شاید برای بسیاری این‌گونه درددل کردن در این اول راه غیرعادی باشد؛ این‌که به همین زودی از اوضاع آشفته خسته شده باشد برای بسیاری غیرعادی باشد.
اما مشخص است نکونام خسته نیست، او کوهی از انگیزه است و به این سادگی به این نیمکت و آرزوی دوران بچگی‌اش نرسیده که بخواهد تنها با چند هفته و فشارهای بیرونی جا بزند و خودش کنار برود.
او چیزهایی را به چشم خود می‌بیند و با وجودش احساس می‌کند که نه هوادار می‌بیند و نه ما و این برایش هم خوب است و هم دردآور و معلوم نیست این مقاومت تا کی می‌تواند جواب دهد.
اما او خوب می‌داند که حالا وقت خسته شدن نیست حتی وقتی که عده‌ای درصدد خسته کردنش برآمده‌اند... حالا زمان پا پس‌کشیدن نیست؛ وقت رها کردن، وقت شاد کردن دشمنان دوست‌نما نیست.
حالا وقت شاد کردن دل هواداران است؛ وقت ایستادن کنار هوادار است؛ وقت محکم ایستادن و وقت نتیجه گرفتن.
اما آن علت و دلیلی که نکونام خود از نزدیک می‌بیند و دیگران نمی‌بینند باعث شده که هنوز هفته چهارم تمام نشده و تنها با یک شکست فشار را بر او بیاورد که آن‌گونه در کنفرانس فریاد بزند که من از استقلال برو نیستم.
اما این روزها و این هفته‌ها و فشارهای همیشگی سال‌هاست تمامی ندارند و همه به هر نحوی آن را تجربه کرده‌اند و نکونام تنها می‌تواند تا جایی که توانایی دارد برابر آن‌ها مقاومت کند و راه درست خود را ادامه دهد. بقیه چیزها را باید بسپارد به خدا، و هواداران خوب قدر افراد پرتلاش و متعصب را می‌دانند و برایشان ارزش قائل می‌شوند.
محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد
