی ۲۰۲۲ کارلوس کی روش هم همین حرف‌ها را زد! وقتی به جایگاه کی روش در دنیای فوتبال نگاه می‌کنیم، رضا عنایتی با او قابل مقایسه نیست ولی وقتی هر دو نفر با یک تفکر به یک نتیجه واحد می‌رسند، پس می‌شود آن تفکر را نقد کرد.

فوتبال پر است از قوانین نانوشته که زورشان از قوانین نوشته هم بیشتر است؛ یکی از این قوانین این است که اگر برای مساوی بروید خواهید باخت و وقتی قوانین به این مشهوری را رعایت نکنید، فرقی ندارد که رضا عنایتی تازه کار باشید یا کارلوس کی روش کهنه کار... و طبعاً فرقی ندارد که حریف شما ازبکستان باشد یا آمریکا در بازی قرن؛ هر دو با نتیجه مشابه ۱-۰ شما را شکست می‌دهند تا در حسرت صعود بمانید...