خبرورزشی/ فائزه زمانی؛ مهسا جاور ملی‌پوش سابق تیم ملی روئینگ، یک سالی است که با تولد دخترش مینل دنیای شیرین مادری را تجربه می‌کند. شیرینی و البته مسئولیت جدیدی که باعث شد تا او برای مدتی قید پاروزنی را بزند. او به قول خودش حالا متوجه شده «هنوز مادر نشدی» یعنی چه؟ پاروزن ملی‌پوش سابق معتقد است نه تنها مادر شدن او را محدود نکرد که شخصیتش را متحول کرده است. او مدت‌ها بعد از دوری از اردوهای تیم ملی، حالا مصمم‌تر است تا پارو بزند و به اردوی تیم ملی برگردد.
آیا مادر شدن محدودیت است؟
اصلاً این‌طوری نیست و من مادر شدن را محدودیت نمی‌دانم. آدم اگر بخواهد، می‌تواند هر کاری بکند و بانوانی که وظیفه مادری را محدودیت می‌دانند با برنامه‌ریزی دقیق می‌توانند هم مادر باشند و همزمان برای تحقق اهدافشان جلو بروند، حتی به نظرم مادر شدن انگیزه‌شان را هم بیشتر می‌کند.
زندگی‌ات با تولد مینل چه تغییری کرد؟
مادر شدن رنگ زندگی‌ام را عوض کرد. من قبلاً به چیزهایی اعتقاد نداشتم اما با تولد دخترم معتقد شده‌ام، شاید باور نکنید شخصیتم کاملاً دگرگون شده است. مادر مینل بودن مسئولیت و دلسوزی‌ای به من داد که قبلاً نداشتم. حالا با مادر شدنم تکه کلام معروف «تا مادر نشوی نمی‌فهمی» برایم ملموس شده است و خیلی از دلسوزی‌ها و بکن‌نکن‌هایی که مادرم همیشه برایم داشت را درک می‌کنم.
تو سال‌هایی که ملی‌پوش بودی همه وقتت در اردو، تمرین و مسابقه بودی، این مدت دوری از اردو و مسابقه سخت نگذشت؟
قبل از تولد دخترم تصمیم گرفته بودم که بعد از بازی‌های آسیایی جاکارتا، خداحافظی کنم و بنابراین بودن مینل در این دوران باعث شد که دوری از آب، قایق، اردوها و مسابقه خیلی سخت نگذرد. تصمیمم خداحافظی‌ام از تیم ملی بود ولی حالا که دخترم یک ساله شده با حمایت‌ها و صحبت‌های سهرابیان رئیس فدراسیون، همسر و خانواده‌ام تصمیم گرفته‌ام که دوباره به تیم ملی برگردم.
در این مدت کسی برای نگهداری مینل کمکت می‌کرد تا به تمریناتت برسی؟
خدا را شکر من پشتوانه قوی‌ای به نام مادرم دارم و همیشه هر وقت که در این مسیر به من سخت می‌گذرد برای نگهداری مینل کمکم می‌کند. علاوه بر همسرم محسن محمدسیفی یک زمان‌هایی هم مادرم از دخترم نگهداری می‌کند تا من در آرامش تمریناتم را انجام بدهم و محدودیتی برای تمریناتم نداشته باشم.
حالا که حرف مادرت شد، کمی از مادرت برایمان بگو. در مسیر سخت قهرمانی در همه این سال‌ها حمایتش همراهت بوده است؟
من آن زمانی که تازه قایقرانی را شروع کرده بودم بیشتر به خاطر مادرم در این مسیر پیش می‌رفتم و حتی می‌توانم بگویم که مادرم از من هم بیشتر انگیزه داشت تا قهرمان شوم. هر جا کم می‌آوردم، آن هم در سربالایی‌های مسیر سخت قهرمانی، مادرم بود که دلم را قرص می‌کرد و می‌گفت که کم نیاور و ادامه بده. من همه مدال‌های قهرمانی‌ام را مدیون مادر و پدرم هستم و این مدال‌ها را از آنها می‌دانم.
اگر مینل بخواهد ورزشکار حرفه‌ای شود مخالفتی نداری؟
قطعاً نمی‌توانم مادری مثل مادر خودم برای مینل باشم و هیچ اصراری هم برای حضور مینل در ورزش حرفه‌ای ندارم ولی اگر خودش بخواهد که ورزشکار حرفه‌ای شود قطعاً حمایتش می‌کنم و راه را برایش باز می‌گذارم تا خودش هدفش را انتخاب کند و مسیر عادی زندگی‌اش را طی کند. اگر دوست داشت پا به ورزش قهرمانی بگذارد، اگر قایقران شد که چه بهتر ولی اجازه نمی‌دهم رشته پدرش را یعنی همان ووشو را انتخاب کند (با خنده).
تو در دوران بارداری ورزشت را یک لحظه قطع نکردی، این موضوع برای خیلی‌ها عجیب بود. ورزش حرفه‌ای در آن شرایط سخت نبود؟
بله در دوران بارداری هم ورزش را قطع نکردم و تا روزی که مینل به دنیا آمد، ورزش کردم. کلاً ورزش هیچگاه از زندگی من حذف نمی‌شود. متأسفانه در ایران این‌طور جا افتاده که یک خانم باردار باید ۹ ماه به اندازه ۲ نفر بخورد و بخوابد در صورتی که این باور غلط است. من بر خلاف خیلی از خانم‌ها ورزشم را حتی در این دوران هم قطع که نکردم هیچ، حتی با انگیزه بیشتری هم ورزش می‌کردم و این موضوع از لحاظ روحی و روانی به من کمک بزرگی کرد.
