در اکتبر ۲۰۰۲، آنری عضو تیم مدافع عنوان قهرمانی یعنی آرسنال بود که در حالی به گودیسون پارک می‌رفت که ۳۰ بازی بدون شکست را پشت سر گذاشته بود.
اما اولین گل حیرت‌انگیز رونی به دروازه دیوید سیمن، او را به شکلی باشکوه به همه شناساند. آنری گفت: «ما شنیده بودیم که در تیم اورتون پسربچه‌ای حضور دارد که می‌خواهد گل بزند و بدنش مانند مردان است. اما وقتی او را دیدم گفتم: وای، او چند ساله است؟ ۱۶؟ کافی بود به بدن او نگاه کنید و راه رفتن او را ببینید تا متوجه قدرتش شوید. مشخص بود که او می‌خواست موفق باشد، می‌خواست هر چیزی که جلوی راهش بود را ویران کند.»
رونی با یادآوری آن روزها می‌گوید: «این آخرین بازی من در ۱۶ سالگی بود. من دائماً به این موضوع فکر می‌کردم که می‌خواهم به عنوان یک بازیکن ۱۶ ساله گل بزنم. آن‌ها بهترین تیم لیگ بودند، ۳۰ بازی عجیب بدون شکست! پاتریک ویرا، سول کمپبل، تیری آنری. من در حیرت بودم و با خودم فکر می‌کردم آن‌ها دیوید سیمن را دارند. این‌همه بازیکنی که سال‌ها بازی‌های‌شان را تماشا کرده‌ام. متوجه نمی‌شدم که همه آن‌ها چقدر بزرگ هستند. خیلی بزرگ بودند. یادم می‌آید که به خودم می‌گفتم اگر فرصتی گیر بیاورم شوت میزنم. از هرجایی که بشود شوت میزنم. به یاد دارم که کمپبل عقب‌نشینی کرد و چشمانم باز شد و فکر کردم این شانس من است. باید آنقدر عالی باشد که وارد دروازه شود.»
