این چند روز اخیر شایعات زیادی در مورد قطع همکاری باشگاه پرسپولیس و رامین رضاییان به گوش می‌رسید. در نهایت هم این گمانه‌زنی‌ها با اظهارات مدافع راست قرمزها در یک برنامه تلویزیونی قوت گرفت؛ اینکه او گفت هنوز پیشنهادی برای تمدید دریافت نکرده و بعد هم مشاجره تندی بین رامین و رضا درویش، مدیرعامل پرسپولیس در فضای رسانه‌ای در گرفت. در حقیقت رضاییان معتقد بود به‌طور رایگان برای پرسپولیس توپ زده و هرچه باشگاه داده، صرف دریافت رضایتنامه‌اش از الدوحیل قطر شده است. درویش اما می‌گفت رقم قرارداد رامین ۶میلیارد تومان بوده است. کار حتی به جایی رسید که رضاییان از باشگاه خواست متن قراردادش را منتشر کند.
بعد از این همه درگیری، نوبت به آتش‌بس رسید، اما یک نکته روشن شد؛ اینکه پرسپولیسی‌ها از همکاری با رضاییان آنقدرها هم راضی نبودند. شاید به همین دلیل است که آنها رامین را در اولویت تمدید قرارداد قرار ندادند و حتی دنبال توافق با دانیال اسماعیلی‌فر رفتند. با این تفاسیر باید از سرخ‌ها پرسید از رامین رضاییان چه توقعی داشتید که برآورده نشد؟
رضاییان در طول نیم‌فصل بازی برای پرسپولیس ۴پاس گل داد و این در حالی است که اسماعیلی‌فر در طول یک فصل حضور در سپاهان همین اندازه پاس گل به همبازیانش داده است. شاید از مهارت‌های دفاعی رامین بشود ایراد گرفت، اما وضع ساختار دفاعی سپاهان هم آنقدرها تعریفی ندارد. در نتیجه اسماعیلی‌فر امتیاز فنی مشهودی نسبت به رضاییان ندارد؛ مخصوصا اگر به یاد بیاوریم دراگان اسکوچیچ برای تیم ملی، حتی مهدی شیری را به او ترجیح می‌دهد. رامین شاید طی نیم‌فصل گذشته در بهترین روزهایش نبود، اما واقعا کمتر از انتظار هم نشان نداد. او در مجموع همان چیزی بود که توقع می‌رفت. حالا ممکن است برخی زمزمه‌ها در مورد اخلاق خاص رضاییان و موضع منفی تعدادی از بازیکنان پرسپولیس در مورد او وجود داشته باشد.
اینکه اینها چقدر در رویکرد باشگاه پرسپولیس تأثیر دارند، بحث دیگری است، اما از نظر فنی سخت است به رضاییان نمره منفی بدهیم و خرید جدید و پرهزینه یک بازیکن دیگر را نسبت به تمدید قرارداد رامین ارجح بدانیم. به‌ویژه باید درنظر گرفت که اسماعیلی‌فر به هر حال یک بازیکن جدید است و اصلا شاید آنطور که انتظار می‌رود در پرسپولیس جا نیفتد. در نهایت تصمیم با خود مدیران و مربیان پرسپولیس است و بعدها آنان باید در مورد انتخاب‌هایشان توضیح بدهند.
