نکته جالب در مورد ترکیب ایران این است که اسکوچیچ یا از زوج طارمی - سردار در خط حمله استفاده کرده و دو مهاجم تخصصی را بازی داده و یا در غیاب یکی از این دو نفر ترجیح داده سیستم چینش تیمش را عوض کند و با یک مهاجم هدف به میدان برود.
بازی رفت مقابل سوریه آزمون محروم بود و طارمی تک مهاجم تخصصی ایران شد و اسکو زوج جدیدی برای مهدی تشکیل نداد. ایران در سه بازی بعدی مقابل عراق، امارات و کره جنوبی با زوج آزمون - طارمی به میدان رفت. مقابل لبنان اما با توجه به دعوت نشدن طارمی سیستم ایران به همان ۱-۳-۲-۴ بازی اول مقابل سوریه بازگشت. ایران با این نوع چینش ضعف‌هایی را به خصوص در نیمه اول در خط حمله داشت و انگار آزمون دست تنها بود چرا که سبک بازی شماره ۲۰ ایران به شکلی است که به یک مکمل در خط حمله نیاز دارد.
در بازی مقابل لبنان که ایران برای فرار از شکست به گل نیاز داشت، کادرفنی ابتدا به اللهیار صیادمنش بازی دادند و او جانشین عزت اللهی شد. برای تداوم و افزایش فشار نیز در دقیقه ۸۵ یک تعویض تهاجمی دیگر انجام شد و کریم انصاری‌فرد جانشین علیرضا جهانبخش شد تا با آمدن کاپیتان ایران به زمین خط حمله یوزها ترسناک‌تر شود و در نهایت با ده دقیقه دوندگی بی امان کریم، ایران بتواند به دو گل برسد و بازی را برگرداند.
ایران در دو دیداری که مقابل سوریه و لبنان با تک مهاجم به بازی رفت با توجه به سبک بازی این تیم‌ها کار برایش گره خورده بود و این بار بازی دادن به دو مهاجم مقابل سوریه منطقی به نظر می‌رسد. اسکوچیچ دست بازی در انتخاب مهاجم دارد اما شاید بازی دادن به انصاری‌فرد با تجربه و آماده کنار آزمون، از یک دردسر احتمالی دیگر برای ایران جلوگیری کند. با بازگشت کریم به ترکیب اصلی بازوبند کاپیتانی نیز از ابتدا به بازوی او بسته خواهد شد و باید دید در نهایت اسکوچیچ چه تصمیمی در این زمینه می‌گیرد.
