جایزه گلدن بوی یا پسر طلایی امسال به پدری ستاره ۱۹ ساله بارسلونا رسید. این جایزه به بهترین بازیکن زیر ۲۱ سال که عملکردی درخشان تر از سایرین داشته تعلق می‌گیرد، بازیکنانی که به نظر می‌رسد آینده درخشانی داشته باشند.
اما در طول ۱۸ سال گذشته بازیکنانی بوده اند که این جایزه را کسب کرده اند اما به سطح مورد انتظار در سالهای بعد، نرسیده اند. برخی به خاطر تصمیم‌های بد، بعضی به دلیل مصدومیت و تعدادی دیگر نیز بابت مغرور شدن، از مسیر ستاره بودن دور شدند.
به بهانه رسیدن این جایزه به پدری نگاهی به برندگان قبلی جایزه گلدن بوی می‌اندازیم.
۲۰۲۰- ارلینگ‌هالند
ستاره جوان نروژی هنوز هم در بالاترین سطح بازی می‌کند و حتی امسال هم می‌شد این جایزه به او رسد اما روال کار اینطور نیست که یک بازیکن دو بار این عنوان را به دست بیاورد. تقریبا همه باشگاه‌های بزرگ جهان خواستار جذب او هستند. هالند همچنان در دورتموند بازی می‌کند اما بعید است که حضور او در این تیم خیلی طولانی شود. آمار گلزنی او فوق العاده است به ویژه در لیگ قهرمانان اروپا.
۲۰۱۹- ژوائو فلیکس
ژوائو هم مثل‌هالند هنوز نتوانسته ارزشهای خود را به طور کامل نشان دهند و به یک ستاره بزرگ تبدیل شود. با این وجود، او گرانترین خرید باشگاه اتلتیکومادرید است که با ۱۲۵ میلیون یورو به این تیم پیوست. در اتلتیکو از عملکرد او راضی هستند اما انتظار دارند او بیشتر از اینها برایشان بدرخشد. قابلیتهای تکنیکی فلیکس ثابت کرده که او می‌تواند تبدیل به یک فوق ستاره شود.
۲۰۱۸- ماتایس دی لیخت
کاپیتان بسیار جوان آژاکس در آن سال و یکی از بازیکنان اصلی تیم ملی هلند. امروز ماتایس در یوونتوس بازی می‌کند و در مسیر تبدیل شدن به یکی از بهترین مدافعان جهان است هرچند که اهنوز ایرادهایی در کار او دیده می‌شود. بازیخوانی خوب، توانایی حمل توپ، قدرت بدنی بالا و هوش خوب در جریان بازی، ویژگیهای دی لیخت هستند. با این وجود او زمان پیوستن به یوونتوس با انتقادهای زیادی نیز رو به رو شده است، به ویژه در فصل گذشته.
۲۰۱۷- کیلیان امباپه
امباپه خیلی جوان است اما حالا یکی از بازیکنان باتجربه فوتبال جهان هم به حساب می‌آید. او خیلی زود مسیر فوق ستاره شدن را در پیش گرفت و در این راه نیز موفق بود. بعد از درخشش در جام جهانی ۲۰۱۸ که با قهرمانی فرانسه همراه شد تقریبا همه تیمهای بزرگ جهان را مشتری خود دید هرچند که قیمت او آنقدر بالاست که هر باشگاهی توانایی خرید کیلیان را ندارد. ۲۲ سال دارد اما جام‌های زیادی را با پاری‌سن‌ژرمن و تیم ملی فرانسه کسب کرده است. قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در کارنامه او خالی است که شاید امسال در کنار نیمار و مسی بتواند این جای خالی را نیز پر کند.
۲۰۱۶- رناتو سانچس
رناتو در مسیر ستاره شدن بود اما ناگهان افت شدیدی کرد و از این مسیر دور شد. با این وجود حالا در ۲۴ سالگی هنوز فرصت دارد که به بهترین شرایط خود برگردد. در سال ۲۰۱۶ با درخشش در تیم ملی پرتغال و قهرمانی در جام ملتهای اروپا نظرها را به سوی خود جلب کرد و با تیم بنفیکا هم سه گانه قهرمانی را به سدت آورد. بایرن مونیخ به سراغ این بازیکن آمد اما حضور در تیم قهرمان آلمان تجربه موفقی برای این بازیکن پرتغالی نبود. یک فصل حضور قرضی در سوانزی و در نهایت حضور در لیل، مسیری بود که سانچس طی کرد. حالا در لیل او روند خوبی گرفته و دوباره جایگاه خود در تیم ملی را به دست آورده و می‌تواند دوباره به سطح اول باشگاهی نیز برگردد.
۲۰۱۵- آنتونی مارسیال
مارسیال انتظارات زیادی را از خودش به وجود آورد اما نتوانست در سطح انتظارات عمل کند. حالا ۲۶ ساله است و هنوز زمان زیادی برای درخشش دارد با این وجود بعید به نظر می‌رسد که او تبدیل به ستاره شود. در منچستریونایتد بازیکن خوبی است و حرکات خوب و تکنیکی نیز انجام می‌دهد اما بازیکن برجسته ای نیست و کسی از نیمکت نشینی او تعجب نمی‌کند. فقط یک جام حذفی، یک سوپرجام انگلیس، یک قهرمانی در جام اتحادیه و یک قهرمانی در لیگ اروپا را با منچستریونایتد تجربه کرده که افتخارات جذابی برای تبدیل شدن به یک ستاره به شمار نمی‌روند.
۲۰۱۴- رحیم استرلینگ
استرلینگ هم شرایطی مثل مارسیال دارد و انتظار از او خیلی بیشتر بود. با این حال افتخارات استرلینگ به مراتب بیشتر از مارسیال است. در منچسترسیتی لحظات خوب و بد زیادی داشته و هنوز هم بازین ثابت این تیم نیست. او در فصل ۲۰-۲۰۱۹ توانست ۳۱ گل بزند اما این آمار به کمتر از ۱۴ گل در فصل بعد کاهش یافت. این فصل هم بعد از ۱۰ بازی فقط یک گل توانسته بزند. هنوز در منچسترسیتی است اما شایعات جدایی او زیاد به گوش می‌رسد.
۲۰۱۳- پل پوگبا
پل پوگبا نتوانست تبدیل به بازیکنی شود که خودش رویای آن را داشت اما نمی‌توان گفت که او در سطح بالا در این سالها بازی نکرده است. در یوونتوس فوتبالی جذاب را ارائه کرد و خود را در حد یک ستاره جهانی نشان داد. یکی از ستاره‌های بانوی پیر طی چهار سال حضور در این تیم بود و در تیم ملی فرانسه هم به قهرمان رسید. دوران حضور او در منچستریونایتد چندان خوب پیش نرفته و احتمال جدایی او از این تیم وجود دارد.
۲۰۱۲- ایسکو
او هم یکی از بازیکنانی است که نوشتن در موردش سخت است. با مالاگا درخشید و خود را در حد یکی از تکنیکی‌ترین هافبکهای جهان مطرح کرد اما عملکرد او در این سالها بسیار پرنوسان بوده. در ۲۰۱۳ به رئال مادرید رفت و در این تیم گاهی جزو بهترین‌ها و گاهی در میان بدترین‌ها نام خود را قرار داد. همیشه در مرز بین تاریکی و روشنی قرار دارد. به سه قهرمانی متوالی در لیگ قهرمانان اروپا با رئال مادرید رسید و هنوز هم در این تیم حضور دارد هر چند حالا دیگر یک بازیکن معمولی به حساب می‌آید.
۲۰۱۱- ماریو گوتسه
مشکل بزرگ گوتسه، بدن او بود. ستاره جوان دورتموند در آن سالها، همه ویژگیهای لازم برای موفق شدن را داشت. با توجه به درخششی که داشت به بایرن مونیخ رفت اما در این تیم بسیاری از ویژگیهای خوب خود را از دست داد. مشکلات جسمانی که داشت همیشه او را از ارائه عملکرد خوب در بالاترین سطح دور نگه داشت. زننده گل قهرمانی آلمان در فینال جام جهانی ۲۰۱۴ بود، با این وجود الان در آیندهوون به دنبال اثبات مجدد توانایی‌هایش است.
۲۰۱۰- ماریو بالوتلی
بالوتلی قطعا کسی بود که خودش به خودش خیانت کرد و از مسیر ستاره شدن کاملا دور شد. این بازیکن ایتالیایی از همه لحاظ می‌توانست یک بازیکن بزرگ باشد اما مشکل این بود که او فقط در حال ایجاد جنجال، رسوایی و انجام حرکات دیوانه وار بود. ماریو که حالا ۳۱ ساله است تا کنون در ۱۰ تیم مختلف به میدان رفته و نماد کامل عدم ثبات است. لحظات خوبی در فوتبال داشته اما هرگز در اوج نبوده. در حال حاضر در تیم آدانا دمیرسپور در ترکیه بازی می‌کند.
۲۰۰۹- الکساندر پاتو
اصلا نمی‌توان گفت که الکساندر پاتو فوتبالیست بدی بوده. او در میلان دوران درخشانی داشت اما بدشانس بود و مصدومیتهای متوالی مانع پیشرفت او شد و نگذاشت در سطحی که از این بازیکن برزیلی انتظار می‌رفت بدرخشد. به برزیل برگشت تا به سطح سابق خود برسد اما آنجا هم موفق نبود. حضورش در چلسی و ویارئال و بعد هم بازی کردن در لیگ چین نشان داد که به طور کامل از دوران اوج دور شده است.
۲۰۰۸- اندرسون اولیویرا
خاطرات خوب اندرسون تقریبا به فراموشی سپرده شده است. او چند سال خوب در منچستریونایتد داشت و به جام‌های زیادی رسید اما نتوانست سطح خود را به عنوان بازیکنی که جایزه پسر طلایی را به دست آورده بود حفظ کند. خیلی زود پیشرفت او متوقف شد و به برزیل برگشت. بعد حضور کوتاه مدت در فوتبال ترکیه در سال ۲۰۱۹ از فوتبال خداحافظی کرد.
۲۰۰۷- سرخیو آگوئرو
دوران فوتبال آگوئرو نیز با نوسان‌هایی همراه بود اما اینکه او همواره بازیکنی بزرگ بود، غیرقابل انکار است. هم در اتلتیکومادرید یک ستاره بود و هم در منچسترسیتی تاریخ این باشگاه را تغییر داد. در منچسترسیتی به افتخارات زیادی رسید و در تیم ملی آرژانتین نیز تابستان گذشته قهرمانی در کوپا آمریکا را همراه دوستش لیونل مسی تجربه کرد. سرخیو نشان داد که شایستگی دریافت عنوان پسر طلایی را داشته و در همه سالهای بعد از دریافت این جایزه، در حد یک ستاره ظاهر شد. او حالا با مشکل قلبی مواجه شده و باید از فوتبال خداحافظی کند اما نام خود را به عنوان یکی از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال جهان ثبت کرده است.
۲۰۰۶- سسک فابرگاس
اولین بازیکن اسپانیایی که برنده عنوان پسر طلایی شد. در آن زمان او بازیکن آرسنال بود. بعدها حضور در بارسلونا و چلسی و موناکو را نیز تجربه کرد. فابرگاس بازی تماشایی و چشمنوازی ارائه نمی‌کرد اما یکی از باهوشترین و تاثیرگذارترین هافبکها در دوران خودش بود. همراه با تیم ملی اسپانیا قهرمانی در جام جهانی و جام ملتهای اروپا را نیز تجربه کرد.
۲۰۰۵- لیونل مسی
چه کسی از شایسته تر از او برای دریافت این جایزه می‌توانست باشد؟ او پسر طلایی همه سالهای بعد از ۲۰۰۵ نیز بود و نام خود را به عنون یکی از بهترین‌ها در تاریخ فوتبال جهان برای همیشه ثبت کرد. جوایز انفرادی و تیمی‌فراوانی که او به دست آورد همگی با تاثیرگذاری فوق العاده خودش کسب شد و به همین دلیل بسیاری او را بهترین بازیکن تاریخ می‌دانند. شش توپ طلا و ۶ کفش طلا فقط بخشی از افتخارات لئو هستند. او هنوز هم در پاری سن ژرمن به عنوان یک فوق ستاره مطرح است و علاقه مندان فوتبال جهان همچنان با هیجان بازیهای او را تماشا می‌کنند.
