اگر دنیای جذاب و پرحادثه فوتبال هر چندین سال یک بار یک اسطوره و یا به قولی هنرمند فوتبالی به دنیا معرفی می‌کند و در طول عمر مفیدشان، عاشقان فوتبال را از دیدن هنرنمایی‌های این اساطیر بهره‌مند می‌کند و با ورودشان به عالم فوتبال سلامی شیرین دارند و عبارت لذت فوتبالی را خوب معنا میکنند اما آن روی سکه هم با خداحافظی اینان که البته جبر فوتبال و روزگار است گاهاً تلخی ماندگاری را به جا می‌گذارند...

جیان لوئیجی در ژانویه ۱۹۷۸ پا به دنیا گذاشت تا سالها بعد و در نوجوانی خود، با پا گذاشتن بر روی خط دروازه پارما آغازگر یک مسیر پرافتخار باشد، بالهایش را به پرواز درآورد و در یوونتوس به اوج پرواز خود رسید و نهایتا هم پس از سالیان سال در همان پارما پروازش به زمین نشست و بالاخره به بالهای طلایی ولی خسته اش استراحت داد.

آمدنش هر چقدر جذاب و شیرین بود رفتنش اما تلخ‌تر و با افسوس همراه بود افسوس ندیدن رفلکس‌های ماهرانه‌اش در قفس توری، حسرت دیدن و شنیدن فریادهای جسورانه و جانانه‌اش چه از سر تذکر به مدافعین و یا چه هنگام شادی و سرور.

یکی از نکات جالب و تأمل برانگیز در مورد بوفون، ثبات و در اوج ماندن او بود می دانیم هر قدر به اوج رسیدن یک فوتبالیست حرفه‌ای سخت است ولی در اوج ماندن آن هم برای مدت طولانی و در سطح اول فوتبال جهان به مراتب دشوارتر است و یک شاهکار به حساب می آید که از امثال بوفونی بر می‌آید که با دستان هنرمندش چنان سد راه بزرگان فوتبال می‌شد که خیلی از این سوپر استارها خوشحال بودند که تنها یک جی جی بوفون در دنیای فوتبال وجود دارد چون اگر چندین بوفون وجود داشت.

وی با همان دستان جادویی خود چنان آماده و قدرتمند ظاهر می‌شد که ماحصل آن هم رسیدن به نوک قله رویایی فوتبال جهان بود و همان دستان معجزه‌گرش به جام زرین جهان نمای فوتبال (فتح جام جهانی ۲۰۰۶) بوسه زد و آن را فاتحانه بالای سر برد، هرچند دو جام مهم دیگر؛ یکی ملی و دیگری باشگاهی، شرمنده دستان پرتوان وی شدند یعنی جام ملت‌های اروپا و چمپیونزلیگ که حقیقتا میشود گفت این جام‌ها بودند که بوفون کبیر را از دست دادند.

اینطور می توان ادعا کرد که یکی از ماندگارترین سکانس‌ها از میان انبوه سکانس‌های چشم نواز دوران بازیگری وی، در فینال ۲۰۰۶ آلمان رخ داد که درست در ساعاتی قبل از لحظه ماندگار فتح جام جهانی پدید آمد؛ دوئل وی با زیدان در ضربه پنالتی. 

ضربه چیپ هنرمندانه زیدان به شکل عجیب و خاصی از خط دروازه وی گذشت و گل شد اما نهایتا این دنیای فوتبال بود که راضی نشد تا یکی از بهترین سنگربانان دوران خود، دست خالی میدان را ترک کند.

یکی از نکات جذاب دیگر از مرد شماره یک ایتالیایی ثبت رکورد بیشترین حضور در سری آ ایتالیا است ناگفته نماند که وی در آستانه ثبت رکورد تاریخی با حضور در ششمین جام جهانی دورانش بود اما در سال ۲۰۱۷ و پس از حذف ناباورانه ایتالیا مقابل سوئد در پلی آف مقدماتی جام جهانی و جاماندن آتزوری از فوتبال ملی خداحافظی کرد تا باز هم این جام جهانی ۲۰۱۸ باشد که سنگربان بزرگی چون بوفون را در خود ندید و شرمنده وی شد.

حالا این بار با خداحافظی او از دنیای فوتبال، این دروازه‌های فوتبال هستند که انگار برای فقدانش در چهارچوب دروازه‌ها، اشک دلتنگی می‌ریزند و بهانه وی را میگرند.

اما ماجرای خبر خداحافظی سنگربان کاریزماتیک و محبوب دنیای فوتبال موجب عکس العمل‌های جالب و احساسی همتایان وی شد؛

کاسیاس، یکی از بهترین‌های قفس توری در عالم فوتبال که او هم سابقه درخشیدن در فینال جام جهانی و بالا بردن جام را دارد در وصف بوفون می‌گوید: هیچ گلری وجود ندارد که از عملکرد بوفون به وجد نیامده باشد و از او الگو نگرفته باشد. به نظرم او بهترین گلریست که توپ‌های مهاجمان را از راه دور و نزدیک به خوبی مهار می‌کرد.

مانوئل نویر: او بسیار بزرگ است و در دنیا شماره یک و البته برای سایر دروازه‌بانان یک الگوست.

پیتر چک: زمانی که در سن ۱۷ سالگی در پارما شروع کرد، کلاً سرنوشت من را تغییر داد و برایم الگویی بی‌نظیر بود.

الیور کان: بعد از خداحافظی ام از فوتبال بارها به سران بایرن مونیخ گفتم به جای من بوفون را بیاورند زیرا او در جهان بهترین است.

آری! او کسی است که طعم بهترین شدن در پست خود را چشید و به دستکش طلا هم رسید.

با اینکه این پرنده بلند پرواز پس از افتخارات فراوان دستکش‌های خود را آویخت، اما تمامی پروازهایش را به خاطر می‌سپاریم و خاطره‌هایش در اذهان می‌ماند. 

راستی! آیا او را در آینده نه چندان دور در قامت یک مربی موفق و بزرگ خواهیم دید؟

یکی از صحبتهای جالب و تامل برانگیزش در دوران اوج خود این بود که "یک روز وقتی بچه سال بودم دستکشی برای دروازه بانی نداشتم و ناراحت بودم ولی سالها بعد مردی را دیدم که دست نداشت."

بوفون هنگام وداع و رسیدن به ایستگاه آخر دوران بازی اش، در حالی که احساساتی شده بود اینچنین گفت: اینجا تمام می‌شود، تو به من همه چیز دادی، من هم همه چیزم را به تو دادم و ما با هم برنده شدیم .

وحیدرضا عبدی نژاد| باشگاه خبرنگاران آزاد