فوتبال هم از این قاعده و رفتار مستثنی نیست و همیشه در هر لیگ و هر تیمی، بازیکنانی پیدا می‌شوند که خیلی خشن و عصبی فوتبال بازی می‌کنند.

از ضربه کنگ فویی اریک کانتونا به هوادار کریستال پالاس تا اخلاق کثیف و چرک دیگو کاستا و گاز گرفتن لوئیس سوارس. بی اعصاب‌ها در هر دوره‌ای از لیگ برتر، رخی نشان داده و از بقیه، زهر چشم گرفته‌اند. در این یادداشت، با بازیکنان بی اخلاق بیشتر از قبل آشنا می‌شویم. 

پاتریک ویرا؛ سلطان اخراج! (هشت کارت قرمز) 

بدون شک و تردید، عنوان یکی از بهترین هافبک‌های دفاعی تاریخ فوتبال، به پاتریک ویرا تعلق می‌گیرد. استعداد او توسط آرسن ونگر شکوفا شد و سال‌ها خط میانی آرسنال را تأمین کرد. در جام جهانی ۱۹۹۸، ویرا با فرانسه و با هدایت امه ژاکه، به عنوان یک ذخیره حاضر بود و به هیچ وجه نمی‌توان نقش او را در فتح یورو۲۰۰۰ و همچنین قهرمانی بدون باخت با آرسنال در فصل ۲۰۰۳/۰۴ نادیده گرفت و انکار کرد. در عین اینکه او هافبک مدرنی به شمار می‌رفت، از تکنیک خوبی برخوردار بود، گل می‌زد و گل می‌ساخت و در امر پرسینگ، نظیر و نمونه ای نداشت، بسیار خشونت به خرج می‌داد و با هیکل و جثه تنومندش، وسط زمین را قبضه می‌کرد. خشمی که در سبک بازی او مشاهده می‌شد، باور نکردنی بود و ذهنیت او در دیدارهای بزرگ و حساس به همین منوال شکل گرفت. ویرا برابر منچستریونایتد در اغلب بازی‌ها، نقش اول جنجال و حواشی را بر عهده داشت و کُری‌ها و درگیری‌های او با روی کین در طول بازی، بسیار تماشایی و دیدنی بود و جزو جذابیت‌های بازی به حساب می‌آمد. ویرا اولین کارت قرمز خود را در فصل ۹۸/۹۹ از داوری به نام استفن لاج دریافت کرد.

دانکن فرگوسن؛ یک مهاجم تندخو! (هشت کارت قرمز) 

بازیکنی که اسیر مصدومیت‌های مکرر ‌شد و صدمات به او اجازه نداد تا بیش از پیش، در اورتون به درخشش خود ادامه دهد. با اینکه او در پست یک مهاجم نوک کلاسیک، به میدان می‌رفت، بسیار خشن و بی رحم پا به توپ می‌شد. قد و قامت بلند و یک متر و نود و سه سانتی، از او یک فوروارد جنگنده و بی اعصاب ساخت. دانکن فرگوسن که ملیت اسکاتلندی دارد، در نیوکاسل و اورتون توپ زد و دو فصل پیش، تافی‌ها را در مقطع کوتاهی، هدایت کرد. دانکن همراه با ریچارد دان و پاتریک ویرا، جزء سلاطین کارت قرمز در لیگ برتر محسوب می‌شوند. هر سه با هشت کارت قرمز به طور مشترک، عنوان بی اخلاق ترین‌های پریمر لیگ را به خود اختصاص می‌دهند. 

روی کین؛ استاد دعوا! (هفت کارت قرمز) 

مگر می‌شود از خشن ترین‌های لیگ برتر حرف زد و از روی کین، اسطوره با تعصب شیاطین سرخ، سخنی به میان نیاورد؟ رابطه او با مطبوعات و خبرنگاران، به شدت شکر آب بود. او سؤالات اکثر خبرنگاران را به صورت سربالا جواب می‌داد و لحن صحبت‌هایش، به طرز عجیبی تند و تیز بود. اخراج او در سپتامبر ۲۰۰۱ برابر نیوکاسل در سنت جیمز پارک، یکی از نمادین ترین سکانس‌های کارت قرمزهای تاریخ لیگ برتر لقب گرفته است. جالب اینجاست که دو کارت از هفت کارت قرمز او، در تقابل با نیوکاسل ثبت شده و در طی دوران بازیگری اش، دائما با آلن شیرر جنگ و جدل داشت. این رویه و رفتار در فوتبال روی کین ادامه پیدا کرد و مسبب اصلی خداحافظی پدر ارلینگ‌هالند یعنی آلفی‌هالند از فوتبال، تکل بی رحمانه و وحشتناک کاپیتان شیاطین سرخ بر روی پای او بود. 

وینی جونز؛ انتهای جنون و دیوانگی! (هفت کارت قرمز) 

او را می‌توان در ردیف دیوانه ترین فوتبالیست‌های لیگ برتر انگلیس و حتی جهان قرار داد. جونز تنها به سه ثانیه زمان لازم داشت تا رکورد سریع ترین اخراجی لیگ برتر را مال خود کند و تا به امروز هم بازیکنی نتوانسته در رکورد او دست ببرد و آن را تغییر دهد. آن اخراج رو در روی شفیلد یونایتد در چارچوب جام حذفی فصل ۱۹۹۲ رقم خورد. رفتارهای جونز فقط معطوف به فوتبال نیست. در سال ۲۰۰۳، وینی پا را فراتر از چمن گذاشت و با نواختن ده سیلی بر روی صورت یکی از مسافران در هواپیما و توهین به خدمه، از طرف مراجع قانونی محکوم شد. وی همچنین سابقه درگیری‌های متعدد با همسایه خود را دارد. این هافبک ولزی، تخریب بازی مهره‌های رقیب را به نحو احسن انجام می‌داد و همین مسئله باعث شده بود تا او در بین طرفداران فوتبال بریتانیا، به منفورترین، سنگی ترین و عبوس ترین چهره تبدیل شود. او در فصل ۱۹۹۵/۹۶ به اولین بازیکن پریمر لیگ بدل شد که در جریان یک فصل، سه مرتبه با کارت قرمز و اخراج از زمین، مواجه می‌شود.

جونز پس از اتمام فوتبال خود، به سینمای‌هالیوود و بازیگری پرداخت و در اولین فیلم سینمایی خود با اسم «ضامن، قنداق و دو لوله تفنگ شلیک شده» به کارگردانی گای ریچی درخشید و بعد از آن فیلم، کارگردان‌های مشهوری، پیشنهادهای خوبی در نقش اول به ارائه دادند.

در این لیست می‌توان همچون به بازیکنان سرشناسی با شش کارت قرمز همانند نیکی بات، اندی کول، استیون جرارد، گرت بَری، نمانیا ویدیچ، جوی بارتون و جان تری اشاره کرد. در حال حاضر تنها بازیکن شاغل نزدیک به آمار این فهرست، جونجو شِلوِی از نیوکاسل با پنج کارت قرمز می‌باشد. 

به طور کلی باید گفت که دوران کارت قرمز در لیگ برتر انگلیس تقریبا به پایان راه خود رسیده است. از فصل ۱۹۹۹/۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵/۰۶ شاهد خارج شدن بیش از هفتاد کارت قرمز از جیب داوران بودیم؛ درحالی‌که در فصل اخیر، این رقم به سی کارت قرمز نزدیک شده و به کمترین حد امکان در میان فصول سپری شده، رسیده است. 

در یک دهه اخیر، آخرین فصلی که با انبوهی از کارت زرد و هفتاد و یک قرمز پایان یافت، فصل ۲۰۱۴/۱۵ بود که چلسی با مورینیو چهارمین قهرمانی اش را در لیگ برتر جشن گرفت. 

با بررسی دقیق تر و عمیق تر، متوجه می‌شویم که این مسئله از تاکتیک تیم‌ها و افکار مربیان نشأت و ریشه می‌گیرد. بازیکنان امروزی، بیشتر بر روی تاکتیک و بازی‌های گروهی و ترکیبی، تمرکز و تمایل دارند و چنین علتی، برای رخ دادن تعداد خطاهای پایین، کافی است؛ در حقیقت، نسل فعلی و جوان فوتبال، کمتر از تکل و رفتارهای خشونت بار، استفاده می‌کنند و بسیار کم، تن به حاشیه می‌دهند. 

به هر روی، قطعا باید اذعان داشت که مربیان فوتبال، سهم بسزایی در کاهش رفتارهای غضبناک و خشمگین بازیکنان دارند. به طور احتمالی نسل چنین بازیکنانی را با تاکتیک‌ها، استراتژی‌ها و نقشه‌های مختلف برچیده‌اند و با به کارگیری روان‌شناسان خبره و حاذق ورزشی، ضریب وقوع این اعمال را غیر ممکن و صفر کرده‌اند. 

معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد