خبرورزشی – آرتین زهرابی؛ همه ما این خبر را با درد و غصه خواندیم: دزد کفش‌های حسن تفتیان، اجازه نداد دونده ۱۰۰ متر المپیکی قهرمان رقابتهای بین المللی امام رضا (ع) شود.
تفتیان برای مسابقه فینال ۱۰۰ متر، قبل از ورود به ورزشگاه، کفشهایش را در ایکس ری گذاشت اما آن را دیگر ندید؛ جالب تر اینکه دوربین‌های ورزشگاه هم خاموش بود و کار برای پیدا کردن دزد به جایی نرسید و تفتیان هم فینال را با کفش‌های قرضی دوید و دوم شد.
دونده عراقی اما با کسب مقام قهرمانی، سهمیه المپیک را گرفت.
***
سریع‌ترین مرد ایران که رویای رسیدن به رکورد زیر ۱۰ ثانیه را در سر می‌پروراند، به خاطر این که فقط یک جفت کفش داشت و با کفش قرضی در این رقابت شرکت کرد سهمیه المپیک را از دست داد؛ حالا اگر برای این ورزشکار در آینده ای نزدیک اتفاق عجیبی رخ بدهد یا خبر مهاجرتش منتشر شود، چقدر باید تعجب کنیم؟
افزایش بی‌رویه نرخ ارز، پوشاک خارجی را به شدت گران کرده و تازه، هزینه‌های تولیدات داخلی نیز سر به فلک زده است؛ با این همه می شود توقع داشت سریع‌ترین مرد ایران و دونده‌ای با آینده روشن، حداقل دو جفت کفش داشته باشد.
این چند خط را نوشتیم تا خیلی‌ها بدانند رویای قهرمانی در جام جهانی، لت و پار کردن حریفان بزرگ در هر ورزشی، انتظار قهرمانی آسیا و المپیک از ورزشکاران ایرانی و هزار توقع دیگر باید متناسب با همه چیزهایی باشد که ما از آنها بهره می‌بریم.
یک دزد کفش، سهمیه المپیک را از قهرمان ایرانی می‌گیرد؛ واقعا برای آرزوهای ما که بی‌شباهت به توهمات شائبه برانگیز نیست، چگونه و با چه واژه‌هایی باید مرثیه بسراییم!
بیشتر بخوانید:
