سیده الهام حسینی دختر وزنه بردار ایرانی یکی از آن ورزشکارانی که طی چند سال اخیر با درخشش در رشته‌ای که در اذهان اکثریت مردم ورزشی کاملا مردانه به شمار می رود، نگاه‌ها را به سمت خود جلب کرده است.
حسینی اخیرا در جریان رقابتهای قهرمانی آسیا موفق شد نخستین مدال طلای این مسابقات را کسب کند تا برگ زرینی دیگر در تاریخ ورزش زنان ایران رقم بخورد.
گفت‌وگویی را با این بانوی ورزشکار انجام داده‌ایم که در زیر آن را می‌خوانید.
شما موفق ترین بانوی وزنه بردار سال بودید چه احساسی دارید؟
حس خیلی خوبی دارد. خوشحالم زحماتی که کشیدم در این چند سال به بار نشسته و از طرف دیگر خوشحالم که توانستم دل مردم را شاد کنم.
چرا وزنه برداری؟
من از دوران کودکی به کارهایی که در آنها قدرت استفاده می‌شد علاقه داشتم، وزنه برداری هرچند در ایران خیلی دیر شروع شد اما از زمانی که اعلام شد رسمیت پیدا کرده و قرار است رکوردگیری انجام شود من هم با قدرت جلو آمدم و استارت زدم.
اعضای خانواده مخالفتی نداشتند؟
چون من از کودکی ورزش کردم و در مسابقات مختلف بودم خانواده من از اول در ورزش من را حمایت کردند. بابت وزنه برداری هم اوایل به آنها نگفتم خودم تمرین میکردم و وقتی که متوجه شدند نگران بودند که آسیب‌های خیلی جدی می‌بینم ولی من آنها را قانع میکردم.
گفتید آسیب مطمئنا شما صحبتهای آقای ارجمند در مورد وزنه برداری بانوان را شنیدید؛ با توجه به آن صحبت های مطرح شده ممکن است کسانی که علاقه داشتند حالا ترسیده باشند؟ اینبار شما از تجربیات خود بگویید؟
بله صحبت او یک جنبه منفی داشت ولی از بعد علمی و تخصصی اگر نگاه کنیم اصلا چنین چیزی نیست چون وزنه برداری کاملا علمی است و شما با اصل اضافه بار همراه هستید چون رشته من مربوط به ورزش و فیزیولوژی ورزشی هست مطالعاتی در این زمینه دارم شما وقتی افزایش بار را به تدریج انجام دهید چه در آقایان و چه در خانمها آن مدلی که ایشان در ذهنشان هست مشکلی بوجود نمی آید و عضلات نگاه دارنده کف لگن و کمر را نگاه می‌دارند این عضلات و عضلات شکمی آنقدر قوی می‌شود که بتوان به راحتی این ورزش را دنبال کرد. صحبت های مطرح شده یک دیدگاه اشتباهی است و اگر بخواهد به ارگانهای زنانه آسیبی برسد ما معده و کبد هم داریم باید به آنها هم فشار وارد شود پس این بحث غیر تخصصی و رد شده است. امیدوارم که همه عزیزان و سلبریتی‌ها در هر کاری که مشغول هستند فقط در حیطه کاری خودشان نظر بدهند. ما ورزشکاران در بحث‌های دیگر هرگز قاطعانه نظر نمی‌دهیم بنابراین پیشنهاد میکنم دوستان لطف کنند نظراتشان را در جمع خودشان بیان کنند و با نظرات خود یک کشور را تحت فشار صحبتهای خود قرار ندهند.
بعد از تاریخ سازی شما چه مقدار انتظار داشتید که دید بعضی از مسئولین بیشتر شود و چه مقدار این اتفاق افتاد؟
مسلما چون این مدال باعث می‌شود که انگیزه خیلی از دختران برای فعالیت در این رشته بالاتر رود و مسیر هموارتر شود بنابراین انتظار هم می رود که حمایتها بیشتر شود. البته این سوال هم از من می شود که این مدال را گرفتی چه حمایتی از تو شد؟ چه اتفاقی افتاد؟ برخی در این مدت که من برگشتم لطف داشتند من با آقای وزیر و خانم دکتر کاظمی پور جلسه‌ای داشتیم و در آن جلسه صحبتهای خوبی شد و پدرانه به صحبتهای ما گوش دادند مدت زیادی نگذشته ولی توقع دارم حمایتها سوای حوزه‌ای که در بحث آقایان داریم بانوان هم ویژه‌تر حمایت شوند چون این مسیر، مسیری است که ما ۱۰ الی ۱۵ سال از کشورهایی که این ورزش را شروع کردند عقب هستیم و باید همه چیز ما خوب پیش برود.
من در جریان هستم که مجموعه کادر فدراسیون تلاش خود را می‌کنند ولی حمایتها باید برای بانوان ویژه‌تر باشد. در اجتماع از من می‌پرسند که برای شما چه کردند؟ من هم یک توقعاتی دارم چون در این مسیر خیلی سختی کشیدم و راهی که باید در ۷-۸ سال طی می‌شد را در ۳-۴ سال طی کردم. همه تلاش من این بود که نشان بدهم که بانوان ایرانی توانمند هستند، افتخارآفرینی برای کشورم خیلی مهم است، من دوست دارم این افتخارآفرینی‌ها پی در پی باشد چه برای من و چه برای سایر هم تیمی‌ها و دخترانی که تمرین می‌کنند.
سایر رقبای شما گفتید ۱۰ سال جلوتر از شما هستند و مدال آور بودند فارغ از بحث حمایت‌های داخلی این عقب ماندگی باعث نگرانی شما نمی‌شود؟
یک جاهایی شما می‌بینید که یک مسیری را باید پیاده بروید تا برسید. آنها این مسیر را شروع کردند دارند پیاده می‌روند ما باید بدویم تا به آنها برسیم و کار ما سخت‌تر است ولی ناامید نیستم. در این سالها تمام لحظات را برای خودم تداعی کردم، در این رشته باید خیلی صبور باشید. خیلی روزها بدنت خوب نیست و وزنه‌ها خیلی سنگین‌تر از همیشه هستند، گرفتگی دارید، آسیب دارید ما می‌خواهیم به آنها برسیم یا از آنها رد بشوم باید همه اینها تحمل شود ولی کنار آن باید حمایت باشد تا انگیزه پایین نیاید.
با این انگیزه هدف شما برای آینده چیست؟ فعالیت در این رشته را ادامه می‌دهید؟
صد در صد. من تا حقم و آن چیزی که مد نظر خودم است می‌مانم و می‌جنگم. هدفم المپیک و کسب مدال در المپیک است و تا الان از همه چیز زندگی‌ام گذشتم و می‌جنگم و به دستش می‌آورم.
برای ادامه این مسیر دشوار کسب مدال شما چقدر به سایر دوستانتان انگیزه داده است؟
شاید دو سال پیش راجع به این مدال صحبت می‌کردیم همه می‌گفتند که نمی‌شود یا خیلی ناامیدانه به این قضیه نگاه می‌کردند حتی بچه‌هایی که با هم در اردوها بودیم ولی الان مثل شمعی است که روشن شده و باید حفظ شود و این شعله نگاه داشته شود. بچه‌ها انگیزه گرفتند و من می‌بینم که جنگندگی‌ها بیشتر شده است، تلاش برای بهتر بودن در تمرین خیلی بیشتر شده است.
الگویی هم در این رشته داشتید؟
در وزنه برداری از کودکی آقای حسین رضازاده و توکلی برای من الگو بودند. تمام تایم‌های خالی می‌نشستم و فیلم‌های اینها را نگاه میکردم. آقای بهداد سلیمی و کیانوش رستمی هم خیلی خوب هستند و من از ایرانی‌ها الگو می‌گیرم.
اگر قرار باشد روزی این مدال را به کسی تقدیم کنید؛ آن فرد چه کسی می‌تواند باشد؟
مادرم. او برای من خیلی زحمت می‌کشد و تایم هایی که در منزل هستم فشار روی او زیاد است. من فرزند آخر هستم و او تلاش می‌کند شرایط ایده ال را برای من ایجاد کند. خیلی جاها من منوی غذا می‌چینم که برای من این را درست کن و غر می‌زنم ولی مادرم صبورانه برای من همه کارها را انجام می‌دهد.
صحبت پایانی؟
هنوز یک سری تبعیض ها در بحث خانمها و آقایان می‌بینم و دوست دارم بحث‌های جنسیتی کمرنگ شود. زنها خیلی توانمند هستند ولی احساس میکنم برخی اوقات دست کم گرفته می‌شوند در حالی که اینطور نیست. انتظار حمایت بیشتری داریم تا انگیزه مان بیشتر شود.
