از قدیم وقتی پای حرف‌های فوتبالی‌ها می‌نشستیم، یک جمله طلایی پیشکسوتان فوتبال داشتند که برای ما همواره درس بود؛ «خدا هیچ تیمی را بدون بزرگ تر نکند.»

نمی‌دانیم برای نسل امروز چنین حرف یا ادعایی خنده دار است یا نه اما در فوتبال غیرسیستماتیک و دیمی‌ایران، حضور یک بزرگ تر با وجاهتی که مورد قبول همه قرار می‌گیرد، نعمت است. پرسپولیس از این نعمت بهره می‌برد؛ کریم باقری و داستانش که برای همه تکراری شده در پرسپولیس چنین کارکردی دارد. حتی در تیم ملی هم از همین توان او استفاده می‌شود.

 در استقلال اما چنین نیست و در دیدار با الهلال هم مشخص شد حتی مقابل تیمی‌که تا بن دندان مسلح است، باید بزرگتری را روی نیمکت داشت. دیشب در سکوهای ورزشگاه زعبیل دبی، یک هوادار برای پرویز مظلومی‌داد و بیداد کرد؛ حالا تصور کنید اگر منصور پورحیدری عزیز کنار استقلال بود آیا کسی به خودش اجاره می‌داد به او نزدیکش شود؟ ناصر حجازی اگر بود، آیا چنین اتفاقاتی رخ می‌داد؟

فرهاد مجیدی برای تیمش زحمت می‌کشد؛ پای مربی ایتالیایی هم می‌ایستد و او را سرانجام روی نیمکت استقلال می‌نشاند اما افسوس که بازیکنان ایرانی عادت دارند یکی از چهره‌های کاریزماتیک بالای سر آنها باشد؛ یکی که حتی از سایه اش هم حساب ببرند...