خبرورزشی/ فائزه زمانی؛ زهرا نعمتی، کماندار پارالمپیکی این روزها سهمیه المپیک را هم نشانه گرفته است. مثل المپیک ریو. او می‌داند کار سختی دارد اما خیلی امیدوار است دوباره این اتفاق را تکرار کند، هرچند معتقد است مردم نباید خیلی انتظارشان را تا مدال المپیک بالا ببرند. با این حال کماندار پارالمپیکی معتقد است کم‌کاری نمی‌کند و با گرفتن سهمیه المپیک برای بهترین نتیجه در توکیو تلاش می‌کند. 

از تمرینات این روزهایت بگو. سمت جدید مربی‌ات پاکزاد در تیم ملی ریکرو به تمرینات تو ضربه‌ای نمی‌زند؟
خدا را شکر این روزها در ۲ نوبت صبح و عصر تمرین می‌کنم، با برنامه‌ریزی و همکاری فدراسیون و مربی‌ام تمریناتم عالی و منظم پیش می‌رود. اول قرار بود که پاکزاد فقط مربی اختصاصی من باشد ولی با تصمیم فدراسیون سرمربی تیم ملی ریکرو هم شد. باید بگویم که من قبل از این هم کنار کمانداران تیم ملی ریکرو تمرین می‌کردم و حالا سمت جدید مربی‌ام تمریناتم را مختل نکرده و مثل قبل کنار تیم تیر می‌اندازم. 

قبلاً بحث مربی خارجی برای تو داغ بود ولی یک‌دفعه پاکزاد مربی اختصاصی‌ات شد. بهتر نبود با مربی خارجی تمرین کنی؟
اگر مربی خارجی می‌آمد قطعاً یکسری حواشی خاص را با خودش می‌برد ولی با گرانی دلار و هزینه‌های هنگفت این روزها، فدراسیون به مشکل می‌خورد. بنابراین از پاکزاد خواهش کردم با وجود درگیری‌ها و مشغله‌هایش مربی‌ام شود و خیال همه را راحت کند. او به اندازه کافی در تورنمنت‌های بین‌المللی حضور داشته و مدرک بالاترین سطح مربیگری دارد که مدرکش در جهان معتبر است و هر کسی مدرک‌های او را ندارد. 

خیلی‌ها می‌گویند کمیته ملی المپیک و فدراسیون تیروکمان به زهرا نعمتی یک‌جور دیگری نگاه می‌کنند. این هجمه‌ها اذیتت نمی‌کند؟
شاید دوستان از یکسری لحاظ هم درست بگویند. شاید جایز نباشد که این‌طور بگویم ولی من ورزشکاری هستم که بدون هیچ منت یا چشمداشتی در پارالمپیک و المپیک کار می‌کنم، به خاطر مشکل جسمی و نشستن‌های طولانی مدتم روی ویلچر دردهای شدیدی دارم و خم به ابرو نمی‌آورم. گاهی از جسمم مایه می‌گذارم و با همه توانم پای کار ایستاده‌ام و جزو معدود ورزشکاران دنیا هستم که در هر دو بخش فعالیت می‌کنم و در کل ایران فقط من هستم که علاوه بر پارالمپیک تجربه المپیک را هم دارم و علاوه بر این ۶ تا ۷ بار رکورد جهانی را شکسته‌ام که در تیروکمان ایران هنوز اتفاق نیفتاده است. بنابراین طبیعی است که فدراسیون کمی بیشتر از بقیه کمانداران مرا تشویق کند، چون من با مشکلم به این تشویق‌ها نیاز دارم و نه تنها فدراسیون ایران و کمیته ملی المپیک که فدراسیون جهانی تیروکمان هم مدام پیگیر تمریناتم است، چراکه برایش مهم است ورزشکاری مثل من دوباره بیاید و یک سد جهانی را بشکند و الهام‌بخش بقیه باشد. فدراسیون تیروکمان امتیاز بیشتری از بقیه کمانداران به من نداده است. با اینکه فشار روی من خیلی زیاد است و با این حجم فعالیت، به این تشویق‌ها نیاز دارم و من هم برابر این فشارها فقط صبوری می‌کنم و صدایم در نمی‌آید. مردم ببینند که من با همه سختی‌های زیاد بهترین نتیجه‌ها را رقم می‌زنم و کمیته ملی المپیک هم تا جایی که من می‌دانم به همه قهرمانان طلایی المپیک یا پارالمپیک نگاه ویژه دارد. 

تو کسی بودی که همیشه پابه‌پای مردان تیر انداختی و مدال گرفتی ولی همچنان معتقد هستی که در ورزش زنان تبعیض وجود دارد. درست است؟
بله. همیشه یکسری تبعیض‌ها برای زنان هست که تنها مختص ایران نیست و یک جریان جهانی است. چون مردان همیشه مطالبه‌گرتر از ما زنان هستند و ما همیشه اهل صبوری و مدارای بیشتری بوده‌ایم ولی حالا با وجود فعالیت افرادی مثل سیدرضا صالحی‌امیری، محمود خسروی‌وفا، مهدی علی‌نژاد و... نگاه ویژه‌ای به ورزش بانوان وجود دارد، زنانی مثل طاهره طاهریان در کمیته ملی المپیک و سیما لیموچی در پارالمپیک از حقوق بانوان دفاع می‌کنند. بانوان ما هم تا به اینجای کار جنگیده‌اند و در آینده نزدیک، روزهای روشنی در انتظار ورزش بانوان ایران است. 

زهرا نعمتی این روزها چه دغدغه‌ای دارد؟
دغدغه خاصی ندارم، ولی کاش کرونا زودتر دستش را از روی سرما بردارد. واقعاً کار در این شرایط خیلی سخت است، من به عنوان یک ورزشکار خیلی باید مراقب سلامتی‌ام باشم تا از تمریناتم عقب نیفتم. 

تو سهمیه پارالمپیک را گرفتی. حالا چقدر به تکرار سهمیه المپیک امیدوار هستی؟
صددرصد به سهمیه امیدوارم چه تیمی و چه انفرادی ولی اگر سهمیه تیمی را بگیریم ۳ سهمیه انفرادی آزاد می‌شود و ۳ نفر از ایران می‌توانند به توکیو بروند. 

با حضورت در المپیک ریو توقع مردم از تو بالا رفته و حالا همه به حضورت راضی نیستند. این توقعات تو را اذیت نمی‌کند؟ 
از مردم خواهش می‌کنم که واقع‌گرا باشند. ما در دنیا فقط ۹ نفر پارالمپیکی داریم که در المپیک هم بوده‌اند. ورزش دنیای امروز میدان جنگ است و شوخی‌بردار نیست. قطعاً حضورم در المپیک خودش نوعی مدال طلاست. با شرایط من گرفتن سهمیه المپیک هم مشکل است چه برسد به مدال المپیک. بنابراین بهتر است که به این ماجرا کمی واقع‌بینانه نگاه کنیم و من با حضور در المپیک قطعاً بسیاری از سدها را در ذهن خودم می‌شکنم و حتماً تلاشم برای بهترین نتایج در توکیو است.