خبرورزشی/ فرهاد اشراقی؛ یک زمانی علی پروین در پرسپولیس امپراتوری داشت ولی خب او علی پروین بود. الان شرایط طوری شده که آدم‌های کوچک هم خود را بزرگتر از یک تیم می‌دانند.
فلان بازیکن با انجام چند بازی خوب و یا نهایتاً زدن چند گل حس می‌کند که باشگاه بدون او تعطیل می‌شود و چرخ‌های تیم نمی‌چرخد. متأسفانه ۲ عامل هم به این تفکر غلط کمک کرده است. یکی فضای مجازی و دیگری قراردادهای سنگین.
چندی قبل به یک مربی که پارسال نتایج خوبی گرفته بود، گفتند فلان تیم تو را می‌خواهد اما پاسخ او خیلی جالب بود: «این تیم ۲ بازیکن ۸۰۰ هزار دلاری دارد که با رئیس باشگاه کار می‌کنند. اگر دو فردای دیگر من با این دو نفر به کوچکترین مشکلی بخورم طبعاً رئیس باشگاه پشت آنها درمی‌آید و دچار مشکل می‌شوم.»
بله، درد فوتبال ایران این چیزهاست. اینکه فلان بازیکن همه‌کاره تیم شده و برادرش را هم می‌آورد. اینکه آقای مربی می‌خواهد در تمام کارها دخالت کند. اینکه بازیکن هر وقت دلش می‌خواهد استوری می‌گذارد و به سرمربی تیم کنایه می‌زند. اینکه بازیکن پزشک تیم را نوازش می‌کند و اتفاق خاصی هم رخ نمی‌دهد. همه این‌ها البته به دلیل ضعف مدیریت است و اینکه در یک باشگاه (بخوانید ورزش کشور) خیلی چیزها سرجای خودش نیست. اگر باشگاهی مدیر مقتدری داشته باشد، نه بازیکن جرأت استوری گذاشتن دارد، نه مربی سرکشی می‌کند، نه فلان معاون زیرآبی می‌رود و نه اعضای هیئت‌مدیره با این بازیکن و آن بازیکن شام می‌خورند. مشکل اما اینجاست که آقای مدیر همه کار بلد است به‌جز مدیریت کردن!
