حسین کلانی کارشناس فوتبال و گلزن پیشین پرسپولیس درباره شکست سنگین این تیم مقابل الهلال عربستان به نکته‌های جالبی اشاره کردذ که خواندنش خالی از لطف نیست:
* شکست پرسپولیس دلایل مختلفی داشت. اینکه ما هیچ بازی تدارکاتی درست حسابی نداشتیم و بازیکنان هم در شرایط مسابقه قرار نگرفته بودند. همچنین وقتی دو روز قبل از بازی ساعت ۸ صبح به فرودگاه بروی و تا ساعت ۱۵ بلاتکلیف باشی و دوباره به خانه برگردی چیزی جز اعصاب خرد کنی و خستگی روحی و جسمی عایدت نمی‌شود و این اتفاق برای پرسپولیسی‌ها در فرودگاه رقم خورد.
* باشگاه پرسپولیس هم به جای این که از یک ماه گذشته کاملاً به صورت حرفه‌ای شرایط را برای حضور تیم در عربستان فراهم کند چند روز مانده به این مسابقه تازه لیست خود را اعلام کرد و شروع کردند به جمع و جور کردن تیم و همین مسئله نیز روی روح و جسم بازیکنان اثر گذاشت و در مجموع من فکر می‌کنم پرسپولیس خسته و کوفته به عربستان رفت و این بی سر و سامانی در طول ۹۰ دقیقه بازی با الهلال کاملاً نمایان بود.
* هرگز نباید عربستانی‌ها را مقصر این شکست بدانیم. حتی یک هوادار الهلال نیز به پرسپولیسی‌ها بی احترامی نکرده و آنها اصلا کاری به پرسپولیس نداشتند و فقط الهلال را تشویق می‌کردند. عربستانی‌ها استقبال خوبی از پرسپولیس داشتند و دست‌اندرکاران این مسابقه حرمت پرسپولیس را نگه داشتند و حتی بازیکنان الهلال نیز در داخل زمین فقط فوتبال بازی می‌کردند و کاری به حواشی نداشتند.
* متاسفانه پرسپولیسی‌ها ۹۰ دقیقه بی اعصاب بودند من برای اولین بار در طول ۵۰ سال گذشته با چشمان خودم دیدم که دو بازیکن پرسپولیس داخل زمین به یکدیگر بی احترامی می‌کنند و الفاظ نادرستی به کار می‌برند که این برای من باور کردنی نبود؛ چرا باید شرایط به گونه‌ای باشد که دو بازیکن تیم به هم توهین کنند.
* کادرفنی و در راس آنها یحیی گل محمدی هیچ کاری نمی‌توانست برای پرسپولیس انجام دهد و در طول ۹۰ دقیقه تمام تعویض‌هایش بی ثمر بود به اعتقاد من انگار پرسپولیسی‌ها هنگ کرده بودند و هیچ برنامه‌ای در طول ۹۰ دقیقه داخل زمین ارائه نکردند انگار به یک تیم کاملا آماتور تبدیل شده بودند که این جای تعجب داشت. البته باید قبول کنیم که در فوتبال ایران تنها تیم سپاهان است که کاملاً حرفه ای باشگاه داری می‌کند و هیچ تیمی در ایران به اندازه سپاهان حرفه‌ای نیست. من فکر می‌کنم ما باید در باشگاه پرسپولیس و در همه زمینه‌ها به خصوص در ورزش یک اتاق فکر داشته باشیم که عده‌ای فرهیخته، پیشکسوت، روزنامه نگار و حتی مردم عادی جلسه بگذارند و مشکلات تیم را بررسی کنند اما متاسفانه تنها چیزی که در ورزش ما دیده نمی‌شود اتاق فکر است.
