خبرورزشی - رضا قوچان نژاد در ۳۵ سالگی در دو فصل پیاپی برترین گلزن زووله بود، اما آقای گلی در این تیم و حتی هت‌تریک کردن هم نمی‌تواند باعث شود که او ناراحتی‌هایش را از یاد ببرد. قوچان نژاد که تنها در ۱۴ بازی در دو فصل گذشته برای زووله از ابتدا به میدان رفته است، می‌گوید که این تبدیل به یک موضوع شخصی شده بود و خوشحال است که بالاخره به پایان راهش با زووله رسیده است. زووله در آخرین بازی فصل خود ۱-۰ گرونینگن را شکست داد.

رضا هنگام خداحافظی با زووله چه احساسی داری؟
احساسی گند و افتضاح. خوشحالم که کارم در زووله به پایان رسید. در این تیم هرگز به من شانس برابر و منصفانه ای داده نشد. این فصل را در نظر بگیرید... همه فرصت درخشیدن پیدا کردند. حتی الیانو ریندرز و پله کلمنت. آنها هافبک هستند! اما من آماده بازی نبودم؟

چقدر این موضوع برایت ناراحت‌کننده بود؟
خیلی زیاد ناراحت‌کننده است. چرا که این اتفاق فقط در این فصل نیافتاد، فصل پیش هم همینطور بود.

سرمربی را به این دلیل سرزنش می‌کنی؟
به نظرم این فقط تقصیر یک نفر نبود. همه کادر فنی را باید در نظر بگیرید.

اگر خودت تصمیم‌گیرنده بودی به خودت بازی می‌دادی؟
من همیشه نشان داده ام که می‌توانم برای تیم مهم باشم. در غیر اینصورت که تبدیل به بهترین گلزن یک تیم آن هم در دو فصل پیاپی نمی‌شوی. خیلی کم از من و توانایی‌هایم استفاده شد.

و بگذارید صادق باشم: قضیه این نبود که در رقابت خیلی از هم فاصله داشته باشیم. نه اصلا. من هم اصلا این موضوع را درک نمی‌کنم.

تو از آن نوع مهاجمانی نیستی که از ابتدا به زمین برود.
این البته بزرگترین چرت و پرتی است که مردم می‌توانند درباره من بگویند. چیزی که من می‌گویم این است: آنها همه بازیکنان را امتحان کردند، اما هرگز به من شانسی ندادند. نه حتی بعد از اینکه هت تریک کردم. این تقریبا دیگر تبدیل به مشکلی شخصی با من شده بود. من فقط فکر می‌کنم که حیف شد و خیلی هم حیف شد. چرا که مطمئنم می‌توانستم خیلی بیشتر به باشگاه کمک کنم. فقط گویا کسانی که در حال حاضر هدایت باشگاه را بر عهده دارند، ترجیح می‌دادند که این اتفاق نیافتد.

خودت را تا چه حد مقصر می‌دانی؟
اصلا نمی‌توانم خودم را سرزنش کنم. من همیشه خیلی حرفه ای رفتار کرده ام. هیچوقت درگیر نشدم. در غیر این صورت نمی‌توانستی هر بار اینطور به زمین بروی و هر بار سرنوشت ساز باشی. حتی در بازی برابر گرونینگن من باز هم سهم بزرگی در پیروزی تیم داشتم.

آیا این موضوع هم باعث عصبانیت تو می‌شود؟
قطعا! اما  موقعیت خیلی عجیبی است چرا که احساس می‌کنم خیلی حقم خورده شد. همیشه نادیده گرفته شدم. من می‌شنیدم که آنها مدام می‌گفتند ما مهاجم نداریم! اما آخر من دو فصل پشت سر هم بهترین گلزن باشگاه شدم! با سیزده گل در دو سال. و آن هم نه به عنوان یک بازیکن ثابت، بلکه به عنوان یک بازیکن ذخیره! به نظرم این فرصتی بود که کادر فنی از دست دادند. با بهتر بگویم آنها فاقد بینش بودند.

این تو را اذیت می‌کند؟
خیلی زیاد. من آدم احساساتی هستم. به همین دلیل اینکه از کادر فنی این احساس را نمی‌گرفتم که می‌توانم مهم باشم، به شدت برایم دشوار بود.

نمی‌توانستی در این باره با کادر فنی بحث و مذاکره کنی؟
من نمی‌خواستم روند کار تیم را بر هم بزنم. به همین دلیل بود که دو فصل تمام زبان به دهان گرفتم و دندان بر جگر گذاشتم. اما باید صادق باشم: من در زووله تقریبا هر روز مجبور بودم ماسک به صورت بزنم. ادای خوشحالی را دربیاورم ولی اصلا خوشحال نبودم. درونم درد می‌کشیدم.

و حالی چی؟
حالا یک تعطیلات خوب خواهم داشت و این فصل را به فراموشی خواهم سپرد. بعد می‌بینم که چه پیش می‌آید و چه گزینه‌هایی سر راهم قرار می‌گیرند. اما درهای زووله در حال بسته شدن است. هر چند این موضوع جدای از هواداران باشگاه است. من همیشه رابطه خوبی با هواداران داشته ام. همیشه حمایت زیادی از سمت آنها احساس کرده ام. اما از خود باشگاه نه. افراد تصمیم گیرنده در باشگاه همیشه من را ناامید کرده اند و این خیلی باعث ناراحتی و تاسف من بود.