دیدار تیم ملی ایران مقابل منتخب روسیه، فرصتی برای ارزیابی وضعیت تازه فوتبال کشور بود. مسابقه ای که چهره ای دیگر از تیم ملی ایران را به نمایش گذاشت تا در فرصت های بعدی، بهتر بتوانیم در این باره قضاوت کنیم.
واقعیت این است که می شود برای آنالیز تیم ملی در یک لحظه از سردرگمی در فاز تهاجمی نوشت و به جای خالی سردار آزمون که یک تمام کننده حرفه ای در نوک خط حمله است اشاره کرد یا حتی در زمینه اصرار بیش از اندازه ملی پوشان برای ارسال ها از کنار ها، مته به خشخاش گذاشت اما...
بی گمان فهرست بازیکنان تیم ملی، نحوه چینش آنها در زمین و شگردهایی که سرمربی تیم از آن استفاده می کند، در حوزه اختیارات امیر قلعه نویی است. قضاوت در خصوص بازی های دوستانه نیز گره ای از مشکلات باز نمی کند؛ چرا که ما در دیدارهای تدارکاتی به میدان می رویم تا عیب ها را پیدا کنیم.
تیم ملی در بازی های آینده اش، بیشتر با سرمربی جدید و تفکراتش آشنا می شود؛ به همین دلیل می گوییم باید به این تیم فرصت داد و از سرمربی تازه وارد اما با تجربه اش تقاضا کرد که او هم با تامل بیشتر به خودش فرصت بدهد.
آنچه بی تردید محل سوال خواهد بود، وضعیت تیم ملی در جام ملت های آسیا است. در بازی های تدارکاتی، امکان رخ دادن هر اتفاقی وجود دارد و تمام خطاها نیز مورد چشم پوشی قرار می گیرد اما در جام ملت ها چنین نیست.
برای قلعه نویی که تجربه یک شکست در این رقابت ها را دارد، این مورد قطعی است که تیم ملی باید با هر لیستی، با هر تعداد دیدار تدارکاتی، تحت هر شرایطی با هر بازیکنی و ... این بار در جام ملت های آسیا تیم متفاوت تری باشد؛ تیمی که در قیاس با گذشته باید نتایج بهتری بگیرد و اسب خود را برای رسیدن به دیدار فینال و جام قهرمانی زین کند.
بیشتر بخوانید: فرار بزرگ امیر قلعه نویی از شکست!/ دومین تساوی با تیم ملی ایران مقابل یک تیم اروپایی با مالکیت توپ بیشتر
